Kouwe drukte in het winterbos…
Zaterdagmorgen 7 januari jl. was het dan eindelijk zover, er lag sneeuw, wel niet zo heel erg veel, maar toch… . Vol verwachting ging ik van huis, om te kijken of er nog wat aardigs te fotograferen zou zijn in het bos. Onderweg was het hier en daar aardig glad door de ijzel, het vroor een paar graden onder nul, dus was het uitkijken geblazen. Aan de kant van Hoenderloo reed ik het park de Hoge Veluwe binnen en even later had ik rechts van mij een mooi uitzicht over een licht besneeuwde Prins Hendriklaan.
Een licht besneeuwde Prins Hendriklaan op de Hoge Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Gevoelstemperatuur
Als ik de laan een klein stukje oprijdt, krijg ik verderop links een bospad, dat naar de Westerflier loopt. Ook hier was alles heel licht aangeraakt door ‘Koning Winter’, dus echt een witte deken was het niet geworden. Het bospad lijkt net een groot ‘wit’ lint door de natuur. Als ik een eindje het bospad oploop, voelt het best een beetje fris aan, dat is wel vaker het geval, dan vriest het maar een paar graden en toch lijkt het veel kouder. Met een mooi woord noemt men dat dan de’gevoelstemperatuur’.
Het bospad lijkt net een groot ‘wit’ lint door de natuur – Foto: ©Louis Fraanje
Altijd wat
Zo af en toe heb ik een hele aardige doorkijk tussen de bomen door en geven de licht besneeuwde sparren mij toch een beetje ‘wintergevoel’. Al moet ik er wel gelijk bij zeggen, dat het wel een stuk minder hevig is, dan wat we ons bij een echte winter kunnen voorstellen. En zo is en blijft het altijd wat met die ‘natuurliefhebbers’, dan is er sneeuw gevallen en dan is het nog niet goed, zult u wellicht denken. Helaas, beste mensen, dan is het maar even zo, de winter is voor mij altijd een beetje een ‘afkoelingsperiode’, of eigenlijk moet ik zeggen ‘rustperiode’. Net zoals de natuur zelf – bij wijze van spreken – ook even op adem moet komen en een soort winterslaap houdt.
Het bos geeft nog geen echt ‘winters’ beeld te zien – Foto: ©Louis Fraanje
Schraalhans
Maar… plotseling wordt men aandacht naar de bosbodem getrokken, want daar zie ik tussen de bomen, een grote groep vogels, die proberen om nog wat voedsel bij elkaar te schrapen. Op de grond ligt het bezaaid met beukenootjes, die bedekt zijn met een klein laagje sneeuw. Een vinken-echtpaar, vecht om het beste plekje, nu ‘schraalhans’ keukenmeester is in het bos.
Een ‘kouwe drukte’ bij het vinkenpaar op de bosgrond – Foto: ©Louis Fraanje
Kouwe drukte
Het is een getjilp van heb ik jou daar en dat is te begrijpen, want van de meeste nootjes, ligt alleen het omhulsel er nog maar en moet je dus wel knokken voor een hap eten. Het vrouwtje geeft haar plekje niet zomaar gewonnen en zet daarbij haar staart en vleugels wagenwijd omhoog, om maar meer indruk te maken op het mannetje. Och… zoiets komt in de beste huwelijken wel eens voor, ik noem het maar ‘kouwe drukte’ en dat is hier bij de vogels in de sneeuw, dan ook – letterlijk en figuurlijk – van toepassing!
Het vrouwtje zet haar staart en vleugels wagenwijd omhoog – Foto: ©Louis Fraanje
Een kleine kroon
Vergeleken bij deze kleine vogeltjes hier in de sneeuw, die hun uiterste best doen om de winter goed door te komen, mag ik helemaal niet klagen, dan heb ik het zo slecht nog niet getroffen, denk ik bij mezelf. Zo filosofeer ik dan een beetje ‘dromerig’ voor mij heen, totdat mijn oog opeens getrokken wordt naar een heel klein beukentakje. Aan het kale takje, zijn de nieuwe knoppen alweer zichtbaar, een ‘wonder’ der natuur, onvoorstelbaar… dat daar straks in het voorjaar weer van die prachtige lichtgroene bladeren uit komen rollen. Het harige omhulsel van de lege beukennoot is versierd met een beetje ijzel en steekt er als een kleine ‘kroon’ bovenuit. De kroon van ‘Koning Winter’ in het klein.
De kroon op het kunstwerk van de beuk – Foto: ©Louis Fraanje
Het verschil
Hoe mooi het kleine ‘kunstwerk’ van deze beukentak ook mag zijn, gedurende de winter zal er weinig verandering in knoppen zelf te zien zijn. Het zal nog wel even duren, voordat knoppen gaan uitlopen, als het eenmaal zover is, dan worden ze wel wat groter en als ze dan eenmaal in het voorjaar allemaal openbarsten, is het één groot feest.
Maar… ik moet niet vooruit gaan lopen op de tijd, want het jaar is nog maar net begonnen en het gaat allemaal al zo snel de laatste jaren. Hoe vaak zeggen we niet tegen elkaar, dat de tijd vliegt en dat we tijd tekort komen? Maar de tijd gaat door en wij gaan mee, al maakt het natuurlijk wèl uit, hoe wij daar ‘mee’ omgaan, want dat maakt nou net het verschil.
Deze eerste sneeuw is trouwens – ondanks al die ‘kouwe drukte’ – alweer voor het grootste deel, als ‘sneeuw’ voor de zon verdwenen!
