Hubertus overdwars – Foto: ©Ton Heekelaar
“Ideale compositie Hubertus net niet”!
Heeft u dat ook wel eens wanneer u met de fotocamera er op uit trekt naar een mooi natuurgebied en u met enig geluk een schitterend onderwerp voor de lens krijgt. Vele foto’s worden er dan geschoten waarbij achteraf blijkt dat u niet geheel tevreden bent over het geschoten fotomateriaal? Anders gezegd:
De ultieme foto zit er in ieder geval net niet bij!
Ultieme foto
Voor de goede orde: Gemakshalve laat ik maar even buiten beschouwing wat men feitelijk onder de ultieme foto verstaat. Hoe het ook zij, vermoedelijk is u dat ook wel eens overkomen. Dan kunnen we elkaar de hand schudden. Wat was het geval?
Langste dag
Tijdens de langste dag van het jaar -wat daglicht betreft- reed ik recentelijk op dinsdag 21-juni-jl. naar het Park De Hoge Veluwe. Het was bewolkt weer waar ik als hobby buiten-fotograaf een liefhebber van ben. Dus geen last van hinderlijke lichtvlekken en slagschaduwen. Derhalve was ik hoopvol gestemd om na het zoveelste bezoek dit jaar eindelijk eens het inmiddels fameuze- en bekende hert Hubertus te mogen spotten.
Verwachtigsvol
In de loop van die dag reed ik omstreeks 18.30uur de Kronkelweg op en zag op een gegeven moment een aantal auto’s in de berm van de weg geparkeerd staan. Verwachtingsvol hoopte ik dat men aldaar Hubertus hadden gespot en sloot daarom ook aan in het rijtje geparkeerde auto’s. Een eindje verder zag ik een groepje mensen staan met diverse camera’s in de aanslag. Alvorens mijn hele fotohandel op te tuigen besloot ik om eerst maar eens te informeren wat er te beleven viel. Direct werd mij door een vriendelijke mevrouw medegedeeld: “Je bent net te laat, want Hubertus trekt zich weer terug in het lover”. Inderdaad keek ik in de verte tussen boomstammen tegen het achterwerk van een kapitaal hert met een nagenoeg volgroeid bastgewei. Dat kan niet missen, dat moet “onze” Hubertus zijn.
Een handig derde handje om te krabben…
Pechfoto van Hubertus – Foto’s: ©Ton Heekelaar
Teleurstelling
Mijn eerste gedachte was er één van teleurstelling. Maar plotseling herinnerde ik mij het voorval van Louis Fraanje die mij ongeveer een jaar geleden -op nagenoeg dezelfde plek- had verteld ook een dergelijk voorval met Hubertus te hebben meegemaakt. Louis had toen besloten om met zijn fotospul (statief, camera+telelens) op de schouder het aangrenzende bospad in te lopen in de veronderstelling dat het hert een eindje verder het pad zou oversteken. Dat bleek toen inderdaad het geval waarbij Louis prachtige platen heeft geschoten (zie artikel “Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 9” op de weblog van “De Veluwenaar”). Dat leek mij nu ook een prima strijdplan.
Toen ik mijn fotospul uit de auto haalde en aan het optuigen was kwam toevallig de mij bekende fotograaf Bertus Kelderman in zijn jeep aanrijden. Ik vertelde hem de wederwaardigheden over zojuist en stelde voor om samen het strijdplan uit te voeren. OK, en derhalve togen wij gezamenlijk met onze fotoapparatuur op de schouder het bospad in op jacht naar Hubertus! Plotseling zagen wij na een paar honderd meter het imposante hert die van de lijsterbes- en inlandse eiken opslag stond te snoepen.
Hubertus smult van de lijsterbes en inlandse eikjes – Foto: ©Ton Heekelaar
Compromissen sluiten
Onmiddellijk bij deze Veluwse woudlopers een verhoging van het adrenalinegehalte waarneembaar. Aangezien wij ons aan de (nieuwe) regelgeving van het Park wensten te houden -verboden zich buiten de wandelpaden te begeven- stond “onze” Hubertus enigszins verdekt achter hogere- en lagere vegetatie. Dat betekende dat wij met de opstelling van onze fotoapparatuur (lees: statief) compromissen moesten sluiten. Dus een eindje vooruit en dan weer achteruit naar gelang het hert tergend langzaam met de kop aan de grond van het ene naar het andere snoepgoed zich verplaatste. De afstand voor onze telelenzen naar het object was ideaal, namelijk beeldvullend. Dat het onderwijl lichtjes begon te regenen deerde ons nauwelijks daar wij uiterst geconcentreerd door de zoeker van onze camera’s zaten te loeren om de ultieme plaat van de huidige ongelijke 22-ender te kunnen schieten.
Hubertus staat wat uiig naar defotograaf te kijken – Foto: ©Ton Heekelaar
Rommelige foto
Kennelijk deerde ook onze aanwezigheid Hubertus allerminst daar hij totaal geen aandacht aan ons schonk. Dat hadden wij -zo af en toe- wel gewenst opdat een hert met opgeheven koptooi die even de omgeving zekert op onraad, levert in de regel een heel fraaie compositiefoto op. En als dat wel gebeurde stond het dier net niet geheel vrij en werd de habitus en/of koptooi deels afgedekt door een boomstammetje, takjes en/of twijgen. Dat geeft in de regel een rommelige foto! Als overtreffende trap wanneer “onze” Hubertus eindelijk wel vrij stond, hief hij niet geheel zijn kop op en stond als ware heel uiig te kijken(zie foto-bijlage). Ook kon het gebeuren dat mijn maat Kelderman een eindje verder van mij vandaan het pad was opgelopen en onder een ander hoek “onze” Hubertus wel mooi vrij kon platen. Maar ja, ik verzoen mij sinds jaren met de gedachte dat een mens niet alles in het leven kan hebben! Na enige tijd hadden wij een hele serie foto’s geschoten.
Uiteindelijk gaat hij er vandoor – Foto: ©Ton Heekelaar
Avontuur
Inmiddels had Hubertus zijn buik vol gevreten en verdween hij over de achterliggende heuvelrand uit het zicht. Toen wij bij onze auto’s waren teruggekeerd en nog na stonden te kletsen over het avontuur met “onze” Hubertus kwam toevallig Louis Fraanje aan rijden. Uiteraard deelde hij in ons avontuur. Daar ik in de (achteraf onjuiste) veronderstelling verkeerde dat het Park tot 21.00uur was geopend, werd het tijd om het Park te verlaten. Nadat ik had besloten om via de uitgang Schaarsbergen het Park te verlaten, zag ik plotseling -als kers op de taart- nabij de uitgang op het landgoed Kemperberg, nog 3x kapitale bastherten links van de weg. Snel via de rijstzak op het geopende raam nog een paar plaatjes geschoten.
Het hert op de Kemperberg kijkt achterom – Foto: ©Ton Heekelaar
Prachtige avond
Om niet in conflict met een toezichthouder te geraken diende ik nog haast te maken om op tijd (omstreeks 21.00uur) het Park te hebben verlaten! Wat een prachtige avond mijmerde ik toen ik naar huis reed. Maar………ik was direct van mening dat de “ultieme foto” er niet bij zit. Dus……… dan moet ik daarvoor, net als vermoedelijk velen met mij, nog maar een keer terug!!!
Het hert op de Kemperberg zekert richting de fotograaf – Foto: ©Ton Heekelaar
Na mijn onjuiste veronderstelling hierbij een correctie: Het Park is in de maanden juni en juli tot 22.00uur geopend.
