Het moet in het begin van de 19e eeuw zijn geweest. De precieze datum is niet meer bekend, maar zo tussen 1810 en 1812. Het dorp Lunteren, niet meer dan ‘twee huizen en een kerk’ met daaromheen een aantal boerderijtjes, lag bezijden een belangrijke route, de Hessenweg. Deze ‘internationale’ transportroute liep vanuit het zuiden van Duitsland, ondermeer Arnhem en Amersfoort naar Amsterdam. Zwaarbeladen wagens met goederen van over heel Europa trokken hun spoor over de Hessenweg. Ook langs Lunteren kwamen de Hessenvoermannen met hun vracht.
De Hessenvoerman zeulend met z’n wagen door de karresporen – Tekening Rijk Verhoeven
In het begin van de 19e eeuw was het allesbehalve veilig op de Veluwe. Grote heidevelden, donkere bossen en verraderlijk moeras, vormden een natuurlijke barrière voor de Hessenvoerlui en hun lading. Deze kostbare vrachten vormden een prooi voor de vele (struik)rovers. Anno de 21e eeuw genieten velen van het prachtige natuurschoon van de Veluwe en is het welhaast ondenkbaar dat twee eeuwen geleden de mensen leefden in plaggenhutten en soms in niet meer dan holen in de grond.
Ze leefden in plaggenhutten – Tekening Rijk Verhoeven
De rijkdom welke over de Hessenweg langskwam, bracht een enkeling op verkeerde gedachten. Zo ook in de buurt van Lunteren. In deze omgeving zwierf ‘Bonkige Hent’ door de wouden en over de heidevelden. Een onguur persoon die ongemeen sterk was en bijkans een os doodde met z’n blote handen. Hij had een paar kompanen om zich heen verzameld en zo zwierf hij met z’n roversbende over de Veluwe.
De Hessenwegen trokken zijn bijzondere belangstelling en menig Hessenvoerman was dan ook blij als hij de veilige poorten van Amersfoort in het zicht kreeg.
Bonkige Hent verscholen achter een boom – Tekening Rijk Verhoeven
Het verhaal gaat dat de ‘Bonkige Hent’ op een nacht de beurs van een Hessenvoerman had weten los te snijden. Deze ongelukkige had pech gekregen. Hij was ’s morgensvroeg vertrokken vanuit de pleisterplaats Herberg De Zuid Ginkel, om nog voor donker veilig binnen de poorten van Amersfoort te zijn. Onderweg, ter hoogte van Lunteren kreeg hij echter pech en raakte achterop in het konvooi Hessenwagens waarmee hij reisde. Hij besloot de nacht door te brengen op het open veld in de buurt van de ‘Goudsberg’.
Gelijk een roofdier, dat ook de zwakkeren en achtergebleven dieren belaagd, besloop ‘Bonkige Hent’ de onfortuinlijke Hessenvoerman. Hij kon dan wel een rabauw zijn, maar dom was Hent niet. Voor een dode Hessenvoerman zou een klopjacht op hem worden georganiseerd, maar een gestolen beurs viel in de categorie ‘bedrijfsongeval’. Dus was het hem alleen te doen om de goed gevulde beurs van de man.
Echter Hent wilde de beurs voor zichzelf houden, zonder dat hij de buit moest delen met z’n kompanen. Vanaf de Goudsberg trok hij richting Lunteren en bij de waadplaats nabij dit Veluws dorp stond een boerderij.
Waar nu de Wilbrinkstraat is, liep in vroeger tijd een beek en ter hoogte van de huidige Dorpsstraat was daar een doorwaadbare plaats. Hent besloot in de put van deze boerenhoeve zijn ‘buit’ te verstoppen om deze later weer op te halen. Een put was een duidelijk herkenningpunt, de buit begraven bij een boom zou onzinnig wezen, daarvan had je er honderden in de omgeving.
De waterput – Tekening Rijk Verhoeven
Hiermee was een legende geboren. Want natuurlijk kreeg men lucht van deze overval, maar de buit is nimmer gevonden.
‘Bonkige Hent’ werd korte tijd later gedood bij een hevig gevecht met de toenmalige veldwachters. Men wist van de buit, maar waar deze verstopt zou zijn is altijd onbekend gebleven.
Copyright Tekst: Henk de Rooy
Copyright Illustraties: Rijk Verhoeven
