Een oude voerhut ergens verscholen tussen de bomen…
Toen wij een tijdje geleden met onze natuurvrienden Florus en Jannie een boswandeling maakten op de Hoge Veluwe, ontdekten we met onze verrekijker, ergens verscholen tussen de bomen en struiken, een oude voerhut.
Deze vorstvrije voerhutten hadden een betonnen vloer en wanden, opgemetseld met een muurtje en afgedekt met een schuin pannendak.
Ze werden vroeger gebruikt voor de opslag van aardappels e.d., die dan – in de wintertijd – ter plekke aan het wild werden gevoerd. De jachtopzichter reed dan met een kruiwagen vanuit de lage voerhut, de aardappels naar de voerplek, waar het in wat hooggeplaatste voerbakken werd geschept. Deze voerbakken waren speciaal zo hoog gemaakt voor het roodwild(edelherten), zodat de zwijnen er niet bij konden om alle aardappels voor de voeten van de herten weg konden vreten.
Niet alleen op de Hoge Veluwe kon je deze voerhutten tegenkomen, maar ook op andere delen van de Veluwe, zoals o.a. Kroondomein Het Loo, het Staatswildreservaat en vele andere plaatsen waar het grofwild zoals edelherten en zwijnen voorkwamen.
Al voor het einde van de vorige eeuw, raakten ze in onbruik, dat had voornamelijk te maken met een ander beleid t.a.v. het wildbeheer.
Een oude voerhut ergens verscholen tussen de bomen… – Foto: ©Louis Fraanje
Weerzien
Heden ten dage kom je er zo af en toe nog weleens eentje tegen, ergens verscholen tussen de bomen of totaal overwoekerd door het struikgewas, maar gelukkig staan ze er nog en vooral vleermuizen en andere kleine dieren vinden er beschutting.
Voeren met de kruiwagen in de winter op de Veluwe – Foto: ©Archief JGS/Veluwe
Herinneringen
Bij het ‘weerzien’ van deze oude voerhut, gingen onze herinneringen op verre wegen en kwamen de beelden uit die tijd weer glashelder naar boven. Dan zie ik de jachtopzichter op een winterse dag, zich op de fiets of bromfiets door de sneeuw naar de voerhut begeven, om daar binnen de kruiwagen vol te scheppen en daarna het zware geval, vanuit de hut schuin omhoog te duwen langs een smal paadje naar de voerplek.
En alles ging met het handje en de schep, dat waren hele andere tijden dan tegenwoordig, maar het ging ook. En zo gaat vroeger voorbij….
*******************************************************************************************************************************
Bij de voerhut – Eigen foto: ©H. Leydecker
Nagekomen reacties:
Harry Leydecker, gepensioneerd boswachteren fauna beheerder bij gemeente Renkum, stuurde onderstaande foto van een bekende voerhut in de Pannenkoeksdennen op Kroondomein Het Loo. Een voerhut met veel nostalgie, ook over Prins Hendrik.
Ik vroeg Leydecker of hij de inmiddels overleden jachtopzichter Kees Schriek ook gekend heeft.
Harry Leydecker: “Zeker, volgens mij zat Jan Willems bij hem als stagiair. Ik zat bij jachtopzichter Veldkamp, echt een top begeleider, dat was in de periode 1968-1969. Mooie tijd… en mooie herinneringen!”
*******************************************************************************************************************************
Jan Willems, emeritus boswachter: “In 1970 heb ik uit zo’n schuurtje vele kruiwagens aardappelen gereden voor het wild. (Het lijkt wel of mijn leven vroeger veel leuker was. Gelukkig hebben we de herinnering nog)”
Louis: “Ja Jan, zo’n herinnering, maakt bij het terugkijken, het zweet van toen zoeter, je leefde dichter bij de natuur en het wild. En na het voeren weer terug in de hut en dan wachten op het wild. Omringd door de stilte van het bos en door een luikje koekeloeren in de richting van de voerplek. Ik weet nog dat tijdens zo’n avond in de voerhut, ineens een winterkoninkje heel dichtbij het luikje ging zitten zingen, dat vergeet ik nooit meer, prachtig!”
.Een mooie herinnering is dit gewei aan de muur – Foto: ©Jan Willems
Jan Willems: “Dank je wel voor je bemoedigende woorden, Louis. ‘De herinnering is het enige paradijs op aarde welke je niet ontnomen kan worden’, schreef Toon Hermans.
Een prettige herinnering aan het voeren was voor mij toch wel het observeren van een hert, welke haar gewei verloor (is normaal hoor, gebeurt ieder jaar een keer). Het Koninklijk Huis, bij monde van hoofdjachtopzichter Schriek, heeft mij de stangen geschonken.”
“Wij sliepen in het Aardhuis en stroom mocht alleen gebruikt worden als Schriek het ook gebruikte. Er stond namelijk een elektriciteitshuisje met zeer weinig vermogen voor de dienstwoning van Schriek en het Aardhuis.
We hielden ons warm met een houtkachel en Arie Troost was mijn huisgenoot. Regelmatig kwam Harm van der Veen bij ons logeren.”
De inmiddels overleden jachtopzichter Kees Schriek naast het huis – Foto: ©Louis Fraanje
Louis: “Ja, Kees Schriek heb ik ook mooie herinneringen aan, hij woonde later tegenover de Echoput, nu woont daar oud jachtopzichter Eric Trachsler.
Nadat Schriek gepensioneerd was kwam ik weleens bij hem en zijn vrouw, hier fotografeerde ik hem naast het huis samen met de hond. Inmiddels ook alweer ruim twintig jaar geleden overleden, waar blijft de tijd?”
Jan Willems: “Wat een leuke foto! Bij zijn crematie viel het me op dat er geen enkel lid van het Koninklijk Huis was…”
