Koddige zwijnen
Wanneer ik zo nu en dan zit te neuzen in ons inmiddels gedigitaliseerde dia- en negatievenarchief, kom ik schitterende opnames tegen. Steevast betreft het opnames waar dan nog een heel verhaal bijhoort. En dan zit ik me verbazen welk een moed mijn zus en ik wel eens aan de dag legden om een dier te platen. Vooral wanneer het foto’s met wilde zwijnen betreft, bekruipt me het gevoel dat we wel eens meer risico namen dan strikt genomen verantwoord was. Ach ja, we waren een stuk jonger en dan kan je wel eens last hebben van enige overmoed.
Bovendien is het weerbare zwartwild, ook wel de nozems van het bos genoemd, heerlijk wild om te observeren. Ze zijn best koddig. Wilde zwijnen kunnen verschrikkelijk hard lopen. Wanneer je ze tegenkomt en zij zijn op dat moment niet van je gediend, heeft het totaal geen zin voor ze op de loop te gaan. Ze zijn snel en bochten nemen ze als ware motorduivels, ze liggen dan net zo schuin in de bocht.
De rennende keilers liggen schuin in de bocht – Foto: ©Anja Arentzen
Bagge met frischlingen
Ook bagges zijn niet altijd lieverdjes. De moeders gaan weliswaar niet zachtzinnig met hun kroost om, maar ze verdedigen hun jongen wel met verve. In de tijd dat ze frischlingen (zo heten hun jongen) krijgen, kan het zijn dat je zo maar langs een werpketel komt. Dat is leuk, want dan kun je het jonge grut eens nader bekijken. Zo zagen we – een kleine dertig jaar geleden – eens een bagge bij een hoop stro. Stro, dachten we, wat moet dat spul daar. We drukten af voor een mooie plaat van een bagge.
De bagge staat in haar werpketel – Foto: ©Anja Arentzen
Hoop stro is werpketel
Al gauw kregen we in de gaten dat het niet zo maar een hoop stro betrof, maar een heuse werpketel. Zo dichtbij hadden we dat nog niet eerder gezien. Vol goede moed – slechts heel ver in ons achterhoofd weerklonk een pesterig, waarschuwend stemmetje – maakten we meer foto’s.
Een biggetje bij de bagge in de werpketel – Foto: ©Anja Arentzen
Schattige pyjamaatjes?
We begonnen hem toch wel een beetje te knijpen: waren we niet veel te dicht bij een bagge met piepkleine frischlingen in hun schattige pyjamaatjes? We hadden puur geluk: de jongen zagen scheel van de honger en de spenen van hun moeder hingen verlokkelijk boven hen. De bagge trok zich niets aan van onze aanwezigheid, ging liggen en de ukkies konden zich te goed doen aan kostelijk toebereide zwijnenmelk. We drukten nog een paar keer af.
.
Helemaal gerust waren we niet. Spitste ze daar haar oren? We drukten nog een keer af en verkozen een veilige aftocht.
De bagge met het kroost in haar werpketel – Foto’s: ©Anja Arentzen
Kroondomein
Toen we nog op de Veluwe woonden, kon het maar zo zijn dat ik na mijn (best saaie) werk in het volwassenenonderwijs er samen met mijn zus op uit trok om een stuk te gaan wandelen in de Koninklijke Houtvesterij Het Loo (door ons altijd Kroondomein genoemd). Het kon gebeuren dat we op een enkele middag een paar honderd zwijnen zagen. Nooit gebeurde er wat engs. Waarom zouden we dus bang of voorzichtig zijn? Toch zijn we vanzelf ouder en wijzer geworden, maar door een nare ervaring ook flink veel voorzichtiger…
Een bagge met spenen – Foto: ©Anja Arentzen
Geen mietjes
Verleden jaar waren op weg naar een van onze favoriete aanzitplekken. We liepen onder de wind, maakten nauwelijks lawaai. Spreken doen we niet om vooral niets te verstoren. In de dekking hoorde ik plotseling een luid wrrroefff. Ik keek direct en ontwaarde een bagge met flinke spenen. Ik siste ‘Varken’ in het oor van mijn zus.
We stonden als aan de grond genageld en dachten beiden: ‘Kroezeweg, vak 17’. Een bagge met spenen betekent frischlingen. Waar waren die krengen in hemelsnaam? Mijn zus vroeg: ‘Teruggaan?’ Natuurlijk deden we dat niet, we zijn geen mietjes en direct bespeurden we op een meter of vijf een paar frischlingen en wat overlopers.
Hoe hadden wij, ervaringsdeskundigen van ‘Kroezeweg, vak 17’, deze nu over het hoofd kunnen zien. Gelukkig liep het voor ons nu goed af: moeder sommeerde haar kroost te komen. Zij was duidelijk harder geschrokken van ons dan wij van haar. Wij zien dat kleine grut toch het liefst in de buurt van moeders.
Een bagge met haar frischlingen – Foto: ©Anja Arentzen
(Wordt vervolgd)
