Ontmoeting met vroege vogels en een grote sprong reeën…
Ondanks dat we nogal wat regen over ons heen hadden gekregen, bleef het veld lokken en als dan zo af en toe het zonnetje tevoorschijn komt, is het heerlijk buiten. Ook de vogels hebben het dan prima naar hun zin, dat merkten we onlangs weer toen we buiten in het Rauwe Veld waren.
Het eerste wat ons opviel, waren de kleurrijke putters tussen de elzenproppen en daarnaast de prachtige blauw/gele pimpelmees. Het was een lust om te zien hoe zij met hun acrobatische toeren in de elzen. Vooral, hoe zij met hun tere pootjes aan een elzenprop hangen en de zaadjes eruit pikken, dat is werkelijk formidabel.
Kleurrijke rover
Van de ekster weten we dat hij een echte rover is, maar als je hem dan zo rustig op een tak ziet zitten, is het best een mooie en kleurrijke vogel, maar kijk uit ‘schijn bedriegt’, want naast aas eet de ekster in het voorjaar vooral eieren en jonge vogels. Al speurend langs bomen en struiken om de nesten te plunderen, is hij in die periode de schrik van de kleinere vogels.
Schuwe kramsvogel
Beter één Kramsvogel in het weiland, dan tien in de lucht… tenminste dat maak ik er maar even van, want eigenlijk zijn kramsvogels behoorlijk schuw, maar deze had mij totaal niet in de gaten. Meestal zien wij de kramsvogels alleen in het najaar en de winter. In het najaar, vanaf half oktober komen grote groepen Scandinavische vogels naar ons land, wij hebben er weleens enkele honderden bij elkaar in een weiland gezien.
Onverwachtse ontmoeting
En… als we dan later in de namiddag, onverwachts een ontmoeting hebben met een sprong van 12 stuks reewild in het veld, zijn we natuurlijk ‘dolgelukkig’ dat kun je begrijpen. Ze hadden blijkbaar al een tijdje op hun gemakje zitten herkauwen en kwamen net overeind, waar bij de bok als laatste de rij sloot.
Alhoewel wij heel voorzichtig vanaf de weg onze camera in stelling brachten, gingen ze toch in de benen en liepen een paar meter verderop, om zich vervolgens om te draaien en enigszins nieuwsgierig in onze richting te koekeloeren.
Natuurweetje
Het gezichtsvermogen van reeën is maar matig ontwikkeld, ze zien alleen vage objecten, maar als je beweegt kunnen ze dat echter uitstekend waarnemen. Een volkomen stilstaand mens wordt door een ree niet direct herkend, de geringste beweging maakt het echter wantrouwend. Het gevolg van die onzekerheid is dat het ree geruime tijd gaat zekeren. Soms laat het ree dan de kop zakken alsof het wil gaan grazen, maar het houdt ons dan echter goed in de gaten. Af en toe gaat de kop omhoog en de geringste beweging doet het ree dan op de vlucht slaan. Het gezichtsveld van het ree is niet zo erg ver, maar wel groot, ze kan bijvoorbeeld door de zijdelings geplaatste ogen nagenoeg 360 graden in één beeld zien.
Het ree is in staat om geluiden te herkennen en de richting van het geluid te bepalen door de oorschelpen afzonderlijk te draaien. Het ruiken is het best ontwikkelde zintuig van het ree, de afstand waarop een ree geuren kan waarnemen van de mens wordt geschat op 300 – 400 meter.
Tenslotte
Zo staan we een tijdlang ‘oog in oog’ met deze prachtige dieren, totdat ze het blijkbaar mooi genoeg vonden en even later één voor één in de rietkraag verdwijnen, voor ons het teken om op te breken. We pakken onze spullen bij elkaar en blazen geruisloos de aftocht.
We kunnen in ieder geval terugkijken op een schitterende dag in het veld, met vogels van velerlei pluimage, met de grote sprong reeën als de inmiddels overbekende ‘kers op de taart’ ter afsluiting!
Lees ook: Naar buiten in het “Rauwe Veld” – Deel 60
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje van de putters: