Een appeltje voor de dorst…
Je trekt het veld in op zoek naar edelherten en… in plaats daarvan komt een familie wilde zwijnen in beeld. Dat overkwam mij afgelopen vrijdagavond 18 augustus toen ik op de Hoge Veluwe was. Ik stond met mijn mobiele schuilhut langs de Wildbaanweg en genoot van de prachtige avond, tussen een enkel regenbuitje door kwam de zon regelmatig tevoorschijn. De boswachter had een uurtje of wat geleden wat appeltjes in het veld neergegooid, om de edelherten naar deze plek toe te trekken, maar blijkbaar hadden de zwijnen dat ietsje eerder in de gaten gekregen.
De zwijnen hadden vanavond appeltjes op het menu – Foto: ©Louis Fraanje
Onderling geknok
Het duurde dus niet lang, of daar kwamen ze met z’n allen aanrennen, een zeug met een aantal flinke biggen en een achteraan-komertje, er liep ook nog een keiler bij. De biggen knokten onderling om de beste plekjes en wisten niet hoe snel zij de appeltjes naar binnen moesten werken. Ze schrokten zo hard, dat het geluid vanaf mijn kijkplekje duidelijk te horen was.
Ze renden om het hardst om maar de eerste te kunnen zijn – Foto: ©Louis Fraanje
Kweilend
Ook bij de zeug en keiler was het schrokkende geluid duidelijk te horen, af en toe wilden zij een appel in zijn geheel naar binnen werken, maar dat was soms net iets teveel van het goede en verslikten zij zich regelmatig. Met hun bek wijd open en al kweilend verdween menig appeltje in de maag van de zwijnen.
De keiler heeft best moeite om de appeltjes klein te krijgen – Foto: ©Louis Fraanje
Houwers of slagtanden
Wel een heel mooi gezicht, als je zo’n keiler bijna achterin zijn bek kunt kijken, alleen wel raadzaam om op afstand te blijven, voor het geval hij zich kwaad zou maken. De grote houwers oftewel slagtanden zijn geduchte wapens, waarmee je maar beter niet in aanraking kunt komen.
Tussen de biggen liep het ‘achteraan-komertje’ te rennen – Foto: ©Louis Fraanje
Ineens waren ze in volle vaart ineens verdwenen – Foto: ©Louis Fraanje
Onraad?
Dan opeens… staan ze met z’n allen om zich heen te kijken, om er vervolgens in volle vaart vandoor te gaan, blijkbaar zijn ze ergens van geschrokken of ruiken ze onraad, wie weet? Maar hoe ik ook de bosrand afspeur, ik kan geen onraad ontdekken, of… toch wel?
Lees ook: Op de wildbaan – Deel 2
