Veluwenaar Louis Fraanje
Om over na te denken… of juist ter bemoediging!
Deze laatste weken is er veel gebeurd in een korte tijd, familie, vrienden en bekenden die kwamen te overlijden, die ons zijn voorgegaan op de weg die ook wij eens zullen moeten gaan, niemand uitgezonderd.
De rij met namen wordt alsmaar langer, er lijkt geen einde aan te komen!
Aangrijpend
Afgelopen donderdag de 14e maart, was wel heel bijzonder aangrijpend, mede ook omdat binnen nog geen tien jaar tijd vanaf 2014, een vader, moeder en een zoon naar het graf hebben gebracht. Vrienden met wie wij ons verbonden voelden en het ons daarom ook erg veel heeft gedaan.
En dan bedoel ik vader Cos Mouw(1943-2014) de bekende Elspeetse schaapherder, zijn vrouw Christien Mouw- Dubbeldam(1950-2021), waarbij oud-schaapherder en vriend Sjoerd Stellingwerf, een aangrijpend en emotioneel afscheidswoord heeft gesproken.
En nu dus als derde en laatste van de familie hun zoon Evert. Hij was getrouwd met Mireille, die nu alleen achterblijft met haar eigen herinneringen aan een man, die dwars door alles heen uiteindelijk toch koos voor die grote Schepper aller dingen!
Rode zakdoek
In het kleine huis aan de Schapendrift in Elspeet zal het nu stil zijn zonder Evert Mouw, de laatste telg van het oude Veluwse geslacht Mouw, de laatste der Mohikanen mag ik wel zeggen.
Waarbij de oude rode geknoopte boerenzakdoek, die door vader Cos Mouw gebruikt werd als hoofddeksel, als stille getuige aan de rugleuning van de keukenstoel hangt. De stoel waarop wij veel gezeten hebben en geluisterd naar deze bijzondere mensen. En het gaat hier zeker niet om ‘mensenverheerlijking’, maar om mensen die ons wat te zeggen hebben! Och… beelden vervagen, maar de herinneringen blijven!
Dit alles inspireerde mij tot het onderstaande gedicht…
De boerenzakdoek hangt als stille getuige aan de rugleuning van de keukenstoel – Foto: ©Louis Fraanje
Beelden vervagen
Die oude geknoopte zakdoek,
aan de keukenstoel gehangen.
Als stille getuige en een open boek,
met momenten van verlangen.
De stoel waarop wij veel hebben gezeten,
en geluisterd naar deze bijzondere mensen.
Echte Veluwenaars om nooit te vergeten,
zij hadden ons wat te zeggen, deze mensen.
En… er zijn nog zoveel vragen,
die nu onbeantwoord achterbleven.
Het zijn misschien beelden die vervagen,
maar herinneringen die blijven leven.
Tekst: ©Louis Fraanje
Lees ook: Veluwenaar Evert Mouw
