2011 – Hubertus – 2021
Het gewei van Hubertus overtreft alle voorgaande jaren….
Op zaterdag 12 juni jl. waren wij weer terug van een vakantieweekje op het ons zo geliefde eiland Texel.
En eigenlijk waren we toch ook best wel weer nieuwsgierig hoe of dat het met de groei van Hubertus z’n gewei gesteld was. Want dat hij dit seizoen, alle vorige gaat overtreffen voor wat betreft zijn gewei, dat moge wel duidelijk zijn!
Indrukwekkend
Eenmaal op de Hoge Veluwe aangeland, troffen we op een open plek in het bos bij de Kronkelweg, het ons zo bekende hert Hubertus, die daar heel op z’n gemak zijn buik aan het vullen was.
Enige tijd later voegden ook onze natuurvrienden Florus en Jannie van den Berg zich bij ons.
Iedereen was en is onder de indruk van zijn schitterende gewei, dat zo op het eerste gezicht een flink aantal enden telt. Toen wij het een tijdje later het gewei nog eens goed in ogenschouw konden nemen, telden wij aan de rechterstang 13 enden en bij de linker 11 enden. een ongelijke 26-ender dus. En dat op zijn 10e levensjaar, nou dat is helemaal zo gek nog niet!
Wat een knots van een gewei, als je hem zo ziet grazen op de wei – Foto: ©Louis Fraanje
Ingezoomd op zijn gewei, is het zeker ‘indrukwekkend’ te noemen – Foto: ©Louis Fraanje
Hier is het goed te zien, met rechts dus 13 enden en links 11 enden – Foto: ©Louis Fraanje
Een prachtig gezicht als Hubertus vanuit het dichte bos de open vlakte op komt lopen – Foto: ©Louis Fraanje
Wat een machtig gezicht om de ‘koning’ van het Veluwse woud bij de bosrand te zien staan – Foto: ©Louis Fraanje
Even later staan we ‘oog in oog’ met elkaar op afstand, Hubertus aan de ene kant…. – Foto: ©Louis Fraanje
En de natuurliefhebber/fotograaf aan de andere kant in het Veluwse zand – Foto: ©Fransien Fraanje
Uniek
Het is en blijft altijd weer bijzonder, om de groei van een nieuw hertengewei van zo dichtbij mee te kunnen maken, want normaal gesproken is dat in de vrije wildbaan ‘vrijwel’ onmogelijk, omdat je daar de geweidragers nooit en te nimmer zo dichtbij kunt benaderen. Dat het hert Hubertus zich in al die jaren zo gemakkelijk liet benaderen, mag best uniek genoemd worden, ondanks dat er door sommigen over hem en de Hoge Veluwe in haar algemeenheid, soms wat neerbuigend gesproken wordt.
Tegelijkertijd is het misschien ook wel de grootste ‘valkuil’ voor een hert als Hubertus, zeker als onwetenden(en ook sommige wetende) bezoekers van het Park hem te dicht benaderen. Vooral ook nu hij met zijn linkeroog totaal niets meer kan zien, zou dat in bepaalde omstandigheden een onverwachte schrikreactie teweeg kunnen brengen, met alle nare gevolgen van dien.
Je merkt zo af en toe ook wel, dat hij anders reageert dan toen hij nog met beide ogen kon zien, en dat is natuurlijk heel begrijpelijk, maar die handicap speelt hem dus duidelijk parten en dat baart ons best zorgen.
Dus nogmaals, behandel hem met respect en blijf op afstand, want Hubertus is en blijft een wild dier, dat ondanks al zijn ‘tamheid’ onberekenbaar blijft!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 202
________________________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
