Hernieuwde kennismaking
Het is inmiddels alweer zo’n vijftien jaar geleden, dat wij in de nazomer van 2001 onze vakantie in de regio Villach in Oostenrijk doorbrachten. Ik was er al in geen jaren meer geweest, dit was dus een hernieuwde kennismaking.
Samen met mijn zoon Corné stond ik op een steiger bij Annenheim aan de rand van de Ossiachersee in Karinthië. Het meer ligt midden tussen de bergen. “Daarboven op een van die bergen stond ik, inmiddels alweer meer dan dertig jaar geleden, als jonge kerel. Hoe zou het er nu uitzien?” zeg ik tegen hem. Waarop hij direct reageert: “Nou, als je dat wilt weten, dan gaan we er vanavond een kijkje nemen!”
Op weg naar de top – Foto: ©Corné Fraanje
Naar de top
Diezelfde avond rijden we over de zeer smalle bergpas, als ik naar beneden in de afgrond kijk, bezorgt mij dat af en toe koude rillingen, maar mijn zoon stuurt de wagen feilloos naar boven.
Het laatste en ruigste stuk gaan we te voet, tijdens de wandeling steekt er een reegeit het pad over, we genieten met volle teugen.
Wanneer we dan even later de top van de Gerlitzen Alpe (1911 m) hebben bereikt, worden we allebei gegrepen door de immense stilte van het ons omringende bergland.
Rondom ons ligt een schitterend panorama, met in de verte de avondzon. Wat voel je je dan ineens klein worden, een gevoel dat je niet meer loslaat.
Een tijdlang zitten we daar samen in stilte te genieten, een ieder met z’n eigen gedachten.
Een vredige idylle die je even de dagelijkse zorgen doet vergeten. Daarnaast geeft de heerlijke berglucht hierboven ons beiden een ‘warm’ gevoel van geborgenheid.
Dankbaar gevoel
Het beklimmen van zo’n berg kun je wel vergelijken met het gewone leven. Met vallen en opstaan naar de top die vaak zo ver weg lijkt. Ben je er uiteindelijk aangekomen, dan geeft zoiets je een dankbaar gevoel. Je bent er… het is gelukt!
Eén met de natuur
Je kunt daar echt van genieten, ongemerkt dwalen je gedachten dan op verre wegen. Onwillekeurig kijk ik maar weer eens achterom en doe een greep in het boek van mijn herinneringen en schud ik even alle dagelijkse beslommeringen van mij af.
Dan zwerf ik in gedachten over de uitgestrekte Veluwse heide op zoek naar de geheimenisvolle eenzaamheid. Vooral, als op een mistige morgen van een zomerse dag, de natuur weer tot leven komt en je de morgendauw tot op je botten voelt, dan ben je één met de natuur.
Dan opeens, wordt ik ruw wakker geschud, ver weg aan de horizon hoor ik vaag een auto rijden, de ramen wagenwijd open en de radio met keiharde knallende stampmuziek er bovenuit. Het zo vredige ‘sprookje’ hierboven, wordt ruw verstoord en stilletjes denk ik dan bij mezelf, wat een verschil van beleving!
Herkenning
Ik hoop niet dat u het mij kwalijk zult nemen, dat ik eens even mijn gedachten de vrije loop heb gelaten. Dat ik zomaar neerschrijf wat mijn gevoel mij ingeeft. Misschien zijn er onder u die de wenkbrauwen fronsen en denken ‘nou ja, moet dat nou zo nodig?’ Misschien… en dat hoop ik dan maar, zijn er ook mensen die dit herkennen, gewoon even lekker uitblazen en de accu weer opladen.
Nog even genieten we allebei van de schitterende avondlucht, die een groot deel van haar kleurenpalet uit laat waaieren over het meer dat omringd wordt door de bergen. Een adembenemend uitzicht, dat op je netvlies staat gebrand en nooit meer vergeet en waar je op dat moment bijna niet van los kunt komen, zo ontzettend mooi!
Schitterende avondlucht aan de Ossiacher See – Foto: ©Touristik Austria
Tenslotte…
Als we dan later in de avondschemering terugrijden en uiteindelijk onderaan de berg even uitstappen, staan we – letterlijk en figuurlijk – weer met beide benen op de grond. We kijken elkaar eens aan en ik zeg: “Ja, als je in het leven maar met beide benen op de grond blijft staan, kun je bergen verzetten!” Mijn zoon lacht als ik dit zeg en antwoord: “Een waarheid als een koe, maar ik heb nu honger als een paard!” De wienerschnitzel vergezeld gaande met een lekkere pul bier, laten we ons na afloop van deze heerlijke bergtocht, dan ook goed smaken!
