Mijn moeders handen… mien mamme’s haand’n…
Hoewel het misschien niet gebruikelijk is, wil ik toch graag iets kwijt met betrekking tot mijn inmiddels overleden eenvoudige, lieve en zorgzame moeder Derkje (Dit) Fraanje- van Uffelen.
Geboren op 18 december 1914 te Kootwijk en overleden op 9 december 2003 te Barneveld. Vandaag is het dus precies 18 jaar geleden, dat zij dit ‘tijdelijke’ leven met het ‘eeuwige’ verwisselde!
Zij is bijna negen-en-tachtig jaar oud geworden, maar… van mij had ze nog veel langer mogen leven, want als je zoveel van iemand houdt, dan wil je die persoon niet kwijt. Mijn vader moest ik al veel eerder missen, en ook dat was heel verdrietig, maar als je ze allebei kwijt bent, besef je pas goed het gemis. Lees ook het gedicht: Mijn vader…
Eenvoudig
Ik kom uit een groot gezin van tien kinderen, zeven jongens en drie meisjes. Mijn ouders waren gewone, eenvoudige en hardwerkende mensen. Mensen die alles voor hun kinderen over hadden, en ieder dubbeltje wel drie keer om moesten draaien voordat het uitgegeven werd. Altijd ‘zuunig’ en altijd bedenken of ‘t wel ‘liejen'(lijden) kon. Toch, als ik daar nu op terugkijk, dan schaam ik mij niet, maar dan ben ik juist trots op mijn ouders!
Gedicht als voorbeeld
Ik zou er een boek over vol kunnen schrijven, maar het onderstaande gedicht zegt eigenlijk alles. En daarom wil ik dit prachtige gedicht in het plat “Mien mamme’s haand’n”(Mijn moeders handen), graag opdragen aan haar en aan alle andere moeders. Ik vond het ergens tussen mijn verzameling herinneringen. Het enige wat ik weet is, dat het door ene Nel van Laar is opgeschreven en door het Drentse ‘Duo Karst’ op muziek is gezet. Lees hieronder:
Moeder Derkje Fraanje in het bos bij Kootwijk – Foto: ©Louis Fraanje
“Mien mamme’s haand’n”
Mien mamme’s haand’n die bint zo old,
de haand’n van een olde vrouw,
die heb nooit een eig’n leev’n had,
ze hadd’n nooit gien rust zowat,
ze waar’n drok veur dag en dauw,
die heb wel honderd trui’n breid
en borstrokk’n en sokk’n stopt.
De slimm’n uut de boon’n zocht
en ‘t kleintie waarm onderstopt.
Dr waar’n daag’n lang en hard,
mit wark in huus en op de bouw,
de rugge kroem, het zwiet eruut,
zo bint mien mamme’s haand’n nou.
Mien mamme’s haand’n die bint niet mooi,
ie leest de jaor’n dr an of,
ze bint verknooit, ze bint bezeerd,
ze raakt’n deur de tied verweerd,
verleeg’n kneuterig en grof,
die hebt altied wass’n, tobbes vol
mit luiers en manchester
in ieskold water, spuuld en boend,
zo schraol waarn’n ze op ‘t leste dan.
De kachel veegd, de bedd’n schud,
de kokosmatt’n stug en zwaor,
het padtie harkt, het lochie poetst,
het hoeft niet meer, heur wark is klaor.
***
Moeder Fraanje met haar breiwerk in de huiskamer – Foto: ©Louis Fraanje
Mien mamme’s haand’n ligt nou miest
mooi bej de zakdoek in heur schoot,
die hebt al haost gien kracht meer,
die bint nooit echt meer in de weer.
En dat is wat mij zo begroot,
want het bint dezelfde haand’n west,
die vlechies vlocht’n in mien haor.
Ze hebb’n mij vrogger brei’n leert,
ze holp’n mij bej ziekte en zeert,
ze laag’n altied veur mij klaor,
ik heb ze nooit onmachtig kent,
maar nou ligt mamme’s haand’n daor,
zo onwennig…………zo allent.
Tekstvertolking: Duo Karst
Alle rechten voorbehouden
***
Tenslotte…
Ik hoop dat het ook een beetje steun geeft aan anderen, die er vast wel iets in herkennen. Vroeger zeiden ze vaak : “D’r staat geen kruiwagen om stil!”, en zo is het leven. Geboren worden, opgroeien en dan uiteindelijk sterven, de natuurlijke kringloop van het leven, daar zal geen mens ook maar iets aan kunnen veranderen, want de mens wikt, maar God beschikt!
Lees ook: Op voedseltocht naar Kootwijkerbroek in oorlogstijd
__________________________________________________________________________________________________________________________________
Beluister ook de prachtige vertolking van het Duo Karst:
