Hubertus – Foto: ©LF
Wandelpaden en struinen
Mede door de berichten en foto’s van Florus van den Berg, waren Fransien en ik direct na het weekend maandagmiddag 2 mei jl op pad gegaan naar de Hoge Veluwe. Je wilt het dan toch met eigen ogen gaan zien, dat is gewoon zo en het was prachtig weer.
We hadden onze auto in de buurt van de weide bij het jachtslot Sint Hubertus geparkeerd en met de camera onder de arm aan de wandel gegaan. Over de heuvels richting De Wetweg, want daar liep hij vorig jaar ook nog weleens. Gewoon over de wandelpaden, want ‘struinen’ is er niet meer bij helaas, niet leuk… maar wet is wet, dus daar houden wij ons dan ook aan.
Hubertus deed enkele stappen voorwaarts en bleef toen staan – Foto: ©Louis Fraanje
Herkenning
We waren net van plan om de Wetweg over te steken, toen wij even verderop – midden op de weg – een man zagen die met zijn fiets in de hand naar iets stond te kijken.”Kom”, zeg ik tegen Fransien, “wie weet staat Hubertus daar wel in de bosrand?” Toen we dichterbij kwamen, ontdekten we een rustig grazende Hubertus tussen de bomen.
We vertelden de man over het bijzondere hert, die de oren spitste en even opkeek, enkele stappen voorwaarts liep en weer bleef staan. Het was net of hij ons herkende, met een doordringende blik in zijn ogen keek hij ons aan. Net of hij zeggen wilde, ‘zo… luitjes, zijn jullie daar eindelijk ook weer eens!’
Met een doordringende blik in zijn ogen keek hij ons aan – Foto: ©Louis Fraanje
Goede conditie
Naast de man met de fiets, kwamen er nu meerdere mensen een kijkje nemen, maar Hubertus vond het blijkbaar wel weer genoeg en wandelde verder. Op zijn gemakje stak hij de weg over, om vervolgens op een rustige plek daar aan de overkant weer verder te kunnen gaan met zijn middagmaal. Nou en eten… dat kan hij wel, dat is natuurlijk ook belangrijk, hij moet in goede conditie zijn, vooral voor de opbouw van zijn nieuwe gewei. Voor zover wij het konden zien, was Hubertus in een goede conditie en zag hij er kerngezond uit. Ook het haar van zijn winterjas begon al aardig los te laten en liet op sommige plekken de rood-bruine zomerdos wat doorschijnen.
Op zijn gemakje stak Hubertus de weg over, nagekeken door zijn bewonderaars – Foto: ©Louis Fraanje
Samen genieten
Heel rustig liepen wij weer terug over de weg en toen we net over het wildrooster waren, zagen we hem weer tussen de dennen. Hubertus deed zich tegoed aan het jonge gras wat daar weelderig groeide. Om hem niet te verstoren, zakte ik door de knieën en ging tegen een klein heuveltje aan liggen om hem zo weer prachtig in beeld te krijgen.
Gewoon langs de kant van de weg, in de berm gelegen, kon ik hem volgen en op de gevoelige plaat vastleggen. In alle rust konden Fransien en ik, samen genieten van dit bijzondere hert, waar we nu al zoveel jaren iets mee hebben. Dat klinkt misschien voor de buitenstaander gek in de oren, maar ‘gelijkgestemden’ zullen zoiets zeker begrijpen. Geweldig toch!
Door de knieën voor Hubertus om hem mooi in beeld te krijgen – Foto: ©Fransien Fraanje
Niet in de haak
Op zo’n moment voel je je de gelukkigste mens op aarde, de rust en stilte van de natuur is overweldigend op deze maandagmiddag. Dan voel je je één met de natuur, ondanks dat je in een park bent, als je dat eventjes wegdenkt, is het toch puur genieten. Dan is de Hoge Veluwe een kleine oase in dat grote geheel van het Veluwemassief!
Dan plotseling zien we dat Hubertus zijn kop omhoog gooit, de oren recht vooruit zet en strak naar een heuveltop blijft turen. We vermoeden dat hij iets hoort wat niet in de haak is. Maar… voordat wij goed en wel beseffen wat er gebeurt, heeft het hert zich omgedraaid, kijkt hij even om zich heen en komt dan in volle spurt aan ons voorbij rennen.
Dan ineens komt Hubertus in volle spurt aan mij voorbij rennen – Foto: ©Louis Fraanje
Struinverbod negeren
Het gaat in volle galop de weg over en daar verdwijnt hij tussen bomen en het struikgewas, weg is de vredige idylle van deze middag. Maar… wat was nou de reden dat Hubertus er zomaar ineens vandoor ging? Dat zouden we dan toch weleens graag willen weten.
Erg lang blijven we niet in het onzekere, want even later verschijnen er mensen bovenop de heuvel. Zich blijkbaar niet bewust van hetgeen ze zojuist hebben veroorzaakt! Of toch wel? Want als ze ons zien, maken ze direct rechtsomkeert en verdwijnen met de noorderzon. Ondanks het ‘struinverbod’ zijn er nog altijd mensen die zich er weinig of niets van aantrekken en toch ‘bewust of onbewust’ buiten de gebaande wegen gaan.
Het hert gaat in volle galop de weg over – Foto: ©Louis Fraanje
Incidenteel
Dat zoiets gebeurt, is natuurlijk erg vervelend en ook heel jammer voor degene die zich wel aan de regels houden, want zo verprutsen zij het wel voor de liefhebbers. Hopelijk is dit een incidenteel geval en zal het in de toekomst beter gaan, al vrees ik dat vooral de buitenlandse bezoekers het nog niet allemaal goed hebben begrepen.
Maar… waar zou ons hert Hubertus zijn gebleven? Dat zouden wij wel graag willen weten, zou hij een heel eind zijn weggehold, of misschien nog ergens in de buurt rondhangen? Daarover leest u in het volgende deel, dat wij aanstaande maandag 9 mei hopen te publiceren!
