Herinneringen in toekomstperspectief…
Misschien een wat vreemde ‘kop’ boven mijn verhaal, maar ik zal het proberen uit te leggen, want eigenlijk was dit het eerste wat mij te binnen schoot toen ik begon met dit verhaal op te tekenen.
En als Veluwse buitenman laat ik eerder mijn gevoel spreken, dan mijn verstand, dat zit – denk ik – ingebakken in mijn natuur en loopt eigenlijk als een soort ‘rode draad’ door mijn leven.
Inspiratie
Het is inmiddels alweer een heel jaar geleden dat ik u meenam naar de oude jachthut in het Veluwse bos, te lang eigenlijk misschien wel. Om precies te zijn, was de laatste aflevering op zaterdag 30 december 2023
Daarom dacht ik bij mezelf, het wordt weer eens tijd om u – in gedachten – mee te nemen naar die oude en vertrouwde plek, waar ik zoveel inspiratie heb opgedaan om te schrijven. En waar kan dat dan beter, dan in de eenzaamheid van een oude jachthut, ergens ver weg van die opgejaagde en razende wereld, onder de oude dennen van het Veluwse winterbos.
Meer: In en om een oude jachthut – Alle verhalen

De oude jachthut in het winterse landschap op de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Bovenop de natuur
Ik ben opgegroeid in Barneveld, dat toen nog een landelijk dorpje was. De Barneveldse Beek stroomde nog dwars door het dorp. Op weg naar school vingen we er stekelbaarsjes en ook na schooltijd gingen we er op uit. Het Kallenbroek in, kastanjes zoeken in het Paradijs, zoals het daar genoemd wordt. Die stonden natuurlijk net in het gedeelte waar je niet in mocht en dus kregen we ook wel eens de boswachter achter ons aan. Zo gaat dat dan. We leefden met onze neus bovenop de natuur. We waren ermee vertrouwd.

Inspiratie opdoen in de oude jachthut – Foto: ©Fransien Fraanje
Altijd bijgebleven
Ik kom uit een groot gezin, we waren thuis met z’n tienen, dus werd er geregeld dat ik na schooltijd bij een bevriende boer moest gaan helpen om een centje extra te verdienen. Al het boerenwerk heb ik wel gedaan. Op de oude manier nog; melkbussen vol water pompen om de kippen water te geven, knollen plukken voor de wintervoorraad. Die knollen gingen in de bietensnijder op de deel en werden gevoerd aan de koeien. maar wij smulden er ook gedurig van!
Verbondenheid
Ik vond het lang niet altijd leuk om te doen, natuurlijk niet, maar de sfeer is me nog altijd bijgebleven. Vooral in de winter, als de beesten op stal stonden en er hooi van de hilt gehaald moest worden, met de geuren die daarbij horen, prachtig. Ik voelde me verbonden met het platteland. De sfeer in het dorp is toch weer heel anders.

De vrijbuiter in zijn element tussen de besneeuwde Douglassparren – Foto: ©Fransien Fraanje
Luisteren naar de stilte
Een aantal jaren geleden zwierven Fransien en ik ergens in de buurt van de Woeste Hoeve tussen enorme Douglassparren, die dik besneeuwd waren en daardoor nog imposanter leken. Een echt winters landschap zoals je het graag ziet en je daardoor in de wildernis waant.
Tja… en zo hebben we samen midden in dat winterse landschap staan luisteren naar de stilte.
Zoals ik eerder in dit verhaal opmerkte, dat we in een ontzettende ‘lawaaicultuur’ leven van auto’s, radio’s, televisies en noem het allemaal maar op, maar… hier hebben we midden in het ‘wilt en bijster landt van Veluwen’ samen een tijdlang geluisterd naar de stilte.
Gewaardeerde stilte
De Veluwse schrijver Jac. Gazenbeek(1894-1975) schreef ook over de stilte. De stiltes die er rond het haardvuur vielen, tussen de verhalen door; stiltes waarin je alleen nog het vuur hoorde knappen. Gewaardeerde stilte en in dat voetspoor zijn wij ooit als Jac. Gazenbeekstichting verder gegaan en hoe dit zich in het komende jaar zal ontwikkelen, dat weten we nog niet… de tijd zal het ons leren!
Op de drempel
Op dit moment staan we alweer met z’n allen op de drempel en als we achterom kijken ligt het oude jaar inmiddels bijna achter ons. Het is eigenlijk voorbij gevlogen, de dagen, weken en maanden, ze volgden elkaar op als wolken in de wind, een heel jaar lang, maar achteraf gezien lijkt het maar even.
De mens wikt…
Wij mensen hebben nog zoveel plannen, maar wat zal er uiteindelijk allemaal van terechtgekomen? Mijn inmiddels overleden vader zei altijd: “De mens wikt… maar God beschikt!” Niks meer en niks minder, daar sluit ik mij ten volle bij aan.
Anders
Het zal u als bezoeker van ons weblog De Veluwenaar niet ontgaan zijn, dat ik persoonlijk de laatste jaren wat dieper op de dingen van het leven in ben gegaan, niet om nou direct de moraalridder uit te hangen, maar gewoon de ‘oppervlakkigheid’ voorbij.
Anders dus, als dat u voorheen gewend was, maar ik hoop echt van harte dat u daar begrip voor kunt opbrengen, mede ook omdat het een belangrijk ‘keerpunt’ in mijn eigen leven is en ik het als een verplichting voel naar mijn Schepper toe.
Toekomstperspectief
Och… beste mensen, zo beleeft iedereen de ‘jaarwisseling’ weer anders, maar onze oude innerlijke natuur als mens zijnde, zal moeten veranderen, dat gevoel diep van binnen moet radicaal anders, daar moet je mee aan de gang in het nieuwe jaar. Daar kun je alleen maar blij van worden, dat geeft ook hoop voor de toekomst en tegelijkertijd brengt het ook ‘vernieuwing’ en dat is het allerbeste ‘toekomstperspectief’ wat je maar kunt wensen!
En… met ‘wederzijds respect’ is eigenlijk alles mogelijk, daarom gaan we ‘hoopvol’ en met open vizier de toekomst tegemoet, want de tijd zal het ons leren…
Een gezond en vernieuwend 2025 toegewenst!
Louis Fraanje, voorzitter Jac. Gazenbeekstichting