Het Kootwijkerzand is een oase van rust…
Er is geen mens te bekennen. Aan de sierlijke ribbeltjes in het zand te zien, lijkt het zelfs alsof er nog nooit iemand geweest is. De sporen van mensen en dieren zijn door de wind uitgewist. In de verte vliegen een paar raven.
De enige verstoring is het vage geraas van het verkeer op de snelweg Amersfoort-Apeldoorn. Mensen die hier voor de eerste keer komen, staan ademloos te kijken; een lijsterbes met rode vruchtjes, wat jeneverbessen en het blinkend zand op de achtergrond – wat een prachtig landschap.
Een lijsterbes met rode vruchtjes, wat jeneverbessen en het blinkend zand op de achtergrond – Foto: Gerrit de Graaff
Temperatuurverschillen
Waar vindt je zo’n grote zandverstuiving. Voor dergelijke zandduinen moet je naar de Sahara, Namibië of naar Death Valley in de Verenigde Staten. Toch is dat geen goede vergelijking, want daar groeien niet de specifieke planten die het Kootwijkerzand zo uniek maken, zoals buntgras, heidespurrie, zandzegge en niet te vergeten de vele soorten mos. Ze weerstaan de bijna onmogelijke temperatuurverschillen van het zand, dat overdag wel vijftig graden heet kan worden en ‘s nachts afkoelt tot bij het vriespunt.
Extra noot:
“Dat de lijsterbes zo vol met vruchten zit, heeft te maken met het volgende: Een rustig snoepende vogel op zo’n vrijstaande lijsterbes vormt een gemakkelijke prooi voor een roofvogel.”
Ook gepubliceerd in: “Het Kootwijkerzand – Staatsbosbeheer 100 jaar natuur voor iedereen”(1999)
