Over fazanten, hazen, heggen, stegen, kerkenpaden, grensbomen en een oud kinderboekje…
Deze keer neem ik u even mee terug in de tijd, en zwerven we door een winter wonderland van een aantal jaren geleden. Och… eigenlijk is het zwerven langs heg en steg, dat is een van oudsher bekend gezegde. En het legt meteen ook de vinger op de ‘zwakke’ plek, want waar zijn de vele stegen, heggen en houtwallen gebleven?
En het woord ‘steg’ of ‘steeg’ is heel vaak voor de moderne mens iets uit een ver verleden? Toch wordt je er in het buitengebied steeds weer mee geconfronteerd, het is ook iets wat mij nou juist heel erg interesseert.
Grensboom
Overal in het buitengebied lopen oude zandwegen en kleine paadjes, zoals bijvoorbeeld de oude Hessenwegen en karwegen. En op een gegeven moment komen we bij een oude kruising van wegen, daar staat al eeuwenlang een oude eikenboom, een soort grensboom of zoals ze het tegenwoordig noemen een ‘landmark’ . Die waarschijnlijk een bepaalde grens aangeeft, hier midden in de onafzienbare open vlakte van de Veluwe.
De oude grensboom midden in de onafzienbare open vlakte van de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Krom is recht
Maar via een oud kerkenpad, dat dwars door het open veld in een bijna rechte lijn naar de dorpskerk loopt, kom ik door zo’n oude steeg, met links en rechts een rij bomen. En hoewel de steeg gewoon op de Veluwe ergens tussen Ede en Lunteren ligt, heet hij Fransesteeg, dat is toch op z’n zachtst gezegd een beetje ‘vreemd’. Vandaag gaan we ons hoofd daar maar niet over breken, want er zijn genoeg andere dingen die onze aandacht trekken. Alhoewel ik aan het einde van mijn verhaal, hier toch nog heel even op terug zal komen.
En hoewel de steeg bijna kaarsrecht is, heet hij gewoon Krommesteeg,- Foto: ©Louis Fraanje
Levend schilderij
Aan de overkant van de half bevroren sloot, staan een aantal kromme knotwilgen, die samen met de bomen langs de weg en het vaalbruine riet een levend schilderij vormen. En dat zomaar ergens achteraf op een besneeuwde landweg of in dit geval ‘steeg’. In deze schijnbaar oneindige ‘witte’ wereld, met rechts tussen de bomen een oude boerderij, zou je als landschapsschilder toch helemaal lyrisch worden, ik tenminste wel!
Aan de overkant van de half bevroren sloot, staan een aantal kromme knotwilgen – Foto: ©Louis Fraanje
Voetstapjes in de sneeuw
Bij dit prachtige sfeerrijke beeld moet ik tegelijkertijd ook weer aan vroeger denken, als kind was ik erg verknocht aan de leesboekjes van W.G. van de Hulst en dan nu even in het bijzonder aan het boekje: “Voetstapjes in de sneeuw”.
Fantasierijk gevoel
Ik weet mij nog heel goed te herinneren, dat ik als kind tijdens het lezen, mij helemaal inleefde in het verhaal. Dan vergat ik alles om mij heen en zwierf ik – als het ware – mee door de sneeuw, al lezende rilde ik soms van de de winterse kou, wat een ‘fantasierijk’ gevoel dat nooit meer over is gegaan!
Dan zie ik ineens in een greppel naast de sloot een haas zitten – Foto: ©Louis Fraanje
Een haas
Terwijl ik zo aan het filosoferen ben, zie ik in mijn ooghoeken iets bewegen, als ik nog eens goed kijk zie ik ineens in een greppel naast de sloot een haas zitten. Onbeweeglijk en bijna onopvallend zit hij daar nu, hij gaat bijna geheel op in zijn omgeving, als je niet beter wist, dan zou je denken aan een kleine boomstronk. Maar je ziet aan zijn ogen, dat niets hem ontgaat, een ogenblik maar en dan gaat hij er als een speer(haas) vandoor.
Een fazant aan de wegkant – Foto: ©Louis Fraanje
Dan kijkt hij op – Foto: ©Louis Fraanje
En zonder zich verder te bedenken steekt de fazant ineens de weg over – Foto: ©Louis Fraanje
Kleurrijke fazantenhaan
Als we verder doorrijden, zien we een eindje verderop langs de kant van de weg iets kleurrijks, het blijkt een prachtige fazantenhaan te zijn, die hier zijn dagelijkse kostje bij elkaar probeert te scharrelen. In deze uitgestrekte witte wereld, valt hij nog eens extra op, vandaar misschien ook wel dat hij al snel de benen neemt als wij dichterbij komen. Zo snel als hij kan rent hij tussen de bomen door, vliegt een kort stukje over de greppel en onze ‘kleurrijke’ ontmoeting is verleden tijd.
De schitterende Fransesteeg is verandert in een winters sprookje – Foto: ©Louis Fraanje
Fransesteeg bij Lunteren
In de richting het dorp Lunteren vinden ook nog wel oude kerkenpaden, die door het buitengebied langs de boerderijen, in een bijna rechte lijn naar de dorpskerk lopen. En ook hier kom ik weer van een andere kant door die oude steeg met zijn wel hele fraaie naam, namelijk Fransesteeg die op dit moment verandert is in een winters sprookje. Deze prachtige steeg is gelukkig nog niet geasfalteerd, hopelijk blijft dat ook zo want dit erfgoed is de moeite van het behouden meer dan waard.
Over de Fransesteeg heb ik al eens een iets uitgebreider artikel geschreven. Lees meer…
“Als je erfgoed benoemt, dan verdwijnt het hopelijk niet”
