Dwalen over de Veluwse heide met een beetje weemoed…
Dit oeroude Veluweland met zijn bossen, heidevelden zandverstuivingen, landgoederen en kleine boerderijtjes, roepen bij mij – als kind van de Veluwe – veel herinneringen op aan vroeger, een tijd waarin alles nog kleinschalig was.
Verbondenheid
Daar moet ik vaak terugdenken, dat ik als kleine jongen ging helpen op de boerderij, en op de uitgestrekte heidevelden de schaapherder zag dwalen met zijn kudde. Vooral die ogenblikken dat ik met de schaapherder aan de praat raakte, in onze eigen ‘moerstaal’, dat gaf een ‘stille’ verbondenheid, zowel met elkaar alsook met het Veluwse land en nooit raakten we uitgepraat over onze geboortegrond.
Maar met het heengaan van veel oude vrienden, waarbij ik in het bijzonder wil noemen schaapherder Cos Mouw, en kortgeleden zijn vrouw Christien, lijkt het wel of ook die oude cultuur grotendeels samen met hen, verdwenen is en nooit meer terugkomt, helaas!
Toekomst
Natuurlijk hebben wij, net als ieder ander een moeilijk jaar achter de rug, dat staat buiten kijf, en ook wij moesten met veel kunst en vliegwerk de boel draaiende proberen te houden, maar tot nu toe is het redelijk goed gelukt.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat moeilijke tijden verschrikkelijk zijn om door te maken. Maar met Gods hulp zien wij de toekomst tegemoet, en daarbij moet ik tegelijkertijd denken aan een prachtig citaat van de bekende Nederlandse evangeliste Corrie_ten_Boom:
Als we de Bijbel lezen, kunnen we juichen: “Het beste komt nog!”
Moeflon moet blijven!
Onlangs stonden wij ‘oog in oog’ met deze schitterende, oude en ervaren moeflonram. Zijn kop met de gekrulde hoorns is getekend door de tijd, ze getuigen onmiskenbaar van de vele bronstgevechten die hij in zijn leven gevoerd heeft. Mede hierdoor maakt hij zich nog meer interessanter als wilde bewoner van de Veluwe.
Daarom vindt ik het onbegrijpelijk, dat dit prachtige en zeker ook nuttige dier als de moeflon, door de zogenaamde kenners en ‘deskundigen’ zomaar klakkeloos ‘vogelvrij’ verklaard wordt, dat gaat er bij mij als natuurliefhebber gewoonweg niet in. Ik blijf het absurd vinden, dat zo’n waardevol dier als de moeflon, die hier al zo’n 100 jaar lang op de Veluwe aanwezig is, gewoon het veld moet ruimen voor het gedachtengoed van enkele betweters!
Wanneer gaan we ons nuchtere verstand eens gebruiken in dit over gecultiveerde kikkerlandje, want… de problemen met de wolf blijven zich opstapelen, zowel hier bij ons in Nederland als in de ons omringende landen. En het gaat niet alleen om onze moeflons, ook onder het vee bij onze boeren is het regelmatig raak!
Mijn wens voor 2022
Waarom blijven sommige mensen zich toch steeds vastklampen aan het idee dat wij terug moeten naar bijvoorbeeld zoiets als ‘oernatuur’… of wat dat dan ook mag zijn. De natuur zelf heeft daar namelijk totaal geen boodschap aan, die verandert al eeuwenlang en zou dat ook gedaan hebben zonder ons mensen. Wij zijn maar een heel klein en nietig schakeltje in dat grote geheel.
Behouden wat we nog hebben
We rijden bijvoorbeeld toch ook niet meer met paard en wagen, en slapen toch ook niet meer in een bedstede? Laten we dat gegeven nou eindelijk eens accepteren en proberen te behouden wat we nog hebben.
Dat wil niet zeggen, dat wij met onze armen over elkaar moeten blijven toekijken, zeker niet, we zullen blijven knokken voor de ons omringende natuur en ons verzetten tegen de natuurvernietiging op deze wereld, en daarbij heeft ook de moeflon zijn of haar plek verdiend op de Veluwe!
Hopelijk laten wij de moeflons in 2022 – letterlijk en figuurlijk – niet in de ‘kou’ staan!
*******************************************************************************************************************************
Meer info: Vereniging De Moeflon