Gezichtsverlies voor het trotse hert
Op 24 februari schreven we over het bijzondere hert in ‘Mens en dier relatie met Hubertus – Deel 3‘ . Inmiddels is Hubertus zijn achttien enden tellende gewei kwijt. Helaas hebben we dat niet kunnen meemaken. We zagen hem op donderdag 5 maart jl. met een kale kop, het gewei was er af. Het had wel iets weg van een ‘onttroonde’ koning. Heel beteuterd stond hij ons aan te kijken, het was geen gezicht en blijkbaar vond hij dat zelf ook.
Hubertus, als een ‘onttroonde’ koning zo zonder gewei – Foto: ©Louis Fraanje
Bloed op de rozenstok
De linkerstang heeft hij het eerst verloren, dat kon je wel zien aan de opgedroogde rozenstok. Maar de rechterkant konden wij nog wat bloed ontwaren op de breekplek. Dat kon dus nooit erg lang geleden zijn gebeurd. De jachtopzichter zal zijn stangen inmiddels wel gevonden hebben.
Heel duidelijk is het bloed nog te zien op de breekplek van de rozenstok – Foto: ©Louis Fraanje
Paniek
Elke keer als wij Hubertus bij de andere herten op het Zwarte Veld zien, dan breekt er paniek uit. Dan is het knokken geblazen. Ook nu weer staat Hubertus plotseling weer recht overeind tegenover een rivaal. De voorpoten worden gebruikt om te meppen, ‘lepelen’ noemen de kenners dat, en zowel Hubertus als het andere hert slaan er op los. En zo blijkt maar weer eens heel duidelijk, dat Hubertus niet zomaar de kaas van zijn brood laat eten!
Hier worden rake klappen uitgedeeld, het rechtse hert is Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Ze gedogen hem
Zo blijft hij nog een tijdje rondsjouwen en eten op de wildweide aan de bosrand. De andere herten trekken zich nu verder weinig meer van hem aan, ze gedogen hem, maar zullen nooit geen vrienden worden. Na, zo’n uurtje hebben de herten hun buik wel dik en trekken het bos in om daar rustig hun voedsel te gaan herkauwen. Ook Hubertus gat er van tussen in tegenover gestelde richting, en verdwijnt tussen de bomen.
We zullen hem een tijdje niet meer zien, tot wij op zondagmiddag 22 maart Hubertus door het open veld zien sjouwen, de late middagzon kleurt het lijf mooi bruin in het hoge gras. Ondertussen zien we dat hij inmiddels alweer een nieuw gewei aan het opbouwen is. Kolven, noemen de kenners dat, en een paar stevige knobbels sieren nu zijn kop. Een ogenblik krijgen we hem te zien, maar… dan is hij weer spoorloos verdwenen.
Daar zien we hem door het open veld sjouwen – Foto: ©Louis Fraanje
Komisch moment
Op donderdag 26 maart rijden we ter hoogte van het ‘Zwarte veld’, en speuren de wildweide af, maar in geen velden of wegen herten te bekennen. Opeens stoot Fransien mij aan en wijst naar links. “Kijk, daar staat hij tussen de sparren!” Het is eigenlijk een heel komisch moment, dat… terwijl je naar rechts aan het kijken bent, en links staat een dier. zoiets hebben we wel eens vaker mee gemaakt.
Stond hij tussen de sparren naar ons te kijken – Foto: ©Fransien Fraanje
Leuke herinnering
Jaren geleden stonden wij op het Landgoed Staverden een weiland af te speuren of we soms ook herten zagen. We tuurden en tuurden, maar konden niets ontdekken, totdat we ons omdraaiden, en… daar stond zo’n slordige honderd meter van ons af op een bospad, een klein roedel hindes. Heel op hun gemak hadden zij daar ons staan te observeren. Dan is het zo van, wie kijkt nou naar wie, heel erg komisch en tegelijkertijd grijp je naar de camera. Maar… helaas, voordat de klik van het toestel weerklinkt, zijn de dieren verdwenen, en ligt het bospad weer leeg en verlaten voor ons.
Tenslotte…
Zo stonden we ook nu weer, oog in oog met Hubertus, en je zou bijna gaan denken dat hij ons herkende. Hij bleef ons maar aankijken met een blik in zijn ogen, die werkelijk boekdelen sprak. Even later schudde hij net z’n kop, net of hij zeggen wilde: “Wat moeten jullie toch telkens weer, wat willen jullie toch van me?” Ja, weet een hert veel, die begrijpt van al die belangstelling natuurlijk helemaal niets.
We zijn zeer nieuwsgierig hoe zijn nieuwe gewei er uit komt te zien, want hij gaat nu voor de vierde keer opzetten. En dan te bedenken dat hij begon als ‘gaffelspitser’, en het daarop volgende jaar al ‘veertien-ender’ was. Met als klapper, dat het bij de derde kop al een ‘achtien-ender’ was geworden.
Hierover kunt u alles lezen in: Hert ‘Hubertus’ een levende legende! – Deel 1
Inmiddels is Hubertus gaan lopen, en is al onze aandacht weer op hem gericht. Daar heeft hij blijkbaar geen behoefte aan, want na even nog wat tussen de bladeren wat te scharrelen op zoek naar voedsel, besluit hij resoluut om tussen de bomen door de weg over te steken. Een tegemoetkomende auto, laat het dier netjes oversteken. En met een paar rare bokkesprongen verdwijnt hij in het bos
Hubertus zal altijd wel een éénling blijven, en wat maakt het ook uit! UItzonderingen bevestigen de regel en dat maakt het leven nu juist zo boeiend. Het geeft ook wel een extra dimensie aan het bezoek van de Hoge Veluwe!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 5
Bekijk het filmpje:
