Veluwenaar Louis Fraanje
Om over na te denken… of juist ter bemoediging!
Het klinkt misschien hard en het geldt zeker niet voor alle mensen, maar het is (helaas) vaak wel zo, tenminste dat is mijn ervaring door de jaren heen. Mensen kunnen elkaar soms uit afgunst, jaloezie of gewoon om niks, vreselijk naar het leven staan en daarbij iemand – letterlijk en figuurlijk – de grond in trappen!
Daar tegenover moet ik zeggen, dat dieren niet veinzen, ze zijn die ze zijn en zullen dat ook laten blijken, hun hele verdere leven naar jou toe, dat kan met een paard, hond, een kat of wat voor dier dan ook.
Hubertus
In dit speciale geval gaan mijn gedachten terug naar onze jarenlange ervaring met het bekende edelhert Hubertus, die wij samen met onze beste natuurvrienden Florus en Jannie van den Berg, alles bij elkaar zo’n tien jaar lang, van kleinsaf tot aan zijn dood, gevolgd hebben.
Hubertus wandelt vanuit het struikgewas via het bospad regelrecht op Louis af (Met inzet foto uit 2013) – Foto: ©Fransien Fraanje
Bijzondere ontmoeting
Ik vergeet het nooit meer, het was op woensdagavond 1 juli 2020 op de Hoge Veluwe.
Terwijl Hubertus tussen de struiken liep te smikkelen, was ik een eindje verder het bospad opgelopen en in die tussentijd besloot Hubertus om via hetzelfde bospad verder te trekken. Ja.. wat doe je op zo’n moment, als er ineens zo’n grote knaap van een hert op je af komt lopen? Dan gaat er van alles door je heen, want op diezelfde dag, was het inmiddels al meer dan zeven jaar geleden, dat ik op vrijdag 21 juni 2013 voor de allereerste keer ‘oog in oog’ met Hubertus stond, op nog geen drie meter afstand van elkaar.
Vandaag dus alweer 10 jaar geleden, waar blijft de tijd!
Lees hier meer: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 183
Louis ‘oog in oog’ met Hubertus op 2 jarige leeftijd, als 14-ender (2e kop) in 2013 – Foto: ©Fransien Fraanje
Mens en dier
Een spannend en tegelijkertijd ook een fantastisch moment, als een hert zo dicht aan je voorbij loopt, dat is iets heel bijzonders want je kijkt elkaar aan en je voelt zijn ademhaling. Een ontmoeting tussen mens en edelhert, twee levende wezens in de natuur, maar wel totaal verschillend van elkaar.
Ik voelde op dat ultieme moment absoluut geen angst, ik praatte heel rustig en ontspannen tegen hem, waarop hij even bleef staan, keek mij heel doordringend aan, om daarna geheel op z’n gemak zijn weg te vervolgen en in het struikgewas te verdwijnen.
Een avond om nooit te vergeten, waarbij op dat ‘gouden’ moment (zonder woorden) iets bekrachtigd werd, iets dat niet valt uit te leggen, iets tussen mens en dier, geweldig, Ik denk dan ook, dat je zoiets maar eens in je leven meemaakt!
Lees meer over Hubertus: Het legendarische hert “Hubertus” – Alle delen…
*******************************************************************************************************************************
Bekijk ook het filmpje van onze ‘oog in oog’ ontmoeting:
