Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 19

Hubertus dagboek

Het lijkt onderhand wel een ‘dagboek’ aan het worden, als we over Hubertus schrijven. Maar… dat heeft natuurlijk alles te maken met de actuele gebeurtenissen op dit moment rondom dit bijzondere hert. En… dat iedere dag dan ook weer een ware beleving is, en velen zich nu afvragen, hoe lang of hij het volhoudt in de bronstarena.

Positieve reacties

Daarnaast komen er ook dagelijks heel veel positieve berichten binnen, m.b.t. onze weblog alsmede de verhalen over Hubertus. De laatste weken zitten we gemiddeld tussen de 400 tot 500 bezoekers per dag! Dat is echt onvoorstelbaar en daar zijn we als redactie van ‘de Veluwenaar’ dan ook ontzettend blij mee!

Tegelijkertijd geeft dat ook een hele verantwoording en kunnen we niet met onze armen over elkaar achterover gaan leunen. Al zal dat – bij gezondheid – ook zeker niet gebeuren, daar zijn we als echte Veluwenaren – denk ik –  misschien wel te nuchter voor. En… mede daardoor, zullen we dan ook zeker niet naast onze schoenen gaan lopen, als Hubertus dat nou ook maar niet gaat doen?

Hinde’s weggekaapt

Want… wat bleek afgelopen vrijdag 25 september?
Terwijl Hubertus zo stond te burlen aan de bosrand, kwam er opeens vanuit het niets en rivaal het bos uit rennen. En… voordat Hubertus goed en wel in de gaten had wat er gebeurde, kaapte het andere hert zijn hinde’s voor de neus weg. Dat zal toch niet gebeuren, dat pik je toch niet Hubertus? Nee… natuurlijk niet, daar moet wat aan gedaan worden. Dus… er dan ook maar in volle vaart achteraan

Toch opgegeven

Heel erg grappig was, dat er even later nog een hinde achteraan kwam rennen. Dat gaf Hubertus blijkbaar nog meer energie om er een extra tandje bij te zetten. Hij won terrein, maar uiteindelijk moest hij het toch opgeven. Het andere hert – een oneven 18-ender – nam daarna gewoon zijn roedel over, en de strijd was – voor dat moment althans – beslist.

 

De jachtopzichter

Toch een beetje jammer, maar het zij zo, niets aan te doen zullen we dan maar zeggen. Het is nog lang geen avond en dus kon er nog van alles gebeuren. Intussen zagen we tussen de bomen aan de bosrand tegenover ons, de jeep van de jachtopzichter verschijnen. Niet alleen wij zagen dat, maar ook Hubertus had hem in de gaten gekregen en liep op z’n gemak naar de auto toe. Hij bleef zonder blikken of blozen staan en keek heel brutaal naar de jeep, want – wist hij – daarin ligt namelijk wat lekkers voor hem. De jeep van de jachtopzichter staat – voor wat dit betreft – op zijn netvlies gebrand. En het herinnert ons aan die eerste keer in februari, nu twee jaar geleden. Lees: Hert speelt verstoppertje

Verontwaardiging en teleurstelling 

Als jachtopzichter Klaas Tanis het voer gaat uitstrooien zien we Hubertus nu op gepaste afstand zich tegoed doen aan de brokjes en appeltjes. Maar… als de jachtopzichter klaar is, en vertrokken, komt van de andere kant ineens zijn rivaal aanrennen. Met klaar geweld beuken beide herten op elkaar in, maar binnen enkele minuten is dit duel beslist en kiest Hubertus eieren voor zijn geld. Er gaat een golf van verontwaardiging en teleurstelling door ons heen, en het is gewoon over en uit voor vanavond. Met hangende kop verdwijnt Hubertus in het oude dennenbos opzij van de bekende bronstplek, waar hij zich ‘onaantastbaar’ waande.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zijn wonden likken

De bronstarena ligt er verlaten bij, zijn rivaal heeft het roedel van Hubertus meegenomen naar het andere veld. Wij blijven op onze post, want wie weet? We zijn toch benieuwd en een beetje bezorgd over de toestand van Hubertus. Och, die ligt blijkbaar gewoon daar ergens in de dekking bij te komen en zijn wonden te likken.

Hubertus komt terug

Inmiddels loopt het tegen zevenen, en dan ineens roept Fransien: “Hubertus, komt eraan, daar in de verte bij de Franse Berg zie ik hem aankomen!” En… jawel hoor, daar komt Hubertus dwars over het Pampelse Zand onze richting opwandelen. Ik richt mijn camera nu zo, dat ik Hubertus recht voor mij in de lens heb, het licht is nu duidelijk minder aan het worden. Ongestoord, komt hij, langzaam maar zeker – in een bijna rechte lijn – mijn kant opwandelen, zonder ook maar een moment naar links of naar rechts uit te wijken. Het geeft een heel apart gevoel, want het lijkt nu net of hij zomaar naar me toe wil komen. Dat is natuurlijk ‘flauwekul’ zult u zeggen, maar het gevoel is soms sterker dan het verstand. Dat zouden de mensen zich eens wat meer moeten realiseren, dan gaat er een ‘wereld’ voor je open!

De weg oversteken

Maar… opeens snap ik het – het kwartje valt – hij wil natuurlijk naar de overkant van de Wildbaanweg, daar heeft hij vaker gezeten, dat is zijn rustplek. Ik gebaar naar een aantal mensen, dat ze hem even de ruimte moeten geven, dan komt hij zo de weg over wandelen.

Dan komt er ineens in volle vaart een auto aanrijden, deze stopt – midden op de weg – er stapt een mevrouw uit, en gaat ‘pontificaal’ met haar camera in de aanslag staan. Ik vraag – heel beleefd – of ze de auto even aan de kant wil zetten, zodat Hubertus er tussendoor kan. Helaas… ze kijkt me aan met een zeer verontwaardigde blik en vraagt waar of ik mij mee bemoei. Ze moet en zal dit hert op de foto zetten, daar verandert zelfs Louis Fraanje niets aan!

Och… Hubertus is verstandiger en gaat uiteindelijk – hoofdschuddend – gewoon linksaf door de hei en loopt voor al het fotograferende publiek langs, in zuidelijke richting, totdat hij een opening gevonden heeft. Daar wordt de oversteek gemaakt, en eenmaal in de heide, zakt Hubertus door de knieën en zet zich neer om eens heel op zijn gemak ‘vrijdagavond’ te gaan houden. En wij… volgen zijn voorbeeld en gaan huiswaarts. We zien alweer uit naar morgen. Neemt Hubertus zijn verlies?

Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 20