Aanzit op woensdag 23-januari-2019 vanaf 16.30 uur t/m 20.30 uur…
Inleiding:
Op uitnodiging van een mij bevriende landgoedeigenaar, ben ik in het kader van schade- en populatiebeheer grofwild (ontheffing: lees afschot wilde-zwijnen/biggen ook na zonsondergang en damwild/vrouwelijk tot een halfuur na zonsondergang) in de namiddag van woensdag 23-januari-j.l. in mijn bolide op route gegaan naar de aangewezen post/aanzit op de Zuid-Veluwe.
Op weg naar de aanzitplek kwam ik toevallig de mij bekende vrijwilliger/veldverzorger met zijn jeep tegen. Uiteraard even “bijgepraat” en diverse wederwaardigheden over en weer uitgewisseld. De veldverzorger liet weten dat hij recentelijk in het natuurgebied werd overvallen door een lichamelijk/medisch malheur. Dat is natuurlijk niet fijn en hopelijk blijft het malheur éénmalig, aldus mijn reactie. Hiermee uiteraard goed bedoeld: om hem “een hart onder de riem te steken”. Vervolgens wenste hij mij veel jachtgeluk waarna ieder weer zijn weegs is gegaan.
Winterse sfeer op de Zuid-Veluwse landgoederen d.d. 23-jan-2019- Foto: ©Ton Heekelaar.
Voetafdrukken
Vanwege de sneeuw, glibberde en ploeterde ik moeizaam met mijn bolide – zonder 4-wheel drive- door de circa. 10 cm dikke sneeuwlaag naar mijn post. Desondanks, leek de witte wereld om mij heen veranderd in een idylle van een sprookjesbos. Als voormalig beroepswoudloper ontsnapte diverse voetafdrukken in de verse sneeuw – door het rustgebied – niet aan mijn aandacht.
De grondeigenaar heeft een gedeelte van die gronden niet voor publiek open gesteld. Dat is voor een ieder kenbaar gemaakt middels duidelijk leesbare borden die bij alle toegangswegen tot die gronden zijn aangebracht. Dan is het voor de persoon(en) van de bijbehorende voetafdruk(ken) te hopen opdat men dan niet de plaatselijke BOA-toezichthouder zijn tegen gekomen. Een opgemaakt proces verbaal inzake zich – onrechtmatig – bevinden op verboden grond in een natuurgebied kan hen dan duur komen te staan!
Als gast dient men de regelgeving landgoederen te respecteren – Foto: ©Ton Heekelaar
Omstreeks 16.30uur op post
Waarbij ik mij geheel geprepareerd had tegen de vrieskou gelijk een Michelin mannetje. Dus in spanning en afwachting – met een extra warme plaid over de knieën – op de dingen die komen gaan! Volledigheidshalve nog vermeld: Mijn bolide had ik voor de zekerheid (wegens de gladheid) geparkeerd op de kruising van het rijpad in plaats van zoals te doen gebruikelijk – uit het zicht – in de afwateringskuil aldaar.
Gaai – als echte bosvogel – laat reewild op de lokvoerplaats schrikken – Foto: ©Ton Heekelaar
Omstreeks 17.15 uur de eerste aanblik
Uiterst links zag ik dat een reegeit heel behendig en behoedzaam door/tussen de stammetjes van de jonge bosopslag de wissel volgde naar de lokvoerplaats. Op de lokvoerplaats aangekomen schrok de geit regelmatig van vechtende- en/of invallende Vlaamse-gaaien. In eerste instantie zat ik dan extra gespannen in de veronderstelling: “soms aanloop van ander wild?”. Edoch, kort nadien bleek dat de vele aan- en opvliegende zangvogels ook debet waren aan die schrikreacties. Ja, logisch dat met dit winterweer ook o.a. merels, vinken, mezen etc. gaarne een maiskorreltje mee snoepen. Na enige tijd verdween de geit heel rustig, gelijk zoals die was gekomen.
Reegeit -in winterhaar- koos na verloop van enige tijd het hazenpad – Foto: ©Ton Heekelaar
