De trots van de Hoge Veluwe heeft zich teruggetrokken en ligt ‘uitgeteld’ op de Vlinderweide…
We wisten niet wat we hoorden, toen wij dinsdag op de Wildbaanweg arriveerden en vernamen dat Hubertus vertrokken was naar de Vlinderweide en… er niet best aan toe was. We hadden ons nog maar nauwelijks met onze cameraspullen opgesteld, of daar kwamen Bertus Kelderman en Hans Bulder ons het ‘slechte’ nieuws omtrent Hubertus vertellen. U kunt begrijpen dat Fransien en ik direct onze spullen in de auto hebben geladen en richting de Vlinderweide zijn gereden om poolshoogte te gaan nemen.
Zo vonden wij Hubertus een maandagmiddag op de Vlinderweide – Foto: ©Louis Fraanje
Hubertus-team
Aangekomen bij de plaats des onheils, deed ons het ergste vermoeden, daar lag onze grote vriend, zijn kop schuin en met één stang op de grond, met gesloten ogen. Nou… dan slaat je echt de schrik om het hart en denk je dat het misschien wel eens afgelopen kon zijn. Zou het echt waar zijn?
De rest van ons ‘Hubertus-team’ wordt in kennis gesteld en binnen niet al te lange tijd arriveren Florus en Jannie van den Berg, Ton en Josephien Heekelaar en tenslotte de familie Jansen. We stellen onze camera’s op en observeren hem nog eens goed. Hij ligt niet zo heel erg ver van het fietspad en zo af en toe stopt een fietser en vraagt wat er aan de hand is, maar ook wij kunnen daar weinig over zeggen. Inmiddels is ook de boswachter op de hoogte van de wederwaardigheden omtrent Hubertus.
Het lijkt op burlen, maar er kwam geen geluid – Foto: ©Louis Fraanje
Burlen of gapen
Toch komt er gelukkig na verloop van tijd weer wat leven in de brouwerij, oftewel op de Vlinderweide, want de kop van Hubertus komt omhoog en gooit hem achterover om eens even een flinke burl te laten horen. Maar… het blijkt niets meer dan een flinke gaap te zijn, het zware bronstgeluid blijft achterwege.
Vol in het front een machtig gezicht – Foto: ©Fransien Fraanje
Levende lijve
Ik sta met Ton wat verwijdert van de rest, maar Fransien heeft met haar camera Hubertus vol in het front en kan een machtige opname maken. Hoewel de zon het de fotografe niet gemakkelijk maakt, is ze toch niet ontevreden over het resultaat en daar komt nog bij, dat er in ieder geval nog leven in Hubertus zit. Direct komt ze naar ons toe, met een paardendeken – als een sarong – om haar heen en vraagt of we koffie willen. Nou… dat is niet tegen een dove gezegd!
Fransien met een paardendeken tegen de kou – Foto: ©Louis Fraanje
Warme koffie
Ondanks dat bij iedereen de spanning en tegelijkertijd de twijfels toenemen, blijft men optimistisch en hopen we allemaal stiekem dat Hubertus het haalt. Omdat het toch allemaal wat langer duurt dan normaal, worden de klapstoelen voor de dag gehaald en probeert men het zich zo comfortabel mogelijk te maken. Onder het genot van warme koffie observeren we onze grote vriend op de Vlinderweide.
Het ‘Hubertus-team’ wordt door Fransien voorzien van koffie – Foto: ©Louis Fraanje
Ton Heekelaar in spanning achter zijn camera met Hubertus in de lens – Foto: ©Louis Fraanje
Dubbel gevoel
Traag tikken de uren van wachten en hopen voorbij en Hubertus is weer in ruste, en wij… kunnen niets anders doen dan wachten… wachten en nog eens wachten, want we blijven zeker bij hem in de buurt. Als we in de verte het geluid van jachthoorns horen weerklinken, geeft dat bij ons en juist op dit moment, een beetje ‘dubbel’ gevoel en een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. We weten natuurlijk ook wel dat dit waidmannsheil, niet voor Hubertus bedoelt is, maar het geeft toch een beetje vreemd ‘onderbuikgevoel’ , als u begrijpt wat ik bedoel. We wachten het wel rustig af… en hoe lang het nog gaat duren…dat leest u in het volgende deel!
