
Weggenoten – Foto; ©Leonhard Vreekamp
Zwervende ‘weggenoten’ onder de open hemel…
Op maandag 4 november jl. heb ik samen met Leonhard Vreekamp, de zoon van mijn inmiddels overleden vriend en dominee Henk Vreekamp(1943-2016), een flinke wandeling gemaakt.
Samen zwerven door de buitengebieden en kernen van Veessen en Vorchten en door de uiterwaarden van één van de mooiste rivieren van Nederland, namelijk de IJssel. ( klompenpaden; Elsvoorderpad)
Wandelen en stilstaan
Net als voorgaande jaren, gaan we samen op pad om ondertussen bij te praten over van alles en nog wat en gewoon heerlijk te zwerven onder de open hemel, door dit schitterende boerenland met haar prachtige natuur.
Letterlijk en figuurlijk “stilstaan” is ook altijd een wezenlijk onderdeel van onze wandelingen. De verstilling die ons brengt bij de Mystiek, het ongrijpbare, en niet in woorden te vatten gevoel dat je moet leren toelaten door open te staan voor alles wat we niet begrijpen kunnen.

Zwervende weggenoten kijken over hun schaduw heen – Foto; ©Lous Fraanje
Vertrouwen
Al zwervend over dijken, langs boerderijen en door de weilanden, komen de gesprekken op gang en alles zo vertrouwd, zoals we met elkaar over de dingen praten. Twee vrienden die zo verschillend hun plek in de maatschappij vervullen, maar toch ontzettend veel overeenkomsten hebben.

Leonhard Vreekamp bij de deur van het eeuwenoude kerkje van Vorchten – Foto; ©Lous Fraanje
Kerk in Vorchten
Zo passeren wij de oude kerk van Vorchten, deze Hervormde kerk in Vorchten ligt op een terp en dateert uit het jaar 1176, het is een gotisch kerkgebouw met een romaanse westpartij.
We lopen er langs en samen met Leonhard wil ik er een kijkje binnen gaan nemen, maar helaas is het kerkgebouw vandaag gesloten, dus vervolgen wij onze wandeling.
Dankdag
Leonhard is twee dagen na onze wandeling nog weer teruggegaan naar de kerk in Vorchten, om er samen met de agrarische gemeenschap ‘Dankdag’ te vieren in dit oudste, voor wekelijkse erediensten in gebruik zijnde, kerkgebouw van Nederland.
Dankdag voor gewas en arbeid, is een Christelijke feestdag die ons ieder jaar weer samenbrengt om God onze Schepper te danken voor al het goede wat ons het afgelopen jaar is geschonken.

Gezellig aan de keukentafel bij Adrie Hottinga in Vorchten – Foto; ©ZwierHottinga- Doornbosch
Ontmoeting
Al wandelend en pratend komen we langs het huis van een oude bekende, namelijk Adrie Hottinga, die ik nog ken uit de tijd dat hij werkzaam was bij Staatsbosbeheer. We worden binnen geroepen om samen even een bakje thee te komen drinken en gezellig bij te praten.
Adrie Hottinga werkte veertig jaar bij Staatsbosbeheer en is iemand die dichtbij de natuur staat, hij is een echte vogelkenner, zit bij een vogelwerkgroep en is vogelteller voor SOVON. Hottinga zit in de Raad van Toezicht van Stichting Landschapsbeheer Gelderland. En momenteel praat hij mee als lid van de klankbordgroep over de ontwikkelingen binnen de Regionale Energie Strategie.
Daarnaast mogen wij natuurlijk ook zeker zijn vrouw Zwier niet vergeten, die zich al vele jaren inzet voor de Bekenstichting, de Buurtbus, het Multifunctionele Centrum in Vorchten en als mantelzorger voor velen.
Tja… dan komen de herinneringen samen met de verhalen naar boven en vliegt de tijd, maar… hoe gezellig het ook mag zijn, we willen toch weer verder langs de IJssel. We bedanken onze gastheer en zijn vrouw en vervolgen onze zwerftocht.

De veerpont van het Wijheseveer vaart tussen Wijhe en Heerde over de IJssel – Foto; ©Lous Fraanje
De IJssel
Bij de veerpont van het Wijheseveer gaan we rechtsaf dwars door de uiterwaarden. Deze veerpont vaart tussen Wijhe en Heerde over de IJssel. Het is de scheiding tussen de provincie Gelderland aan de Heerdense oever en Overijssel aan de Wijhese kant.

Tja… met je voeten in de IJssel? – Foto; ©Lous Fraanje
Uiterwaarden
Zoals ik al vertelde, hier bij de veerpont gaan we rechts af om dwars door de weilanden van de uiterwaarden het tweede deel van onze wandeling te volbrengen. Al nemen wij de tekst op het aanwijzingsbord: “Met je voeten in de IJssel”, niet al te letterlijk!
Maar… dit is wel even wat anders dan op de vlakke weg, maar ook zeker zo interessant, wat een rust gaat hier vanuit, zeker als je regelmatig oog in oog staat met de koeien in de wei, of het kabaal van opvliegende ganzen je omhoog doen kijken.

Opvliegende ganzen in de uiterwaarden langs de IJssel – Foto; ©Lous Fraanje
Kozakkendorp
Uiteindelijk komen we weer bij ons beginpunt van de wandeling uit en bewonderen het prachtige ‘Kozakkenmonument’ van Veessen, het dorpje aan de IJssel, staat bekend als “het Kozakkendorp”. Aan deze bijnaam ligt een geschiedenis ten grondslag, die het dorp verbindt met de Basjkieren, een nomadisch volk van boogschietende ruiters uit het steppengebied aan de voet van de Oeral.
Het standbeeld van een Basjkierse ruiter in de Kozakkenhaven herinnert aan deze episode. De Kozak is dus eigenlijk een Basjkier.

Het prachtige Kozakkenmonument in de Kozakkenhaven van Veessen – Foto; ©Lous Fraanje
Tenslotte
Mooiere afsluiter van onze zwerftocht langs de IJssel, met een lengte van zo’n tien kilometer, dan bij het prachtige monument van deze heldhaftige Basjkierse ruiter in Veessen, hadden we ons niet kunnen wensen.
Tja… natuurlijk is er nog veel meer te schrijven, dan ik in het voorgaande heb kunnen optekenen, want… als echte vrienden heb je elkaar zoveel te vertellen en zijn er nog talloze momenten en duizenden woorden denkbaar.
Och… het is in principe eigenlijk maar een pennenstreek in het leven van twee mensen, waarbij het gewoon mooi en waardevol is om ook iets van elkaar te kunnen begrijpen, te leren en ook mogen delen.
Hier buiten in het veld onder de open hemel zijn wij in ons element, daar leeft het en voelen wij ons dichter bij de Schepper en daar ben ik Hem dan ook heel erg dankbaar voor!
Louis Fraanje
“Verwondering en dankbaarheid!’