In en om een oude jachthut – Deel 8

Op pad met de boswachter

Mijn verhaal speelt zich af in de winter van een flink aantal jaren geleden, de winter weet dan in maart nog van geen wijken. Een koude en gure stormwind heeft bijna de hele nacht de oude jachthut doen daveren op haar grondvesten. De stormwind bulderde in de stenen schoorsteen en floot haar melodie door kieren en gaten in de houten wanden van de hut.

Dan voel je je als mens maar een heel klein radertje in dat enorme universum. Tegelijkertijd geeft het je ook een gevoel van verbondenheid met de omringende natuur als de elementen je zo overduidelijk in hun greep hebben.

 

Hartverwarmende herinnering

Na deze onrustige nacht is de wind gaan liggen, alhoewel er af en toe nog een windvlaag de sneeuw van de bomen probeert te blazen. Inmiddels loeit het houtvuur in het kleine kacheltje dat het een lieve lust is, het knappende en knisperende geluid is een weldaad om naar te luisteren.

Mijn oude vriend de boswachter kan het zo mooi zeggen: “Het houtvuur verwarmt niet alleen het lichaam, maar ook de geest!”  Voorwaar een mooie uitdrukking, die ik al jarenlang koester als een ‘hartverwarmende’ en kostbare  herinnering.

Veel sneeuw

Maar goed, vandaag zou ik met Jacob de boswachter meegaan om de herten en zwijnen te gaan voeren. Deze dieren hebben het in de winter ook niet al te gemakkelijk en dus doet hij dagelijks zijn ronde langs de voerplaatsen. Vooral als er veel sneeuw ligt en deze ook nog eens hard bevroren is, hebben de dieren het best moeilijk, dat heeft u in mijn vorige verhaal kunnen lezen.

In de namiddag rij ik naar de boswachters-woning, die ongeveer een drie kwartier verwijderd ligt van de jachthut. Ook hij woont midden in het bos en zou nooit anders willen, net als zijn vrouw. Echte buitenmensen, gepokt en gemazeld door de natuur in al haar facetten. Als ik zo dwars door het besneeuwde bos rijdt, wordt ik getroffen door dit mooie winterse tafereel, alles ligt bedolven onder een witte deken, in één woord SCHITTEREND!

Idyllisch plaatje

Later in de jeep bij Jacob hebben we het er nog eens samen over, hoe de winter de Veluwe nu al wekenlang  in zijn greep houdt. “Ja… dat is natuurlijk de ene kant van zo’n idyllisch plaatje, maar aan de andere kant is het voor de dieren niet gemakkelijk”, is zijn antwoord. “Vooral bij strenge vorst, als de bovenlaag van de sneeuw bevroren is, dan komen de herten bijna niet van hun plek. Ze kunnen dan soms hun poten aardig open halen aan de scherpe randen”. Daarom voert hij ze bij met brokjes, om ze door deze moeilijke periode heen te helpen. “Eerst gaan we de zwijnen even een hapje eten geven en daarna rijden we richting de herten”, mompelt Jacob voor zich heen.

Boswachter tussen de zwijnen

Vroeger ging dat anders, toen lag verscholen tussen de bomen, de voerkelder, daar werd de kruiwagen volgeladen met voer. En… of de duivel ermee speelde, zeggen we wel eens, voordat Evert goed en wel boven was met zijn voer, liepen de zwijnen al om hem heen. De dieren waren inmiddels al helemaal gewend aan die groene man en hadden een groot deel van hun schuwheid ten aanzien van hem afgegooid. Die man zorgde voor hun dagelijkse hap, dus waar zou je je dan verder druk om maken?
Een heel komisch gezicht was dat toen, om hem daar tussen de zwijnen te zien lopen met de kruiwagen. Als hij vond dat ze genoeg hadden, werd de kruiwagen de voerkelder weer ingereden, de deur goed afgesloten en gingen we verder.

Speurende ogen

Een verademing om zo samen door het stille besneeuwde bos te rijden, het heeft iets in zich dat ik niet kan verklaren. Als we zo over de slingerende bospaden rijden, dan eens links en dan weer rechts, ontgaan de speurende ogen van Jacob ook niets. Even later stoot hij me aan:  “Kijk, daar lopen m’n vrienden, ze hebben de jeep al horen aankomen!” Tussen de besneeuwde stammen zie ik drie mooie geweidragers onze richting op komen. In de gauwigheid zie ik een 12-ender, een 14-ender en een 16-ender.

Niet teveel

“Dit drietal loopt al een aantal jaren bij elkaar en hebben hier hun domicilie. Alleen in de bronsttijd valt dit kleine roedeltje weleens uit elkaar, maar dat is normaal, maar zodra dat weer voorbij is, zijn ze weer samen,”  zegt Jacob, terwijl hij de jeep langs de weg stilzet. Achter in de bak ligt de zak met brokjes waaruit hij een paar scheppen neemt en ze uitstrooit op de open plek in het bos. Het duurt niet lang of het drietal komt op het voer. “Zo, dat is weer genoeg voor vandaag, je moet ze niet teveel brokjes geven, dat is ook niet goed, dan raken ze aan de scheit”, zegt hij lachend.

Nooit anders

Zo zwerven we door zijn ‘koninkrijk’ zoals Jacob  z’n jachtveld – met gepaste trots – vaak noemt, een baan waar menigeen jaloers op kan zijn. Ondanks de lange dagen en soms nachten die hij in het veld is, zou hij echt nooit anders willen. Nee… een baantje van acht tot vijf in de fabriek of op kantoor, daar zou deze ‘buitenman’ toch nooit kunnen wennen, hij zou compleet ‘gek’ worden!

Overstekende zwijnen

“Varkens links”, hoor ik hem fluisteren en voordat we goed en wel stilstaan, zie ik een eindje verderop een rotte zwijnen staan, een zeug en wat overlopers. Heel even blijven ze staan, kijken onze richting uit en gaan er dan als een speer vandoor, om even later verderop de weg over te steken. Het gaat allemaal zo snel, dat er van fotograferen niets terecht komt, maar dan biedt de filmcamera weer uitkomst en hoewel het kort maar hevig is, ben ik blij met het resultaat. Zo’n stelletje zwijnen dat vanuit het besneeuwde bos zo vlak voor je neus het bospad oversteekt, dat is toch schitterend! Zo’n prachtig beeld ziet menigeen – normaal gesproken – alleen maar op een schilderij van Rien Poortvliet en ons overkomt het gewoon!

Geruststellende gedachte

Wat een ruimte en wat een rust, hier raak je echt nooit uitgekeken dat kan ik u verzekeren. “Nog even naar een stukje jonge aanplant wat voer neergooien en dan gaan we huiswaarts”, krijg ik van de boswachter te horen.

Ondertussen heeft de klok ook niet stilgestaan en loopt deze mooie dag weer ten einde. Zo in de schemering van de avond zien we tussen de hoge bomen zo af en toe nog de schaduwen van het wild. Allemaal herkennen ze het geluid van de jeep en het is een geruststellende gedachte, dat Jacob goed voor ze zorgt.

Verweven met de bossen

Na afloop van deze schitterende middag, praten we in de keuken van de boswachters-woning bij de warme kachel nog wat na. Onder het genot van een lekkere bak koffie, die door de vrouw van Jacob  voorzien wordt van een dikke plak ontbijtkoek, komen de oude verhalen los. Dan merk je eigenlijk pas goed, hoe of dit echtpaar verweven is met de bossen en het daarin levende wild. Heel even valt mijn oog op de hondenmand in de hoek van de keuken, de hond hangt met zijn snuit over de rand, de ogen half gesloten en maakt daarmee het idyllische plaatje compleet.

Rijke herinneringen

Dit alles is helaas allemaal verleden tijd, de boswachter is inmiddels met pensioen en moest verhuizen, maar gelukkig kon hij ergens in de buurt van zijn jachtveld een huisje betrekken. Toch is het nu anders en verlangt hij nog vaak terug naar die tijd, die voorbij is en nooit meer terugkomt. Mooie herinneringen waar wij samen nog uren en dagen over kunnen praten, verhalen en nog eens verhalen. Ik bewaar ze als een kostbaar ‘kleinood’, want het zijn stuk voor stuk allemaal ervaringen die mijn leven ontzettend veel rijker hebben gemaakt.

Lees ook: In en om een oude jachthut – Deel 9

___________________________________________________________________________________________

Bekijk ook het filmpje: