Oponthoud aan de bosrand
Zo stond hij nog even te dralen bij de drie berken, net of hij zelf niet goed wist wat hij wilde, tenminste daar leek het op, totdat hij ineens resoluut zijn kop omdraaide en verder trok in de richting van het nabijgelegen bos. Daar aangekomen, bleef hij weer heel even staan en draaide zijn kop enigszins in mijn richting om met een schuin oog, te kijken of ik er nog stond. Ja, wat dacht je nou eigenlijk zelf Hubertus?
De man met die ‘spier-witte’ baard, daar op de Kronkelweg, dat is een trouwe ‘volger’ van je, dat zul je nou onderhand wel weten. Daar heb je helemaal geen facebook of twitter voor nodig, om dat te kunnen weten, alleen het grote verschil is, dat jij je niet zo gemakkelijk laat ‘strikken’ door je onberekenbare gedrag. Dat is misschien dan ook wel de reden, waarom je er onderhand zoveel liefhebbers, ‘fans’ of ‘volgers’ bij hebt gekregen!
Zo bleef Hubertus heel even bij de bosrand staan – Foto’s: ©Louis Fraanje
Blijven volgen
Op een gegeven ogenblik vond hij het blijkbaar welletjes en stapte resoluut de dekking in, waarmee een abrupt einde kwam aan onze ‘spontane’ ontmoeting. De Kronkelweg lag er weer net zo stil en verlaten bij als daarvoor, of er in de wijde omgeving geen ‘wild’ te bekennen was, al wist ik op dat moment wel beter.
Toch laat het je niet zomaar los en ik bedacht mij even gauw, dat Hubertus weleens op weg zou kunnen zijn naar z’n favoriete plek “de Heidebloem”. Want… als hij – recht toe, recht aan – zijn wissel door het bos zou trekken, dan zou hij uiteindelijk daar uit moeten komen. Hem achterna gaan lopen, had geen zin en zou alleen maar verstorend werken en ook vanwege het ‘struinverbod’ geen optie. Dus, in de auto en met een omtrekkende beweging op naar “De Heidebloem”!
Daar stond hij op zijn gemak tussen de bladeren te neuzelen – Foto: ©Louis Fraanje
Het zandpad
Toen ik daar eenmaal was gearriveerd, stond het echtpaar Jansen uit Barneveld, die blijkbaar ook op zoek waren naar Hubertus, al een tijdje te posten bij het weitje van “De Heidebloem”. Ik vertelde van mijn ‘ontmoeting’ op de Kronkelweg en dat ik in de veronderstelling was, dat Hubertus deze kant op zou komen. Hoe lang dat zou kunnen duren, daar had ik geen idee van, want er kon onderweg natuurlijk van alles gebeuren in zo’n bos.
Maar… misschien konden we over het zandpad, hem alvast een eindje tegemoet lopen, want het was inmiddels al half 5 geworden en de schemering deed inmiddels zijn intrede. Halverwege onze wandeling, zagen we heel in de verte, het ons zo bekende hert de weg oversteken, dus… waren mijn vermoedens juist gebleken.
Tussen de bomen
Inmiddels hadden we versterking gekregen van onze vrienden Florus en Jannie van den Berg uit Harskamp, zij hadden mijn auto zien staan en dachten bij zichzelf – wie weet – misschien heeft Louis iets ontdekt? Zo ontmoetten wij elkaar even later op het zandpad en na wat heen en weer gepraat, togen we gezamenlijk in de richting van waar wij Hubertus konden verwachten.
Op een gegeven ogenblik fluisterde Florus: “Daar staat hij, kijk maar eens goed, daar tussen de bomen!” Alle ogen waren nu gericht op de plek, die hij aanwees en warempel… daar stond hij, heel op zijn gemakje tussen de bladeren op de grond te neuzelen.(zie foto’s hierboven). Hoewel het licht, om goed te kunnen fotograferen, nu weinig meer voorstelde, probeerden we er toch nog iets van te maken. Want – zeg nou zelf – het is en blijft toch een ‘schitterend’ gezicht, om Hubertus daar zo tussen de eikenbomen te zien staan, als de ‘Koning’ van het Veluwse woud, of niet soms?
Daar staat Hubertus als de ‘Koning’ van het Veluwse woud – Foto: ©Louis Fraanje
Op de valreep
Zo genoten we met z’n vijven nog even een tijdje van dit mooie moment en – mede doordat het nu snel donker begon te worden – togen wij in de richting van onze auto’s. Nadat ze mij een fijne vakantie toegewenst hadden en daarbij Fransien, die thuis was gebleven niet vergetend, namen we afscheid van elkaar.
Wat een mazzel – deze onverwachte ontmoeting – en dat nog net op de valreep, want een zaterdagmorgen zouden we afreizen naar Texel en was de Veluwe dus eventjes heel ver weg. Hoe dat allemaal is verlopen, zowel ons ‘onstuimige‘ verblijf daar op Texel, alsmede het ‘avontuur’ van onze vrienden hier op de Hoge Veluwe, daarover heeft u alles kunnen lezen op ons weblog.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 60
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
