Wilde zwijnen
Landgoed De Imbosch maakt deel uit van het Nationaal Park Veluwezoom en is in eigendom en beheer van vereniging Natuurmonumenten(NM). Voor mijn pensionering was ik in dienst als faunabeheerder van deze grote natuurbeschermings-organisatie.
Omstreeks eind jaren tachtig van de vorige eeuw had ik op een kleine open plek in een jong grove dennen perceel enige tijd lokvoer(maïs) voor wilde zwijnen uitgestrooid. Dagelijks zag ik aan de hand van de vele prenten op het gele stuifzand dat deze plek goed door het zwartwild werd bezocht.
<< zie foto -Ton bezig met lokvoermais strooien – ©Eigen opname
Hoogzit
Op gepaste afstand van die plaats had ik een geriefelijke dichte aanzitkist – voor twee personen – op ongeveer acht meter hoog in een oude grove den gebouwd. Via een stevige ladder en een klein opstap plateautje kon men op een veilige wijze langdurig in die kunstmatige hoogzit geriefelijk posten.
Schitterend panorama
De plek was niet alleen tactisch perfect gekozen maar men had ook een schitterend panorama uitzicht over een groot dennen perceel die na een bosbrand weer opnieuw was aangeplant. Het bleek een favoriete jachtplaats die goed rendeerde. Decennia lang zijn daar in het kader van getalsmatig zwartwild-beheer diverse “knorretjes” – middels afschot – uit de populatie weggenomen.
De hoogzit aan de bosrand bood een schitterend panorame – Foto: ©Ton Heekelaar
Zwartwild in aantocht
Op een decemberdag in 1989 had ik tijdens volle maan en goede windrichting een gastjager van NM uitgenodigd. Ik had immers heel goede verwachtingen dat er aanloop van zwartwild was te verwachten. In de voormiddag tijdens het uitstrooien van de lokmaïs had ik de uitzichtklep van de aanzit al geopend en het slot van het toegangsdeurtje ontgrendeld. Dus niets aan het toeval overgelaten dat bij aanvang van het posten onnodig lawaai werd gemaakt. Want stel je voor indien het zwartwild al vroeg in aantocht zou zijn. Met hun gespitste oren en fantastische reukvermogen zijn de “knorretjes” immers altijd op hun hoede. Bij de minste onraad of…… verkeerde windrichting, blazen wildezwijnen -letterlijk en figuurlijk- direct de aftocht. Met gevolg dat de wildschut en gastjager dan zijn overgeleverd aan een avondje “wortelschieten”. Dat is in principe niet de bedoeling.
Zwijnen jachtavond
Op die decemberdag hadden wij – tijdig – omstreeks zonsondergang heel behoedzaam onze post in de boom bezet. De wind blies zachtjes in ons gezicht ten teken dat het met de windrichting oké zat. Het beloofde kort voor de jaarwisseling een mooie zwijnen jachtavond bij maanlicht te worden. De eerste contouren van de opkomende maan tekende al duidelijk aan de einder.
Volle maan aan een wolkenloze hemel – Foto: ©Louis Fraanje
Langdurig posten
Een uur ging voorbij zonder een kop of staart van zwartwild te hebben waargenomen. Zelfs geen vos of das bleek deze avond trek te hebben in overheerlijke maiskorrels.
Vrij regelmatig heeft men tijdens de zwijnen aanzit de gelegenheid om van die prachtige- en mysterieus levende dieren met behulp van de verrekijker op geringe afstand te genieten. Dan breekt dat enigszins de tijd van het langdurig posten.
Volle maan
De maan stond inmiddels schuin boven de dennen en wierp nog een schaduw over de voor ons gelegen open zandplek. Weldra zal deze helemaal worden verlicht wanneer de maan hoger aan de wolkeloze hemel staat. Dan zal het zo helder zijn dat men bij wijze van spreken de krant kan lezen. Feitelijk zaten wij op het bankje daar hoog in de boom als twee sombies zonder een woord te wisselen. Op zichzelf was dat niet vreemd omdat wij dat al zo vaak hadden gedaan. Dat is inherent aan de jachtpassie die de één wel heeft en bij de ander ontbreekt. Plotseling……. veronderstelde ik een “krakje” te horen als teken dat de zwijnen in aantocht zijn. Kan mij ook hebben vergist mijmerde ik om vervolgens over te gaan tot “de wens de vader van gedachte”.
Overlopers
Het vermeende “krakje” gaf toch aanleiding om extra op scherp te gaan zitten. Plotseling na ongeveer anderhalf uur onbeweeglijk te hebben gepost gaf ik met mijn elleboog de gastjager een por en wees in de richting van het jonge dennen perceel. Als of op “kousen en voeten een zwarte bal” was komen aansluipen. Door onze verrekijkers zagen wij duidelijk- en onmiskenbaar een wild zwijn. Direct gevolgd door nog twee soortgenoten. Nadat de kust veilig werd geacht liepen de “knorretjes” door naar de open plek en stonden in alle rust van de overheerlijke maïskorrels te smikkelen. Alle drie de zwijnen waren nagenoeg van dezelfde grootte en beoordeeld als overlopers (ruim anderhalf jaar oud) met een geschat gewicht van omstreeks veertig kilogram. De categorie overlopers stond, met uitzondering van een keiler, op ons afschotlijstje. Dus niets stond ons in de weg om tot actie over te gaan.
Door onze verrekijkers zagen we drie overlopers op de wildakker – Foto: ©Ton Heekelaar
Mensenwerk
Nadat ik met mijn wijsvinger een krommend gebaar in de richting van de zwijnen had gemaakt fluisterde ik gelijktijdig de gastjager in zijn oor om naar eigen keuze één van de drie overlopers uit de populatie weg te nemen. Die boodschap bleek niet aan dovemans oren besteed. Direct zag ik dat de gastjager zijn mooie- en kostbare jachtbuks op het zandzakje in stelling bracht. Voor de goede orde: het zandzakje voorkomt tijdens het schokeffect van de patroonexplosie……. opschot! Dat wil zeggen: dat de kogelbaan kan afwijken betreffende het beoogde trefpunt waar men feitelijk op heeft gericht. Dat dient uiteraard ten alle tijden te worden voorkomen omdat men anders risico loopt van een aangeschoten dier!
Volledigheidshalve vermeld: ondanks alle zorgvuldigheid en goede bedoelingen blijkt incidenteel de praktijk weerbarstig. Het is immers mensenwerk! De neergeklapte uitkijkklep op ooghoogte bleek een ideaal steunpunt waardoor de buks op de zandzak trilling vrij kon worden opgelegd. Nadat de safe van de jachtbuks (kaliber 7mm x 64mm) werd ontgrendeld was de buks nu schietklaar voor gebruik.
Lees ook: Tijdens zwijnenjacht aan drama ontsnapt – Deel 2 – Slot
