Sporen als kleine beekjes
Vooral de laatste dagen was het weer raak met het weer, hoge temperaturen en nogal eens een regenbuitje, dus vaak een natte bedoening in het bos. Toch wil je er op uit, maar Fransien laat deze keer verstek gaan, want het begint al wat te schemeren en dan heeft ze het er niet zo op. Dus… dan maar alleen, geen bezwaar toch… gewoon volgende keer beter. De auto in en naar het bos, want… we zijn normaal gesproken echt geen binnenzitters. Aan de rand van het bos parkeer ik de auto op een droge plek.
Het is inmiddels al wel wat donker geworden, nou ja, dit gedeelte mogen we nog wel even in. Tenslotte wil ik ook geen hele lange wandeling gaan maken, maar gewoon even het bos proeven, ik bedoel gewoon even de atmosfeer, de geluiden en geuren.
Het druppelt een beetje, maar dat mag de pret niet drukken, je bent er lekker even uit. Al liggen de bospaden er op dit moment niet erg uitnodigend bij, na al die regen van de laatste tijd. Ook de jeep van de jachtopzichter heeft zijn diepe sporen duidelijk achtergelaten op het bospad, en zijn het nu net kleine beekjes geworden.
De bandensporen zijn veranderd in kleine beekjes – Foto: ©Louis Fraanje
Eenzame keiler
Och, dat kan gebeuren, die man moet ook zijn werk doen. En… omdat zijn werkgebied – mede door de bezuinigingen – steeds groter wordt, kan hij dat dus niet meer lopend of op de fiets doen. Mede daardoor, moet ik soms een beetje improviseren, door af en toe een grote sprong te maken, of te zigzaggen over de bospaden.
Dan opeens hoor ik – niet zo heel ver weg – geknor, oei… daar zullen we het hebben, dat mankeerde er nog aan. Wilde zwijnen in aantocht, wat nu? Rustig blijven Louis, geen paniek, rustig even afwachten, maar… het geluid komt dichter en dichter. En dan zie ik hem op een open plek tussen de bomen, een eenzame keiler, heel waarschijnlijk dezelfde, die ik enkele dagen geleden hier ontmoette. Die heb ik nog op de gevoelige plaat vast kunnen leggen(zie foto onder). Blijkbaar is hij op zoek naar de vrouwtjes, want het is tenslotte paartijd.
Het was blijkbaar dezelfde keiler die ik een paar dagen geleden ontmoette – Foto: ©Louis Fraanje
Geen lieverdje
Ik houdt me zo stil mogelijk, maar op de een of andere manier heeft hij ‘lucht’ van mij gekregen, want hij staat ineens stokstijf stil. Gooit zijn kop omhoog, laat een verstoorde schreeuw horen, die je door merg en been gaat, en maakt zonder meer rechtsomkeert. Mensengeur, dat betekent ‘slecht nieuws’ voor hem, dus… wegwezen!
Opgelucht, haal ik adem, en ben ik blij dat hij deze beslissing heeft genomen. Ik maak nu ook maar rechtsomkeert, het is mooi geweest vanavond. Nou ja… mooi? Het had natuurlijk heel anders kunnen lopen, want die bronstige keilers zijn geen lieverdjes en vooral niet als ze gevochten hebben. Maar goed, zonder geluk vaart niemand wel, en een beetje spanning kan toch geen kwaad? In ieder geval is het maar gelukkig, dat Fransien niet mee is gegaan, want… dan waren de rapen echt gaar.
Goed, ik zal nu de de kortste weg terug naar de auto moeten nemen. Maar… in het donker valt zoiets niet direct mee, en zeker niet als je plotseling voor een enorme plas water komt te staan. Wat nu…?
Plotseling wordt de weg verspert door een enorme plas – Foto: ©Louis Fraanje
Dwaallichtjes
Achteraf gezien, toch geen slecht idee, om een zaklamp mee te nemen, anders was ik er zo midden in beland. Ik krap eens even achter mijn oor, en begin nou toch een beetje te twijfelen of het wel zo’n goed plan is geweest, om deze wandeling te gaan maken. Ik wring mij tussen de boompjes en struiken langs het pad en het duurt niet lang of ik ben op de ‘harde weg’. Zo dat loopt wat beter en – als het een beetje meezit – kan ik in een klein kwartiertje bij de auto zijn.
De regen begint nu ook echt menens te worden, en raak ik dus van de drup in de regen, terwijl het meestal andersom is. Als ik een foto heb gemaakt, en het resultaat bekijk, lijkt een regendruppel op de lens net een ‘dwaallichtje’. De dingen waar de vroegere Veluwenaars in het ‘duuster'(donker) zo bang voor waren.
De regendruppels op de lens lijken net ‘dwaallichtjes’ – Foto: ©Louis Fraanje
Oude verhalen
En zo filosofeer je dan een beetje in jezelf – in de regen – op weg naar de auto over vroeger. De Veluwenaar had als bewoner van een natuurgebied een heilig ontzag voor natuurkrachten; en hij woonde kortom in een gebied waar zulke verhalen verteld werden. Het volksgeloof was diep geworteld, daarom weet men op de Veluwe nogal wat te vertellen over duistere gebeurtenissen, die slechts een schemerige glans van werkelijkheid lijken te hebben, maar die in de ogen van de verteller tot onwankelbare waarheden zijn verheven.
En wat stelt de werkelijkheid nog voor, en wat is nog waarheid in de historische betekenis, wanneer de verhalen uit elementen bestaan die ouder zijn dan de bomen, ouder dan de taaie knoestige heide, en die al heel zeker ouder zijn dan de sterveling die ze vertelt? De verbondenheid met de omringende natuur, maakt de Veluwenaar zo verknocht aan zijn geboortegrond. Mede daardoor ook, voelt hij feilloos aan, hoe klein en nietig hij is in dat grote universum!
De donkere wolken worden verdreven door het kleurrijke licht – Foto: ©Louis Fraanje
Licht en donker
Als dan de volgende morgen uiteindelijk de donkere wolken worden verdreven en daarachter de zon het geheel een kleurrijk aangezicht geeft, ziet alles er wat vrolijker en aangenamer uit. Dan zie je ook heel duidelijk, dat het ‘Licht’ toch vele malen sterker is dan het ‘Donker’! Dan klaart de lucht – letterlijk en figuurlijk – op en geeft het je een blij gevoel. En… nadat we pas de kortste dag gehad hebben, gaan de dagen ook weer lengen, als dan de winter maar niet gaat strengen!
Fransien heeft in de hoek van de kamer, bij het raam, een klein, romantisch, knus en gezellig Kerstdorpje ingericht. Allemaal verschillende huisjes, boerderijen, een kerkje en een draaiende molen, een jachthut en hoogzit tussen de bomen, zelfs het wild zoals o.a. herten, zwijnen en een vos ontbreken niet. En door dat prachtige, wit-besneeuwde landschap struint een jager met zijn hond. Al is het buiten nat en ligt er – helaas – geen sneeuw, dan kan zo’n simpel tafereel in miniatuur, een mens toch ‘kinderlijke’ vreugde schenken.
Het knusse wit-besneeuwde Kerstdorpje in de kamer – Foto: ©Fransien Fraanje
Klein en groot
Wat kun je vaak met ‘kleine’ en ‘simpele’ dingen gelukkig zijn, daar kan die grote wereld echt niet tegenop. Dat is dan jouw eigen ‘kleine’ wereldje, waar je even kunt vertoeven en mijmeren. Dat zal een buitenstaander misschien nooit begrijpen, en… dat hoeft van mij ook helemaal niet!
Op een rommelmarkt zag ik eens – tussen allerlei andere spulletjes – een mooi blauw tegeltje, dat er echt tussenuit sprong, met daarop een schitterende tekst:
“Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd!”
Zoiets heeft dan geen verdere uitleg nodig, met zoiets kun je er – bij gezondheid – weer een heel nieuw jaar tegen aan! Bij deze…, graag gedaan!
