Overweldigend om al die groei en bloei overal om je heen te zien. Na de koude winter en een lente die op zich liet wachten, is het schitterend om die bloeiende meidoorns met aan hun voet het fluitekruid langs weg en steg te zien.
Bloeiende meidoorn en fluitekruid
Klik om te vergroten
In mei moet ik ook altijd denken aan Jac.Gazenbeek want toen hij, in 1922, begon met fotograferen, was zijn eerste foto een bloeiende meidoorns bij de Barneveldse beek. Die foto werd gepubliceerd in ‘Ons Nederland’.
Bloeiende meidoorns bij de Barneveldse Beek – De eerste foto van Jac. Gazenbeek
(Klik om te vergroten)
Ook hij zal genoten hebben van de weelderige bloei van deze struik. In het boekje ‘En zo gaat vroeger voorbij…’ schreef hij de volgende aardige anekdote over meidoorns: Worstpennen zoeken vonden we een plezierig werkje. Voor iedere goede beloofde moeder een halve cent en ze raadde ons ieder jaar weer aan, om die pennen te gaan snijden in de molensteeg, die tegenwoordig deftig straat heet, waar nu huizen in het gelid staan maar eertijds was begroeid met hoge meidoornstruiken. Met het aardappelmesje, dat we voor de bijzondere gelegenheid mochten meenemen, sneden we van die struiken de langste en stevigste doorns af. Thuis werden ze voorzichtig van de bast ontdaan en dan waren ze gepromoveerd tot worstpennen. Deze werden vroeger bij het worstmaken algemeen gebruikt om de einden van de darm dicht en aan elkaar te spelden. Tegenwoordig gebeurt dat vrijwel overal met een dun touwtje.
Meidoorn stekels
klik om te vergroten
Dat hij altijd wel iets extra toe had te voegen in zijn verhalen is wat mij zo boeit in de persoon Jac. Gazenbeek. Als geen ander heeft hij beschreven dat natuur en cultuur een samenspel vormen. Dus als ik nu die prachtige helwitte meidoornstruiken zie, voel ik toch een beetje heimwee naar die oude tijd.
Bloemen van de Tweestijlige Meidoorn (Crataegus laevigata)
klik om te vergroten
