Onverwachte ontmoeting met Moeflons in de sneeuw…
Ik bedenk mij nu ter plekke, dat het voor wat betreft de sneeuw, maar dunnetjes is de laatste jaren in ons land, persoonlijk vindt ik dat best jammer want bij een echte winter hoort toch ook een pak sneeuw.
Helaas… het mag blijkbaar niet zo zijn, dan maar weer gewoon eens in de archieven duiken en daarmee de mooie herinneringen aan een ouderwetse winter tevoorschijn halen. En gelukkig zijn dat er talrijke, dus behoeven wij ons niet te vervelen. Zeker niet als we weer eens heerlijk diep in de eenzaamheid van het Veluwse bos, gezeten bij het haardvuur in de oude jachthut van mijn oude vriend Jacob.
Veluwenaar Louis zit in gedachten voor het raam van de jachthut te filosoferen– Foto: ©Fransien Fraanje
Beleving
Dan komen de avonturen mij weer glashelder voor de geest, dan grijp ik pen en papier en begin te schrijven. Regel na regel komt de herinnering in het geschreven verhaal weer tot leven en beleef ik het allemaal opnieuw, of dat het gisteren was. En… hierbij bent u uitgenodigd om – als het ware – over mijn schouder mee te kijken, als ik ga zwerven door het besneeuwde bos van de Veluwe in wintertijd.
Ochtendgloren op een winterse morgen in het Veluwse bos – Foto: ©Louis Fraanje
Prenten en sporen
Het is alweer een aantal jaren geleden, dat er op een morgen in januari weer eens sneeuw lag, die in de afgelopen nacht was gevallen en de wereld om ons heen had veranderd in een helderwit sprookje. Dan is er bij ons geen houden meer aan, dan moeten we naar buiten en zwerven Fransien en ik door het besneeuwde bos. De camera mee en zo sjouwen we over het witte tapijt, speurend en spiedend naar prenten en sporen van het wild, dat hier eventueel langs getrokken is, we zullen wel zien wat het gaat worden.
Samen met Fransien in het besneeuwde bos op de Veluwe – Foto: ©Arnoud Verwoert
Oude voerhut
Zo lopen we samen – al speurend en spiedend – door een oud sparrenbestand, dat na ongeveer een paar honderd meter overgaat in een oud beukenbos. Een schitterend gezicht is het al die besneeuwde takken, het lijkt net een schilderij van de inmiddels overleden schilder Rien Poortvliet . Als we er doorheen zijn gelopen komen we uiteindelijk bij een uitgestrekt heideveld.
Wat meer naar rechts, ergens halverwege in de bosrand weet ik een oude voerhut die in onbruik is geraakt, maar voor ons een mooie schuilgelegenheid biedt, met aan de achterkant een klein raampje waardoor wij de omgeving mooi kunnen overzien, zonder zelf gezien te worden.
Moeflons komen vanuit het beukenbos de besneeuwde heide opwandelen – Foto: ©Louis Fraanje
Moeflons
Zo zitten we ongeveer een kleine drie kwartier te posten, als er op een gegeven ogenblik rechts in het beukenbos tussen de struiken wat bruine lijven zichtbaar worden. Tergend langzaam bewegen ze zich tussen de struiken door, al knabbelend hier en daar aan de takjes. Als ze nog wat dichterbij komen, zien we dat het een kudde moeflons is die uiteindelijk op de heide hun buikjes gaan vullen. Gelukkig staat de wind gunstig en hebben de dieren ons niet in de gaten, want moeflons zijn erg schuw en bij het minste geringste geluidje dat ze niet vertrouwen, gaan ze er als een speer vandoor.
Een kudde moeflons trekt de heide op om hun buikjes te vullen – Foto: ©Louis Fraanje
Oude ram
Het is maar een klein groepje, bij elkaar zo’n acht stuks, jong en oud door elkaar, ongestoord zijn ze aan het vreten in de heide, tenminste zo lijkt in eerste instantie, want er loopt ook een oude ram tussen, die regelmatig opkijkt en in onze richting staat te loeren. Maar… hij kan ons nooit zien, dat is echt onmogelijk, daarvoor ligt de oude hut te goed verscholen tussen de struiken. Zo blijven ze zeker nog ruim een uur bezig met voedsel tot zich nemen en zitten wij ‘eerste rang’ in de schouwburg van de natuur!
De oude ram kijkt regelmatig op en loert dan in onze richting – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte
Uiteindelijk trekken ze verder de heide over en zijn binnen enkele ogenblikken in het bos aan de overkant verdwenen, maar we hebben ze op de gevoelige plaat vastgelegd, die zijn binnen. Ja… dit zijn nou van die echte ‘geluksmomenten’ in het leven van de natuurliefhebber, die je dan zomaar weer ‘onverwachts’ te beurt vallen en… die je nergens ter wereld kunt kopen. Die zijn – letterlijk en figuurlijk – onbetaalbaar!
Ondertussen wordt de thermoskan uit de rugzak gehaald en schenkt Fransien een lekker warme bak koffie voor ons beiden in, lekker uit de wind en een dak boven ons hoofd, wat wil je nog meer.
“Hè… gezellig zo en wat een rust ineens, het lijkt wel of het nog stiller is dan anders nu er sneeuw ligt,” fluistert Fransien. En zo kletsen we zachtjes samen – onder het genot van een bak koffie – nog een poosje lekker over van alles en nog wat, totdat we ineens buiten bij de hut wat horen. We houden onze adem in en muisstil wachten we heel eventjes af, of we kunnen ontdekken van welke kant het geluid komt, om vervolgens heel voorzichtig naar het raampje te kruipen en dan……..
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 36
