Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 20

Van de polder naar het zand

We waren deze zaterdag 26 september, de Flevopolder in geweest, heerlijk even uitwaaien in het land van water, wind en klei. Vroeger was dat ook vaak het geval, de hele week hard werken in de bossen, en… dan weekend. Die vrije zaterdag en zondag waren voor ons en de kinderen. Nu is dat eigenlijk niet anders, we gaan nog graag naar het water, maar dan met z’n tweetjes.

Zo halverwege de middag keken wij elkaar eens aan, en… zonder wat te zeggen begrepen we elkaars gedachten. “Hoe zou het met Hubertus wezen?”, zeiden we tegelijkertijd. Een ander zou ons nu misschien wel voor idioot verklaren, maar dat deerde niet. De auto gestart, en richting de Hoge Veluwe, een uurtje rijden en we zijn er. Precies op tijd, want onze grote vriend Hubertus kwam op dat moment juist het bos uitwandelen.

Het loopt anders 

Dus was hij blijkbaar nog in de race voor de bronst, en kon het misschien nog wat worden. Helemaal links op het veld stond zijn rivaal van gisteren te burlen, met andere woorden; kom maar op als je durft! Zou Hubertus het vanmiddag of vanavond nog een keer proberen? Deze twee grote jongens verschilden niet zoveel met elkaar, dus waarom zou het niet kunnen? Och… hoe anders zou het vandaag lopen!

Hoe smeriger, hoe liever

Hubertus ging heel op zijn gemak richting de zoel(drink- en modderplaats) hier lest hij eerst maar eens even zijn dorst. Dan zakt hij door de knieën, gaat zitten en rolt zich eens even lekker rond in de modder, tenslotte is het niet voor niets zaterdag. Dan ga je toch eerst eens even in bad, dat doen wij toch ook? Bij ons is dat natuurlijk wel even anders dan bij Hubertus, bij hem geldt; hoe smeriger hij er uitziet, en des harder hij stinkt, hoe liever de dames(hindes) het hebben.

Hoe anders zal het lopen!

Dit modderige ‘schouwspel’ hebben we vaker  gezien, maar telkens weer kunnen we ervan genieten. Ook nu weer neemt Hubertus er uitgebreid de tijd voor. Onze verwachtingen zijn hoog gespannen, want meestal volgt hieruit wel een gevecht. Zou hij zijn plaats weer terug proberen te veroveren?

Hubertus blijft heerlijk in de zoel zitten en kijkt wat balorig om zich heen. Zo strijdvaardig hij een aantal dagen als ‘plaatshert’ zijn plek verdedigde, zo lusteloos zit hij daar nu. Maar… dan opeens is er geritsel in het struikgewas, en even later staat er een wild zwijn aan de bosrand. Heel even staan ze ‘oog in oog’, en dan gaat het zwijn – met een grote boog om Hubertus – er als een speer vandoor. (Zie foto’s onder).

 

 

 

 

 

 

Even overleggen 

Zo op het eerste gezicht te zien, is het een zeug, want in haar kielzog volgen even later bij elkaar zo’n zeven stuks flinke biggen. Nog net geen overlopers, maar wel goed uit de kluiten gewassen. Het is een komisch gezicht als we dat stel het bos uit zien komen en iets verderop eventjes stilstaan. Net of ze met elkaar overleggen, wat te doen, en dan vervolgens in volle vaart achter Hubertus langs rennen. (Zie foto’s onder).

 

 

 

 

 

 

Wilde-zwijnen-show

We komen niet meer bij, en ook de mensen die om ons heen staan, schateren het uit, wat een show. Hoewel het licht misschien van niet al te beste kwaliteit is, probeer ik het toch te filmen.(Zie filmpje onder). Want zoiets komisch overkomt je niet iedere dag. Vanavond dus geen gevechten, maar een wilde-zwijnen-show van de bovenste plank. Dit soort dingen gebeuren soms zomaar, en dan ook nog recht voor je neus, zonder dat je het verwacht. Dat is nou het leuke van de natuur, het onverwachte avontuur. Ook de omstanders genieten met volle teugen, dat is op het filmpje duidelijk te horen.

De zon zakt lager en lager, en zet de bosrand in een rode gloed. Als dan Hubertus ook genoeg heeft van het hele gebeuren, en het bos intrekt, wordt hij als het ware begeleid door de kleine zwijntjes. Net of ze hem zien als de grote leider van het bos. Zoiets zie je nog niet eens in animatiefilmpjes, dit is gewoon echt ‘puur’ natuur. Geweldig, wat een genot om dit te zien, en ook nog vast te kunnen leggen, om ook anderen hier deelgenoot van te maken!

Schitterend slot 

Als we zo nog zitten na te genieten van het wonderlijke ‘schouwspel’, zien we achter ons de ondergaande zon, tussen de bomen verdwijnen. Als gevolg hiervan verandert de avondhemel in een fantastisch kleurenspel! Tjonge, jonge, wat een dag en wat een schitterend slot, daar wordt je stil van!

Lees ook:  Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 21

********************************************************************************************************************************

Bekijk ook eens het komische stel op het filmpje: