Gevleugeld afscheid bij zonsondergang…
Hoeveel avonden ik naar de zonsondergang heb staan kijken, ik zou het niet meer weten, ze zijn zo langzamerhand door de jaren heen, ontelbaar geworden. Nu nog altijd kan ik vol bewondering genieten van dit spectaculaire schouwspel aan de avondhemel. En steeds weer opnieuw wordt ik getroffen door dit ultieme moment, dat de dag op zo’n kleurrijke manier ‘afscheid’ neemt.
Als daarna de avondschemering, langzaam maar zeker de komende nacht aankondigt, is er weer een dag voorbij, weer een dag zoals zovele daarvoor, en zo gaat het dag in… dag uit, jaar in… jaar uit, het lijkt wel eindeloos.
Maar… schijn bedriegt, want alles in dit aardse leven is eindig, en eens komt ook voor ons de tijd, dat wij ‘afscheid’ moeten nemen. De dag en het uur, weten wij niet, maar dat het eens zal gebeuren, dat is in ieder geval zeker.
En tijdens een van die zonsondergangen, waarbij een grote zwerm vogels langs kwam vliegen, ontstond het onderstaande gedicht.
Tegelijkertijd is het ook de afsluiting van dit Oude jaar,
waarbij we hoopvol uitzien naar het Nieuwe jaar!
Zwermende vogels bij een ondergaande zon op de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Gevleugeld afscheid
Telkens als de dag weer afscheid neemt,
sta ik vol verwondering te staren.
Vaak herkenbaar, maar soms ook vreemd,
als dit natuurverschijnsel zich gaat openbaren.
Zwermende vogels om de lichtbron heen,
als gevleugelde begeleiding van dit afscheidsfeest.
Want, hoe lang ons deze dag ook scheen,
altijd is er weer dat afscheid… ‘t is geweest.
Ook voor ons komt eenmaal deze dag,
dat je eindelijk naar je Schepper mag.
O, hoe kan ik soms verlangend turen,
en Hem vragen, hoe lang het nog zal duren.
Tekst: ©Louis Fraanje
*******************************************************************************************************************************
Om over na te denken…
Een toekomst vol van hoop – Foto: ©Louis Fraanje
*******************************************************************************************************************************
Vrijdag 31 december 2021 – Moeflons in de sneeuw
De foto is genomen op maandag 20 december 2010 ’s middags om 13.15 uur op de Noorderheide tussen Elspeet en Vierhouten. En ondanks dat het zonnetje eventjes tevoorschijn kwam, was het aardig koud met een temperatuur die lag tussen -11,1 °C en -4,7 °C en was gemiddeld -7,7 °C.
Hevige sneeuwval
Wegens hevige sneeuwval in West-Europa gold op een aantal Nederlandse snelwegen een maximumsnelheid van 50 km/u. De luchtvaart en het treinverkeer ondervonden veel hinder.
Koning winter regeerde vanaf 26 november in ons land en met name op 1 december was het bijzonder koud voor de tijd van het jaar. Het vroor het de hele dag zo’n 6 tot 8 graden en daarbij stond een krachtige tot stormachtige wind. Die combinatie leverde een gevoelstemperatuur op van 16 à 17 graden onder nul.
In het Sinterklaasweekend kwam het tot een geslaagde dooiaanval, waarna tot half december korte, zachte- en wat koudere tijdvakken elkaar afwisselden. Vanaf half december volgde een nieuwe, lange vorstperiode. Pas tijdens de Kerstdagen kwam de temperatuur weer af en toe boven het vriespunt. (Bron: KNMI)
Een aantal indrukwekkende moeflonrammen en enkele ooien in de sneeuw – Foto: ©Louis Fraanje
Ten dode opgeschreven
Het is natuurlijk bijzonder triest, dat de hele moeflonpopulatie in de vrije wildbaan tussen Elspeet en Vierhouten is opgevreten door de wolf. En er alleen nog maar een kleine kudde is overgebleven binnen het raster van Landgoed Noorderheide. Nog wel, want als er binnenkort hier de een of andere idioot, een groot gat in het raster knipt, net zoals bij de Hoge Veluwe is gebeurd, dan zijn deze laatste moeflons ook hier ten dode opgeschreven! Dus laat de moeflon niet in de kou staan in 2022!
*******************************************************************************************************************************
De grote stap
2021 – Het is bijna zover… 2022
Een heel nieuw jaar staat inmiddels alweer voor de deur, nog heel even en dan hopen wij samen de grote stap te wagen, ook al hebben we totaal geen benul van wat ons nog allemaal te wachten staat.
Toch blijven we hopen, want hoop is dat stemmetje dat ‘misschien’ fluistert, terwijl de hele wereld ‘nee’ schreeuwt.
Het hoofd omhoog en het hart naar Boven, en mede ook daarom, mogen we nooit vergeten:
“De mens wikt, maar God beschikt!”
