Wij vervolgen onze zwerftocht langs de Arkervaart bij Nijkerk…
Het is een machtig gezicht, om met eigen ogen te aanschouwen, hoe het vrachtschip zich een weg baant door het ijs, oftewel door het open water dat zijn voorganger al had gemaakt.
Het laatste deel van de reis naar de haven in Nijkerk, waar zijn vracht met graan gelost zal worden bij de veevoederfabriek, en verwerkt tot hapklare brokken voor het vee van de boer!
Het vrachtschip baant zich een weg door het ijs van de Arkervaart – Foto: ©Louis Fraanje
Wereld van verschil
Als wij onze ogen in de richting van Nijkerk laten gaan, dan ontdekken we een paartje wilde eenden, die inmiddels waren neergestreken op het water van de ontstane waterweg. Een heel apart en tegelijk enigszins aandoenlijk gezicht, om te zien hoe die twee zich – tussen de brokken ijs door – een weg proberen te banen.
Wat een wereld van verschil met het grote vrachtschip, beiden zijn ze op weg, de eerste op weg om zijn vrachtje kwijt te raken en de andere om te proberen om levend en wel de winter door te komen.
Maar als het vrachtschip te dichtbij komt, wordt hen blijkbaar toch te gortig, en gaan ze op de wieken het vrije luchtruim tegemoet.
Bij het beeld van de opvliegende eenden, moet ik altijd aan de prachtige tekeningen van Kees van Scherpenzeel denken, die dit soort situaties op meesterlijke wijze kon tekenen en schilderen!
Een paartje wilde eenden probeert zich een weg te banen tussen de brokken ijs door – Foto: ©Louis Fraanje
De wilde eenden gaan ze op de wieken het vrije luchtruim tegemoet – Foto: ©Louis Fraanje
Terug naar het bos
Maar… dan roept de Veluwe weer met haar onweerstaanbare ‘lokroep van bos en hei’, voor mij het teken om mijn spullen op te pakken en hieraan gevolg te geven. Want hoeveel ik ook van dit polderlandschap houdt, de geur van dennen en heide kan en wil ik toch ook niet missen.
En als ik dan bijna weer op mijn oude stek ben aangekomen, wordt mijn oog getroffen door een prachtig en tegelijkertijd aandoenlijk winters tafereel, want daar staat aan de rand van het bos, een jonge reebok die al krabbend in de sneeuw, nog wat eetbaars tracht te vinden.
Maar… het mooiste van dit alles is, dat er direct naast het reebokje, een roodborstje zit te wachten om op haar beurt in het opengekrabde plekje ook nog wat van haar gading moet zien te vinden.
Ik heb dit schouwspel een tijdlang vol bewondering gade geslagen, en ben daarna heel stilletjes verder gereden naar de oude jachthut!
Het roodborstje en knopbokje samen in de sneeuw op zoek naar voedsel – Foto: ©Louis Fraanje
Een Veluwse vrijbuiter op weg naar de oude jachthut – Foto: ©Fransien Fraanje
Afschrijven en beschrijven
Zo af en toe eens heel even een blik over je schouder achterom werpen, met een knipoog naar vroeger, daar is eigenlijk niks mis mee. Het kan soms ook heel erg verhelderend werken, tenminste zo werkt het voor mij wel, ik ben daar heel nuchter in. Want, natuurlijk was vroeger niet alles beter en mooier, absoluut niet, maar het was anders, het was vaak wat eenvoudiger en gemoedelijker, minder gehaast en minder stress. En daarom kan ik door middel van deze verhalen, dat verleden van mij afschrijven, dus niet in de letterlijke zin afschrijven, maar gewoon beschrijven, als u begrijpt wat ik bedoel!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 51
