Hier ook het vervolg van ons vorige verhaal over de herfstwandeling…
En… als we bijna aan het einde van onze wandeling, een zijpad inslaan, dan geloven wij onze ogen niet, maar daar staat naast het bospad een hert tussen de bladeren te snuffelen naar wat eetbaars in de vorm van eikels.
“Zou het Hubertus zijn… ?”, vragen we ons alle vier tegelijkertijd af. Nou, dat kan haast niet missen en als hij met zijn kop omhoog komt, omdat hij ons blijkbaar al gehoord- en aan heeft zien komen, is er geen twijfel meer mogelijk, het is zonder enige twijfel ‘Hubertus’!
Daar staat in het herfstbos naast het bospad het hert Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Hubertus heeft ons al aan zien komen maar hoeft zich geen zorgen te maken – Foto: ©Louis Fraanje
Herkenning
Het klinkt voor een buitenstaander misschien vreemd in de oren, maar – ondanks alle ‘prietpraat’ rondom Hubertus – is en blijft het voor ons bijzonder om hem tegen te komen in het bos. Ook nu weer als hij zo tussen de bruine herfstbladeren aan het snuffelen is naar wat eetbaars en even later met zijn kop omhoog komt, ons aankijkt met een blik van herkenning, dat is toch schitterend!
Wie staan daar nou achter die boom?
Fransien en Jannie met hun camera’s – Foto’s: ©Louis Fraanje
Zo te zien denkt Hubertus er het zijne van… – Foto: ©Fransien Fraanje
Kleurrijke herfstbos
Jannie en Fransien hebben zich half achter een boom opgesteld, om Hubertus zo mooi mogelijk op de gevoelige plaat vast te leggen, het kleurrijke herfstbos op de achtergrond geeft de opnames een extra dimensie. Hubertus zelf verblikt of verbloost er totaal niet van, die gaat gewoon zijn eigen gang en denkt er – zo te zien – het zijne van…… En terwijl Jannie met haar filmcamera bezig is, maakt Fransien met haar kleine camera een prachtige foto van Hubertus, ondanks dat er op de voorgrond een afgebroken boomtak ligt, is het een schitterende opname geworden!
Hubertus vindt het blijkbaar weer ‘welletjes’ en gaat er vandoor – Foto: ©Louis Fraanje
Op het open veld staat Hubertus halverwege nog eens even stil – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Maar… aan alles komt een eind, Hubertus vindt het blijkbaar genoeg en neemt – letterlijk en figuurlijk – de benen, resoluut stapt hij het open veld op, staat halverwege nog eens even stil omdat er aan de overkant een fietser vootbijkomt en wacht totdat deze verdwenen is. Dan gaat zijn kop naar beneden en al smullend van hetgeen hij aan eetbaars kan vinden, verdwijnt Hubertus langzaam uit het zicht.
Of we hem hier op deze plek nog weer tegen zullen komen, of dat hij naar zijn winterverblijf vertrekt, we weten het niet, maar dat merken we vanzelf wel. In ieder geval gunnen we hem die ‘broodnodige’ winterrust en hopelijk doen anderen dat ook, dan kunnen we nog lang genieten van dit bijzondere hert!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 169
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
