Drama nabij waterrad
Toen wij voorbij het achter de rododendrons verscholen karakteristieke witte kasteel reden, zagen wij op de opgegeven locatie nabij het waterrad van de voormalige korenmolen dat een edelhert in de beek lag te spartelen. De kop met een gedeelte van het grote gewei stak nog net boven de waterlijn. Beroepshalve had ik in no-time aan de uiterlijke kenmerken gezien (teruggezet gewei, zonder rozenstokken en stompe kop), dat het een stokoud, broodmager en totaal uitgeleefd hert aan het eind van zijn latijn betrof. Derhalve was het dier niet meer bij machte om zich uit zijn benarde positie te bevrijden
Achter- en zij aanzicht van het Kasteel Staverden – Foto: ©Ton Heekelaar
Enorme knal
Om het dier niet nog langer nodeloos te laten lijden heb ik besloten tot noodzakelijk afschot. Vervolgens sommeerde ik mijn dochter haar handen strak tegen haar oren te drukken. Hierna volgde een enorme knal die over het landgoed tot vermoedelijk in Elspeet na-echode. Met een ter plaatse gevonden afgebroken lange tak lukte het drijvende hertenkarkas naar de kant van de beek te werken.
Vervolgens de sleepkabel uit de auto gehaald en om het gewei bevestigd. Via de trekhaak van mijn auto heb ik het karkas uit de beek getrokken. Op verzoek hield mijn dochter de deur van de laadruimte open. Met de uiterste kracht inspanning lukte het geheel doorweekte karkas in het achter-compartiment van de auto te werken. Toen ik na dit drama even de gelegenheid nam om weer enigszins op adem en… bezinning te komen, zagen wij een prachtige buizerd op zoek naar thermiek boven het landgoed zweven.
Zwevende Buizerd op zoek naar thermiek – Foto: ©Ton Heekelaar
Terug in kringloop
Aangezien het wildbraad uiteraard ongeschikt bleek voor consumptie (oud en broodmager), heb ik besloten om het herten-karkas als biomassa aan te merken. Dat betekent: Terug deponeren in de kringloop van ecologische processen voor o.a. zwijnen, vossen, dassen, boommarters, roofvogels, raven en…aas-insecten.
Vervolgens terstond telefonisch verslag aan de oud burgemeester uitgebracht. Hij liet mij hierop enigszins geïrriteerd weten: “Indien hij vooraf kennis had verkregen dat het om een geweidrager ging (lees: jacht-trofee) , dan had hij zelf ook wel tijd vrij kunnen maken om vanaf Gorssel naar Staverden af te reizen, aldus zijn reactie! Maar ja… beste lezers, gedane zaken nemen nu éénmaal geen keer… toch? Waarvan akte.
Raaf op restanten grofwild-karkas – Foto: ©Ton Heekelaar
Jachtkamer en gewei
De jachthouder annex jagermeester was op dat moment met de rentmeester van Gelders-Landschap & Kasteelen overeengekomen om een oude- in verval geraakte landbouwschuur op het landgoed Staverden op te knappen.
De bouwvallige schuur werd in no-time onder leiding van de jachthouder omgetoverd in een landschappelijk passend gebouw met een functionele jachtkamer annex vergaderruimte.
Als kers op de taart met in het midden een sfeervolle ronde open haard. Derhalve leek het mij gepast om het gewei ter beschikking te stellen voor die nieuwe jachtkamer.
Op deze wijze bleef gerelateerd aan het slijtageprofiel van de onderkaak, het ongeveer 15-jarige hert (lees: gewei), in overdrachtelijke zin in zijn leefgebied voortleven…
Wanneer ik nadien als gastjager, dan wel ter vergadering van de Veluwse roodwild-coördinatoren in de desbetreffende jachtkamer werd ontvangen, keek ik altijd met heel veel voldoening naar de wand waar het desbetreffende gewei beeldbepalend was opgehangen…
Gewei van het dramahert te Staverden hangt aan topgevel garage van de schrijver – Foto’s: ©Ton Heekelaar
Tot slot en gezegde van Bredero
Wegens omstandigheden heeft de jachthouder/jagermeester het decennia lang zorgvuldig uitgevoerde grofwild praktijkbeheer op het landgoed Staverden aan het eind van het jachtseizoen 2013/2014 beëindigd. Na ontruiming van de jachtkamer kreeg ik van hem een telefoontje met de vraag: “Of ik nog interesse had in het destijds bemachtigde trofee?” Die vraag was uiteraard niet aan dovenmans oren besteed.
Derhalve hangt het gewei (weer-bestendig behandeld) na 20-jaar, thans te pronken aan de topgevel van mijn garage. Bredero zei het reeds: “ ‘t Kan verkeren”.
