Een hernieuwde kennismaking
We hadden haar alweer even niet meer gezien, die zwarte reegeit met haar tweeling. U kunt zich misschien nog wel herinneren, hoe wij haar op de Kronkelweg hebben gefilmd: Zwarte reegeit met een bruine tweeling
Een zeldzaam mooi tafereel, waar we nu nog van kunnen nagenieten. Enkele dagen geleden kwamen we haar weer tegen, vlakbij de Wetweg op de Hoge Veluwe, het was al wat laat geworden en we moesten om 18.00 uur de poort uit zijn. We hadden dus – alles bij elkaar – nog een klein half uurtje, dat gaf ons de gelegenheid om dit nog even mooi – op de valreep – vast te kunnen leggen.
Daar stond de zwarte reegeit in het open veld – Foto: ©Louis Fraanje
Mee met moeder
De zwarte moeder riep haar kinderen bij zich, tenminste… daar leek het wel op, want even later kwam er een kalf haar kant op rennen. Deze liep gedwee met moeder mee in de richting van het bos. Het andere kalf liep wat verder weg, maar maakte uiteindelijk dan ook aanstalten om zijn/haar moeder te volgen. Rondom ons was het deze avond echt heel erg stil, echt zo’n avond waarop het ‘weer staat te luisteren’, zoals de oude Veluwenaren weleens zeggen.
Het kalf volgt de moeder…
Foto’s: ©Louis Fraanje
Een reebok
Terwijl wij het andere kalf opzochten, kwam er – vanuit het niets – ineens een reebok tevoorschijn, een mooie zes-ender die ons geen blik waardig keurde, maar alleen maar oog had voor de zwarte reegeit en haar kroost. Je zou denken, dat de bronst van het reewild inmiddels reeds lang achter de rug was, maar… uitzonderingen bevestigen de regels. Plotseling ging hij op z’n hurken zitten, blijkbaar moest er dan toch even iets gebeuren, dat niet kon wachten en ging hij uitgebreid een plasje plegen. Nou, ja… dat moet op z’n tijd ook plaatsvinden, hoewel wij dan even een boom of zo, op zouden zoeken, de bok doet zoiets gewoon in het open veld, erg grappig.
Vanuit het niets verscheen een reebok – Foto: ©Louis Fraanje
Ging hij uitgebreid een plas doen…
Foto’s: ©Louis Fraanje
Geen zin
Nog maar nauwelijks uitgedruppeld, of daar ging hij alweer in de benen en als een speer er vandoor in de richting van het drietal even verderop. De zwarte was al een aardig eindje uit de buurt, maar de tweeling bleef wat achterop. Blijkbaar had moeder helemaal geen zin in een een ‘vrijpartijtje’ en wilde ze zo gauw mogelijk het bos in met haar kroost. De bok moest aardig zijn best doen om het stel in te halen.
De reebok ging er als een speer vandoor – Foto: ©Louis Fraanje
Lomp en sierlijk
Een schitterend gezicht om de bok zo te zien rennen door het open veld, wat dat betreft gaat het allemaal wat sierlijker, dan bij de grote herten, daar gaat het er allemaal wat ‘lomper’ aan toe. Het duurde dan ook maar even, of hij had de tweeling ingehaald en was toch duidelijk van plan om de zwarte te benaderen.
De tweeling worden door de reebok ingehaald – Foto: ©Louis Fraanje
Spiegel
Maar… het zou op niets uitlopen, tenminste voor zover als wij het viertal nog even konden volgen, bleven ze elkaar uit de buurt. Heel duidelijk was nu ook de opengesperde ‘spiegel’ van de reeën te zien, die oplichtten in de vallende avond. Een heel herkenbaar iets, die witte achterkantjes en vooral nu ze in de richting van het bos renden, vielen ze nog eens extra op. Na enkele minuten waren ze uit het zicht verdwenen en begon ook het licht te minderen.
Het viertal met hun witte achterkantjes op weg naar het bos – Foto: ©Louis Fraanje
Mysterieus
Toen we even later door het dichte bos naar de uitgang reden, was de zon was inmiddels achter de horizon verdwenen en zette nog één keer de avondlucht in een ‘gouden’ gloed. Van onze kant gezien, een schitterend schouwspel en zo tussen de oude dennen door, ook wel een beetje mysterieus eigenlijk. We werden er allebei stil van en genoten nog even met volle teugen, van dit ‘wondermooie’ natuurverschijnsel.
Een schitterend schouwspel zo tussen de oude dennen – Foto: ©Louis Fraanje
Indrukwekkend
We hebben het misschien al wel honderden keren mogen aanschouwen, maar het blijft een ‘indrukwekkend’ schouwspel waar je geen genoeg van kunt krijgen. Ook deze avond was dit ‘de kers op de taart’ zoals onze vriend Ton Heekelaar het zo mooi pleegt te noemen. Eind goed, al goed, zullen we dan maar zeggen!
