Bij volle maan lijkt de tijd soms even stil te staan…
Langzaam aan wordt het wat lichter buiten, al gaat het in deze tijd van het jaar allemaal wat trager, vooral in de winter duurt het wel eventjes. Och… wat geeft het, we hebben de tijd aan onszelf toch zeker. Hier in deze oude hut, ver weg van de bewoonde wereld en in deze ‘kleine wildernis’ lijkt de tijd soms even stil te staan.
Reeënwissel
Het vuur in de haard verspreidt een heerlijke warmte en jaagt tegelijkertijd de kou eruit, de koffie pruttelt en dat alles maakt het extra aangenaam. Onderwijl zit ik een beetje na te denken, wat ik gisteren ontdekte, toen ik terugkwam uit het bos. Er liep namelijk een verse reeënwissel dwars over het open stuk voor de hut en ook achter de hut zag ik reeënprenten staan, dus dat moet ik maar eens extra in de gaten houden.
Aan het einde van het bospad ligt het oude loofbos – Foto: ©Louis Fraanje
Oude loofbos
Zo… als dan de inwendige mens versterkt is met brood en koffie, kan de uitwendige mens, dik aangekleed en bepakt, eindelijk op pad om de omgeving eens te verkennen. De omgeving biedt genoeg ruimte voor een natuurliefhebber als ik, daarvan heeft u reeds eerder kennis kunnen nemen in mijn vorige verhalen.
Ik kies voor een tocht naar het oude loofbos met Amerikaanse eiken, daar komt het reewild ook graag om er soms nog een enkele eikel te vinden om de maag mee te vullen.
Een jong knopbokje liep tussen de blaadjes te snuffelen – Foto: ©Louis Fraanje
Iets eetbaars
Zodra ik aan het einde van het bospad ben gekomen, zie ik wat verderop onder de Amerikaanse eiken een ree, met zijn poten krabt hij de sneeuw iets weg en snuffelt of er nog iets eetbaars te vinden is. Het is een jaarling ‘knopbokje’ in bastgewei en gelukkig heeft hij me niet direct in de gaten. Ik verschans mij achter een dik besneeuwde struik en vanaf die plek, kan ik hem rustig op m’n gemak bekijken tijdens zijn maaltijd.
Als hij genoeg heeft opgepeuzeld, verdwijnt hij in de dekking – Foto: ©Louis Fraanje
Dezelfde bok?
Dan lijkt het er op dat hij genoeg heeft gegeten en verdwijnt stap voor stap – tussen de oude bomen door – in de dekking. Zo… dat was eventjes ‘ouderwets’ genieten, zo’n onverwachtse ontmoeting in de sneeuw. Of het dezelfde was, die onlangs in de buurt van de hut heeft gelopen, dat vertelt de historie niet. We komen er vanzelf wel achter als hij – of misschien een ander – zich nog weer eens in de buurt vertoont.
Een ‘maagdelijke’ witte deken ligt uitgespreid over de stuifduinen – Foto: ©Louis Fraanje
Kristalhelder
Kom… ik kuier maar eens even naar het stuifzand, daar zal het ook wel erg mooi zijn op dit moment en nu is het nog aardig licht. De wandeling erheen is op zich al genieten, al neemt het – alles bij elkaar – zo’n anderhalf uur in beslag, maar is uiteindelijk zeer de moeite waard. Een ‘maagdelijke’ witte deken ligt uitgespreid over de stuifduinen, kristalhelder en het doet bijna zeer aan de ogen, dus een zonnebril is geen overbodige luxe!
De zon gaat onder in het besneeuwde stuifzand – Foto: ©Louis Fraanje
Klein radertje
Dwalen door het winterse stuifzand versterkt het ‘vrijheidsgevoel’ van een buitenman en tegelijkertijd benadrukt het daarnaast nog eens heel duidelijk, wat voor een klein ‘radertje’ je bent in dat enorme universum. Als dan de avondzon achter de horizon zakt, verandert deze besneeuwde zandwoestijn in een kleurrijk en mystiek decor en komt de nacht met rasse schreden nader.
Henk Vreekamp in het Kootwijkerzand zomer 1996 – Foto: ©Louis Fraanje
Zwijgen bij volle maan
Maar… dan verschijnt de maan in al haar glorie aan het firmament, ze rijst steeds hoger aan de hemel en heel het winterse landschap wordt verlicht, zo onwezenlijk mooi, het is bijna niet te geloven. Deze winterse stilte… bij volle maan, raakt mij diep in het hart.
Ineens bedenk ik mij, dat ik jaren geleden hier op deze plek, mijn inmiddels overleden vriend en dominee Henk Vreekamp ontmoette, de ‘vonk’ sloeg over en we werden vrienden voor het leven en… we zwegen bij ‘volle maan’!
De tijd vliegt en zo zijn er alweer bijna twee jaar voorbijgevlogen, dat Henk onder ons was en… wat kan ik hem soms vreselijk missen en… vooral nu.. op dit ‘ultieme’ moment!
Henk Vreekamp komt, op maandag 29 februari 2016, om het leven bij een noodlottig verkeersongeval’ in Epe!
Twee Veluwse vrienden “Zwijgen bij volle maan” in het Kootwijkerzand – Foto: ©Jac. Gazenbeekstichting
Mysterie van het leven
Zijn zoon Leonhard Vreekamp verwoordde het heel mooi:
“Ze ontmoeten elkaar op het Kootwijkerzand. Elk zoals ze zijn. Vol gemeende interesse in de Veluwe, in de “oer” van ons bestaan. En daarvoor MOET je de natuur in. Louis met een camera en mijn vader toendertijd op blote voeten… Speurend en voelend.. ontdekkend en openstaand voor wat er is. Op zoek om geraakt worden door het Mysterie van het leven op aarde… en meer…..
En wat zoeken ze dan daar in die Veluwse natuur? Daar voelen ze wie ze zijn. Wie ze ECHT zijn.. Waar ze vandaan komen. Als Veluwenaar en als mens. Even weg uit de drukke door mensen gemaakte samenleving, weg van impulsen van deze tijd. Impulsen die afleiden van wie we als mens werkelijk zijn. Impulsen die ons in de war brengen en van ons pad…”. Lees meer >>
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 28
