Hoe een mooie bronst-ochtend op de Veluwse heide eindigde met een ‘standje’!
Na de laatste zandkorrels uit mijn ogen te hebben gewreven, keek ik door het raam naar buiten. De afgelopen nacht had het aardig geregend, maar nu was het eindelijk droog. Vlug wassen, aankleden en tussen twee sneden brood de fotospullen inladen en weg, het veld in. Nadat ik al vele malen door bos en veld had gezworven, op zoek naar de herten, wist ik nu een mooie plek. Goed gecamoufleerd, installeerde ik mij en camera, aan de rand van een oud beukenbos. En… “geluk is altijd met de domme”, zei een oude kameraad eens, want op nog geen vijftig meter afstand stond een plaatshert met zijn roedel. Een schitterende achtien-ender met zo’n twintig hinde’s, waarvan er een een zender droeg. Ook liep er een spitser bij, maar dat gebeurt wel vaker.
Het plaatshert met zijn bronstroedel op de open vlakte – Foto: ©Louis Fraanje
Met de achterliggende gedachte, dat er aan de andere kant van het uitgestrekte heideveld in het bos nogal wat geweidragers liepen, hoopte ik op wat actie. Maar het plaatshert liet gedurig zijn vrouwen alleen, en zwierf door het hoge gras.
Imitatie-burl
Zou ik hem eens uit de tent kunnen lokken met een goede ‘burl’? Zo af en toe kan ik het niet laten om met een imitatie-burl, het hert enigszins aan te sporen. Als kind leerde een oude ‘wildschut’ (jachtopzichter) mij het burlen. Ook jagers doen dit wel, als zij een hert aanbersen, die geschoten moet worden. Het grote verschil bij mij is, dat ik alleen een mooie plaat kan schieten. Ik maakte een kommetje van mijn handen, en deed mijn best om het zo goed mogelijk te laten klinken.
Liet hij z’n blik langs de bosrand dwalen – Foto: ©Louis Fraanje
Het imitatiehert aan de bosrand – Foto: ©Fransien Fraanje
Geen rivaal te bekennen
Als door een wesp gestoken, keek het hert mijn richting uit, maar hoe hij ook zijn blik langs de bosrand liet dwalen, geen rivaal te bekennen. Maar… hij had het toch duidelijk gehoord daarnet, dat kon niet missen! Zijn antwoord bleef dan ook niet uit, zijn aaaah….ooooh….aaaah….. geburl daverde over de vlakte. De gezenderde hinde die vlakbij hem stond, schrok zich een hoedje. En… de biologen achter hun scherm ergens ver weg misschien ook wel. Ik herhaalde het burlen nog enkele keren en dat werd gelijk , maar dan vele malen sterker, hevig beantwoord door het plaatshert. Ik voelde mij de koning te rijk’, dat kunt u zich wel voorstellen.
Het ‘antwoord’ bleef niet uit – Foto: ©Louis Fraanje
Versierd gewei
Louis Fraanje in gesprek met een hert, als oud-jachtopzichter Ton Heekelaar het zou horen, zou hij z’n hoofd schudden en zeggen: “Het moet niet gekker worden met die ouwe reus!” Dat het geholpen had, bleek nu dan eindelijk, hij begon met z’n gewei door het gras te rammen, dat de stukken eraf vlogen. Wat een geweld! Toen hij een ogenblik later zijn kop omhoog stak, was zijn gewei versierd met pollen gras.
Daar stond hij als een ‘Matador”, het gewei versierd met pollen gras – Foto: ©Louis Fraanje
Matador
Wat een fantastisch gezicht om het plaatshert zo te zien staan, als een ‘matador’ in het open veld, waar de nevelige mistflarden nog aan het gras kleven. Daar gaat toch iedere rechtgeaarde natuurliefhebber helemaal van uit zij dak. Dat is puur genieten, daar hoef je toch echt niet voor naar het buitenland. Daar kun je uren naar kijken, maar die tijd kreeg ik niet, want het hert wist niet hoe snel hij weer bij zijn vrouwvolk moest komen.
Plaatshert op een heuvel, als trotse bezitter van zijn ‘harem’. Zie de hindes reikhalzend kijken! Helemaal rechts een hinde met zender om de hals – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Nog helemaal in de ban van deze schitterende belevenis, pakte ik mijn spullen en wandelde richting auto. Daar aangekomen, wachtte mij een onaangename verrassing, want naast mijn auto stond de jeep van de jachtopzichter. Met een grijns op z’n gezicht verwelkomde hij me, maar dat bleek ‘schone schijn’. “Zo, dat was dus het andere hert wat ik hoorde? Ja, ik vermoedde al zoiets, het klonk al zo vreemd” was zijn eerste reactie.
Hoewel we elkaar al vele jaren kennen, en ik echt niet buiten mijn boekje zal gaan, houdt hij me toch in de gaten. “Ja, jongen, we houden de boel goed in de gaten, dat zie je maar weer. En… eigenlijk heb ik liever niet dat je dit doet, het geeft alleen maar onrust in het veld”, eindigde hij z’n betoog. “Nou, onrust”, antwoordde ik, “dat vindt ik wat ver gezocht, als het Veluwse veld zindert van het bronstgeweld, is de rust ver te zoeken, daarbij valt het gestumper van mij in het niet! En… dan had je die hinde’s reikhalzend moeten zien kijken met hun grote bruine ogen, de verliefdheid droop er vanaf!”
Weer verscheen nu een brede grijns op z’n gezicht en schouderophalend liep hij naar zijn jeep, draaide zich nog even om en zei: “Jij verandert ook nooit, onverbeterlijke vrijbuiter die je bent!” Wenste me nog een fijne dag en geluk met de foto’s. Natuurlijk moet je niet te kust en te keur gaan staan burlen, maar zo heel af en toe een ‘burl’, kan net als een goede ‘borrel’, zeker geen kwaad. Afgezien van dit kleine ‘burl-incident’, kon mijn dag natuurlijk niet meer stuk!
Bekijk ook het filmpje:
