Henk Hazeleger een boswachterbij wie je de passie voelde en het veld kon ruiken…
Boswachter Hazeleger in functie – Foto: ©Louis Fraanje
Hoe kijkt u terug op die tijd:
“We hebben hier op Erica een mooie tijd gehad, maar ik heb wel veel zien veranderen. Het landgoed is uiteengevallen en het jachthuis met omgeving aan de Bylaerse weg is al jaren van de familie Cremer.”
Het Paradijs
“Het eigenlijke Paradijs hoort nu aan de verzekeringsmij Amev. Erica Noord is begin 80-er jaren aan het Geldersch Landschap overgedragen.”
Nog steeds boswachter
„Alleen Erica-Zuid hoort met de boerderijen Nieuw en Mooi-Bielder nog aan de familie Polderman, en dat zijn dus nog verre nazaten van de hier vanaf laatst 19e begin 20e eeuw bekend geworden familie Van Marwijk-Kooy. Voor die familie Polderman ben ik nog steeds boswachter.”
Een taak
Het mag in onze moderne maatschappij misschien wat raar in de oren klinken, maar boswachter Hazeleger is op zijn 85e nog steeds actief in zijn functie als boswachter op Landgoed Erica-Zuid en daar is hij dan ook niet rouwig om.
Zijn vrouw overleed op 27 november 1988, iets wat hard aankomt als je ruim vijftig jaar samen lief en leed hebt gedeeld.
“Onze beide kinderen(twee dochters) zijn getrouwd, dochter Aartie woont in Barneveld en de andere dochter Tine in Dokkum, maar als je zoals ik, na zo’n zevenenvijftig jaar in het Kallenbroek gewoond en gewerkt te hebben, laat mij dan maar zolang mogelijk hier blijven wonen en ik ben er dankbaar voor dat ik hier nog steeds op Erica een taak mag hebben. Ik vind dat ik hier hoor, al besef ik ook best dat ik hier geen blijvende stad(woning) heb . ..” aldus Hazeleger.
Schepper
In die laatste regel komt ook heel duidelijk naar voren hoe boswachter Hazeleger zijn geloof in de Schepper niet onder stoelen of banken stak, iets dat mij nu nog altijd is bijgebleven. Dat niets zomaar vanzelf gebeurd in de natuur, maar dat dit alles gestuurd wordt van Boven!
Boswachter Hazeleger bij de Barneveldse Beek op Landgoed Erica – Foto: ©Louis Fraanje
Inspiratie
Van jongs af aan zwierf ik door het bos en over de heide in ons aardse Paradijs daar in het Kallenbroek, bouwde hutten met m’n vriendjes en… maakte kennis met boswachter Hazeleger. Zo’n echte ouderwetse ‘schut’ in een manchester pak met de ‘dubbelloops’ over de schouder, bij wie je de passie voelde en het veld kon ruiken. En… zoals ik al eerder zei, een boswachter die rechtvaardigheid hoog in het vaandel had staan en je eerder een schop onder je kont zou geven, dan een bekeuring, alhoewel dat nooit is voorgekomen.
Maar… ook iemand die ons wegwijs maakte in de natuur. Als hij je bij je arm pakte om je iets aan te wijzen, voelde je de natuur zo naar binnen stromen.
Fundamenten
Boswachter Hazeleger zei zelf hierover: “Ja… jong, je was een deugniet en je hebt heel wat streken uitgehaald, maar het is later toch goed gekomen met je, dat doet mij deugd!”
In die paar woorden lag alles opgesloten, wat wij voor elkaar betekend hebben, niks meer en niks minder en op latere leeftijd besef je pas echt goed, dat dit soort dingen de ‘fundamenten’ waren voor mijn verdere leven!
De wandelkaart die gebruikt werd op het Landgoed ‘Erica’ – Archief: ©Louis Fraanje
Wandelkaart
Trouwens, als je op Landgoed Erica wilde wandelen, moest je een wandelkaart hebben, die je bij de boswachter op Jachtlust kon kopen voor f 2,50 als je dan onderweg werd aangehouden door de boswachter, dan kon je de kaart laten zien en mocht je weer verder.
Het was ook een soort van sociale controle, zo wist de boswachter wie er in zijn veld rondsjouwde en wanneer iemand zich misdroeg of de regels aan zijn laars lapte, dan werd de wandelkaart ingetrokken en was je niet meer welkom in het bos.
Het gebruik van wandelkaarten was destijds op meerdere landgoederen en/of natuurgebieden een veel gebruikte methode en mijns inziens nog niet eens zo gek eigenlijk!
Nog een keer op pad met de boswachter van mijn jeugd – Foto: ©Archief Louis Fraanje
Respect
We leven nu in een geheel ander tijdperk dan toen ik een kleine jongen was. Zo af en toe denk ik dat de wereld echt krankzinnig is geworden. We praten over vrijheid van meningsuiting, over normen en waarden, maar hoe vrij en hoe ver zijn we? Hebben we nog wel echt respect voor elkaar en elkaars mening?
Wat mij vooral erg hoog zit is, dat diezelfde hoogzit waar ik vele genoeglijke uren heb doorgebracht, door onverlaten wordt omgezaagd of in de brand gestoken. Is het niet vreselijk minderwaardig en laf, om de eigendommen van een ander te vernielen omdat je het niet met hem of haar eens bent?
Tekst: ©Louis Fraanje
Met dank aan kleindochter Kitty Noorlander, Henk van de Glind(†)/ Barend Wandelaar, Gerrit de Graaff, Barneveldse Krant en Gemeente Archief Barneveld, voor aanvullende informatie.
