Hubertus aan de beterende hand oftewel poot
Ook wij maakten ons best wat zorgen om het hert Hubertus, net als Louis en Fransien en daarom zijn we de dag erna op maandag 17 oktober, direct na het middageten, naar de Hoge Veluwe gereden. Eigenlijk dan ook maar direct door naar de plek, waar we hem gisteren voor het laatst hadden gezien. Toen we eenmaal bij de splitsing met het Stenen Hert waren, zagen we links op de Prins Hendriklaan een aantal mensen bij elkaar staan en ietsje verderop zat Hubertus.
Daar zat Hubertus op z’n gemakje langs de kant van de weg – Foto: ©Florus van den Berg
Afgevallen
Heel rustig zat hij daar in de berm van de weg om zich heen te kijken. Wel altijd weer een apart gezicht, om hem zo midden op de dag tegen te komen zo net na de klok van tweeën en ook zomaar langs de weg.
Zo af en toe liet de middagzon haar stralen tussen de bomen door over de rug van Hubertus glijden, die daar zichtbaar van genoot. Wel vonden we, dat hij aardig afgevallen was, maar dat zie je wel vaker bij herten na een zware ‘bronstperiode’, dus zal dat bij Hubertus ook wel het geval zijn.
Heerlijk genieten van de warme zonnestralen op je vermagerde lijf – Foto: ©Florus van den Berg
Wachten
Eigenlijk waren we nieuwsgierig naar zijn ene voorpoot en of hij daar soms nog last van zou hebben. We konden dat nu hij zo op de grond zat, niet goed bekijken, dus maar wachten totdat hij overeind komt. Dat kan soms wel eens een hele tijd duren, maar misschien viel dat vandaag mee en… dat viel het ook, want na een goed half uurtje wachten, kwam Hubertus in de benen. Het ging allemaal nog niet zo vanzelf, je kon merken dat het hem moeite kostte.
Ondanks dat het stukje hout was verdwenen, zette hij zijn voorpoot voorzichtig neer – Foto: ©Florus van den Berg
Gevoelig
Toen hij eenmaal de weg over wilde steken, zette hij toch best wel wat voorzichtig zijn rechter-voorpoot neer op het asfalt, dus was die nog erg gevoelig, dat merkten we wel. Ondertussen knabbelde Hubertus lekker van de eikels, die links en rechts van hem in grote getale verspreid lagen op het wegdek. We konden nu ook heel goed zien, dat het stukje hout, of wat het dan ook geweest is, nergens meer te bekennen was.
Tijdens de oversteek knabbelt hij lekker aan de eikels op het wegdek – Foto: ©Florus van den Berg
Het komt goed…
Terwijl ik Hubertus aan het fotograferen was, volgde Jannie hem met de filmcamera, op haar filmpje is heel duidelijk te zien, hoe voorzichtig Hubertus de weg oversteekt. Om daarna kalmpjes in het bos aan de overkant uit het zicht te verdwijnen. Toch zijn we opgelucht, dat het in ieder geval iets beter gaat met hem, als is hij nog lang niet weer de oude..
Even later komen onze vrienden Louis en Fransien aanrijden, zij hadden andere verplichtingen vandaag en konden dus niet op tijd in het park zijn. Hoewel het natuurlijk jammer voor ze was, dat ze Hubertus net gemist hadden, waren ook zij opgelucht na ons verhaal en de foto’s, die we gemaakt hadden. Wie weet komt het toch weer goed, zoals Jan Willem de boswachter afgelopen zondag al opperde.
Wordt vervolgd…
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
