Ontmoeting op een regenachtige maandagmorgen
Meestal als je het niet verwacht en ook nergens op rekent, gebeurt er iets geheel onverwachts. Tenminste… dat overkwam mij afgelopen maandagmorgen, toen ik op weg was naar Camping de Wildhoeve in Emst. Al vele jaren verzorg ik daar voor onze stichting in de zomer, boswandelingen met de campinggasten, veel gezinnen met kinderen en dat geeft enorm veel voldoening.
Ik was goed op tijd van huis gegaan, want dan kon ik nog even over de Hoge Veluwe rijden, dat ligt tenslotte op de route, dus waarom niet. Het regende, maar dat deerde mij niet, dan is het juist lekker rustig in het park. Ergens halverwege mijn tocht, ik was net de Heidebloem gepasseerd, ontdekte ik iets vreemds in het hoge gras.
Het gewei viel nauwelijks op, zo ging het op in het omringende landschap.– Foto: ©Louis Fraanje
Onopvallend
Ik was al bijna weer op de Houtkampweg, toen ik vanuit mijn rechter-ooghoek iets ontwaarde. Ik kon het natuurlijk mis hebben, maar reed toch maar even een stukje achteruit en… dat was niet verkeerd.
Ik had het goed gezien, er stak een gewei boven het gras uit en niet zomaar een gewei, nee… daar zat Hubertus, lekker beschut onder een oude eikenboom, want het regende dat het goot. Ik was ik er bijna aan voorbij gereden, want het viel nauwelijks op, zo ging het op in het omringende landschap.
Als door een wesp gestoken sprong Hubertus overeind – Foto: ©Louis Fraanje
Bewegend gewei
Een vreemde gewaarwording als je zo – van onder de paraplu – naar zo’n ‘bewegend’ gewei tussen het gras zit te kijken. Ja… want hoe lang zou hij er al zitten, dat weet je natuurlijk niet en het kan maar zo een paar uur duren, dat had ik u al eens eerder verteld. Geduld dus maar, al moest ik wel mijn tijd in de gaten houden dit keer, want ik kon niet te laat in Emst aankomen, daarom hoopte ik maar dat hij misschien toch even omhoog zou komen.
Daar stond Hubertus – in vol ornaat – onder de oude eikenboom – Foto: ©Louis Fraanje
Hubertus kijkt verstoord om zich heen – Foto: ©Louis Fraanje
Motorzaag
Plotseling begon er ergens in de verte een motorzaag te ronken, als door een wesp gestoken sprong Hubertus overeind en keek ‘verstoord’ om zich heen.
Zijn rust was wreed verstoord door een onschuldige bosarbeider die gewoon zijn werk moest doen, maar mijn wens vervuld, nu ik dit opschrijf besef ik tegelijkertijd, dat het misschien wel wat egoïstisch is gedacht, sorry!
Tegelijkertijd kon ik een aantal schitterende platen maken van Hubertus in vol ornaat onder de oude eikenboom. De lage dennetjes op de voorgrond en de regen die gestaag naar beneden viel, vertroebelden het beeld wel enigszins, dat moest ik deze keer dan maar voor lief nemen.
Hubertus probeert te ontdekken, waar de verstoring vandaan komt – Foto: ©Louis Fraanje
Het verschil
Het geluid van de motorzaag bleef aanhouden en nadat Hubertus nog eens mijn richting en die van het brommende geluid had uitgekeken, besloot hij toch maar te verkassen. Toen ik hem zo door het hoge gras zag sjouwen, moest ik onwillekeurig even terugdenken aan de eerste keer dat wij hem zagen, als jonge spitser achter de jeep van jachtopzichter Hans Koning.Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 1
Tjonge… jonge… wat een verschil van toen met nu, onvoorstelbaar… en wat is het in die relatief korte periode van vijf jaar, een schitterend hert geworden. Zoiets moois dwingt respect af, daar moet je dan ook alles voor doen om te behouden, zolang dat mogelijk is. Foto’s onder: Hubertus in het hoge gras – Foto: ©Louis Fraanje
Hubertus zoekt de bosrand op – Foto: ©Louis Fraanje
Tafeltje dek je
Ondertussen is Hubertus doorgelopen in de richting van het bos, daar aan de bosrand staat genoeg loofhout met lekkere sappige groene blaadjes en met een klein beetje moeite trek je die er zo vanaf. Ja, wat dat betreft heeft hij het hier prima naar zijn zin op de Hoge Veluwe, “tafeltje dek je” in de ruimste zin van het woord. Ondanks de regen, probeer ik toch nog wat opnamen te maken terwijl Hubertus aan de maaltijd is.
Hubertus smult van de lekkere sappige groene blaadjes– Foto: ©Louis Fraanje
Mysterieus
Met het grootste gemak worden de takken naar beneden getrokken en de bladeren opgepeuzeld, het is een lust om hem zo bezig te zien. Het bos achter hem, dat door de regen wat mistig lijkt te worden, doet nu wat mysterieus aan. De regen heeft iets vandaag, ik weet niet goed hoe of ik dat moet uitleggen, maar het is gewoon zo, het heeft iets merkwaardigs.
Hubertus is alweer door de knieën gegaan en de situatie weer als voorheen – Foto: ©Louis Fraanje
Speurend oog
Terwijl ik zo sta te ‘dagdromen’ is Hubertus alweer door de knieën gegaan en is de situatie weer als voorheen, een gewei dat boven het hoge gras uitkomt en als je niet beter weet, lijkt het van zo’n afstand gewoon op een paar takken. Och… ik had gewoon geluk vandaag, doordat mijn speurend oog iets ontwaarde daar tussen het hoge gras, misschien dat ik anders er ook gewoon aan voorbij gereden was.
Al met al was ik, ondanks dit prettige oponthoud, nog op tijd in Emst en hebben we heerlijk gewandeld met een groepje van achttien mensen. Natuurlijk moest ik mijn verhaal over Hubertus vertellen, want over zo’n machtig hert raak je niet zomaar uitgepraat. Daarnaast heb ik een vermoeden, dat hij binnenkort ook aan zijn trektocht richting de Wildbaan zal gaan beginnen, om deel te nemen aan de ‘bronst’. We wachten het allemaal in spanning af op wat komen gaat!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 45
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
