Oog in Oog met een Mysterieus-Hert
Verslaggeefster Ellen Willems
Omstreeks half november 2016 kwam heel toevallig Ellen Willems, verslaggeefster van dagblad “De Gelderlander”, tijdens een fietstochtje in het Park De Hoge Veluwe, plotseling op geringe afstand oog in oog te staan met een solitair edelhert.
Het betreffende hert bleek helemaal niet schuw, maar… ook niet agressief. Feitelijk leek het wel of het dier haar min of meer negeerde en gewoon zijn gang ging met foerageren.
Natuur mysterie
Enigszins zenuwachtig en gehaast wist ze de telefoon uit haar jaszak te toveren en heeft direct een paar plaatjes van het hert geschoten. De verslaggeefster had nog wel langer het prachtige hert met het grote gewei willen observeren, doch gelet op het late tijdstip diende zij haast te maken om op tijd – voor sluiting – het Park te verlaten.
Spierwitte baard
Toen zij een aanvang nam om eens even stevig op de trappers te gaan staan, kwam zij een persoon tegen met een spierwitte baard. Die man had namelijk ook datzelfde hert, nabij het beeld van het ‘Stenen hert’ aan de Prins Hendriklaan staan observeren. De trouwe lezers van “De Veluwenaar” hebben inmiddels al geraden dat die persoon met de spierwitte baard er maar één kan zijn. Namelijk “Mister Veluwe” oftewel Louis Fraanje, man van Fransien, tevens voorzitter van de “Jac Gazenbeekstichting” en actief redactielid van deze weblog.
De man met de ‘spierwitte baard’ – Foto: ©Fransien Fraanje
Direct en ongevraagd, vroeg hij aan de verslaggeefster: “Mevrouw, heeft u ook zo genoten van dat schitterende hert”? Dat werd natuurlijk bevestigd.
Gelijk stelde zij beroepshalve aan de voor haar onbekende man een wedervraag: “Of hij vaker naar het Park De Hoge Veluwe ging op zoek naar dat hert”? Voor de insiders is dat feitelijk een overbodige vraag. Gelet op de hoeveelheid artikeltjes vraagt men zich wellicht af of “Mister Veluwe” soms in het Park woont? Dat gesprek werd wegens de tijdspanne (sluitingstijd) abrupt beëindigd en voor meer informatie over dat hert, verwezen naar de weblog.
Intrigeren
Op de redactie van de courant bleef het mysterieuze hert de verslaggeefster Ellen Willems beroepshalve intrigeren! Derhalve draaide zij het vermelde telefoonnummer op die weblog. Daarop kreeg zij verbinding en herkende gelijk de stem aan de andere kant van de lijn(zie foto boven), als de man met de spierwitte baard, die zij destijds op De Hoge Veluwe had ontmoet.
Nu wilde het toeval dat Louis met zijn Fransien, na alle drukte rond het georganiseer en feestgedruis tijdens het jubileum van de Jac Gazenbeekstichting, zojuist op het eiland Texel was gearriveerd om te genieten van een heerlijk weekje welverdiende rust.
Het mysterieuze hert Hubertus – Foto: ©Ton Heekelaar
Hubertus
Inmiddels had de verslaggeefster vernomen dat het mysterieuze hert, ”Hubertus” was genaamd. De rode draad van de verslaggeefster was gebaseerd op de vraag of Louis nog een keer bereid was haar te begeleiden op zoek naar deze “Hubertus”?
Vanwege het verblijf op Texel kon Louis, wegens ‘overmacht’ helaas niet aan dat verzoek voldoen. Derhalve heeft hij de verslaggeefster doorverwezen naar zijn vrienden Ton Heekelaar en Florus van den Berg, die haar ook alles over het “mysterieuze hert” konden vertellen.
Geen glimp
Dus heeft opsteller dezer – desgevraagd – in de voormiddag op van 22 november jl. de lieftallige verslaggeefster in het Park De Hoge Veluwe begeleid op zoek naar het hert “Hubertus”.
Uit voorzorg fotoapparatuur met telelens meegenomen om eventueel het hert bij mooi daglicht vast te kunnen leggen.
Hoe wij ook ons best hebben gedaan om zelfs maar een glimp van “Hubertus” te kunnen waarnemen, hebben wij in het geheel geen kop of staart van een dier waargenomen!
De Koperen Kop
Gelukkig had ik een USB-stick met wat foto’s van “Hubertus” meegenomen, die op haar laptop konden worden overgezet. Om de expeditie op De Hoge Veluwe enigszins te verzachten hebben we ons in het centrum van het Park bij “De Koperen kop” gelaafd aan een overheerlijk kopje koffie. Hierna hebben we afscheid genomen en zijn ieder weer zijn weegs gegaan.
Restaurant De Koperen Kop – Foto: ©NP De Hoge Veluwe
Finger-spitzen-gefühl
Vanwege het mooie weer voor natuurfotografie ben ik na telefonisch overleg met Florus van de Berg in de loop van die namiddag weer naar het Park De Hoge Veluwe getogen. De harde kern onder de natuurfotografen kennen dat finger-spitzen-gefühl wel. Dat heb je of je hebt het niet. Dus beste lezers jullie voelen de apotheose al aankomen!
Mysterieuze natuur
Ik speculeerde dat “Hubertus” zijn dagverblijf nog had achter het ‘Stenen hert’ waar de verslaggeefster van De Gelderlander de ontmoeting met het hert heeft doen plaatsvinden. Daar stond reeds de familie Van de Berg met kleindochter op “Hubertus” te posten.
Het hert Hubertus op lavei bij het wildweitje De Heidebloem – Foto: ©Ton Heekelaar
Onberekenbaar
En… omstreeks 16.45 uur zagen wij onze “Hubertus” heel gemoedereerd door het hoge buntgras lopen. Heel gedecideerd liep het hert naar het aan de Prins Hendriklaan gelegen wildweitje van De Heidebloem, om aldaar op lavei te gaan. Hier weer een heel duidelijk ‘praktijkvoorbeeld’ van de “mysterieuze natuur´ die steeds weer onberekenbaar blijkt, maar… daarom juist zo boeiend!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 58
___________________________________________________________________________________________________
Het artikel staat in De Gelderlander – 28-11-2016: Tamme Hubertus steelt de show
____________________________________________________________________________________________________
Inmiddels is het betreffende verhaal in diverse edities van De Stentor verschenen:
