Zou hij nu dan toch eindelijk het bospad oversteken?
Toen Hubertus op een gegeven ogenblik genoeg had gegeten van de bladeren om zich heen, besloot hij om het maar eens wat verderop te gaan zoeken. Wij hoopten natuurlijk dat hij het bospad over zou steken, in eerste instantie leek dat ook het geval te zijn, maar op het allerlaatste moment bedacht Hubertus zich en bleef een hele tijd in de dekking om zich heen staan kijken. Intussen hadden voorbijgangers ons zien staan en kwamen – nieuwsgierig geworden – poolshoogte nemen en vroegen wat daar te zien was tussen de struiken.
Na een tijdje besloot hij om verder te trekken – Foto: ©Louis Fraanje
Mooie afsluiter
Verwondering alom, toen ook zij het bijzondere hert ontwaarden, ze hadden er al veel over gehoord en gelezen, maar nog nooit in levende lijve gezien. Een geweldig moment en vooral ook omdat ze helemaal uit Rotterdam waren gekomen om een bezoek te brengen aan de Hoge Veluwe en dan ook nog aan het einde van de dag een ontmoeting hadden met dit bijzondere hert. Ze konden er niet over uit, want dit was natuurlijk een hele mooie ‘afsluiter’ van hun dagje uit naar de Veluwe! Ook wij genoten van hun enthousiasme en vertelden ‘honderd uit’ over ons inmiddels zo geliefde hert Hubertus.
Hubertus bleef in de dekking staan – Foto: ©Louis Fraanje
Een voorgevoel
Ondertussen was Hubertus weer gaan lopen, maar hij bleef wel in de dekking en kwam niet naar buiten, zoals we gehoopt hadden, maar geduld is een ‘schone’ zaak op zo’n moment. Ik had steeds een voorgevoel, dat hij toch van plan was om naar de overkant in de richting van ‘de Koekoek’ te gaan en daar een plekje voor de nacht te zoeken.
Fransien had, net als de rest, ook haar camera in de aanslag, maar onze vrijbuiter ging gewoon zijn eigen gang en nam uitgebreid de tijd, tot hij ineens naar de rand van het bospad liep en daar eens even een tijd lang in onze richting ging staan kijken. Op zo’n moment vraag je jezelf af, wat zo’n hert wel niet denkt, bij het zien van zijn bewonderaars.
Daar stond Hubertus in de bosrand een tijdlang naar ons te kijken – Foto: ©Fransien Fraanje
Mijn capriolen
Ik was heel voorzichtig iets naar voren gelopen en in de berm van het bospad gaan zitten, om vanuit een wat lager standpunt het hert ook wat mooier te kunnen fotograferen, mocht hij onverwachts toch het bospad oversteken. Hubertus stelde ons zeer op de proef en ook, toen ik op de grond ging liggen, om hem nog mooier in beeld te krijgen, bleef hij met verbaasde blikken mijn verrichtingen volgen. Ook achter mijn rug om volgde Florus – met zijn camera – mijn capriolen en probeerde deze ‘ongezien’ vast te leggen, waarbij de rest van het gezelschap hun lachen bijna niet konden inhouden.
Florus legde het allemaal vast op de gevoelige plaat – Foto: ©Louis Fraanje
Liggend wordt Hubertus door Louis op de foto gezet – Foto: ©Florus van den Berg
De oversteek
Ondanks mijn ongemakkelijke houding, zou dit toch een mooi resultaat op kunnen leveren en… mocht Hubertus dan eindelijk besluiten om over te steken, had ik hem heel mooi in beeld. Het allermooiste zou zijn, als hij dan midden op het bospad even zou blijven staan en om zou kijken. Maar ja, de wens is de vader van de gedachte en niet altijd gaat het zoals je het wil, ook nu vandaag was dit het geval.
Even krabben midden op het bospad en dan…
…al gapend er vandoor – Foto’s: ©Louis Fraanje
Eigen(wijze) manier
Want… als Hubertus dan plotseling het besluit neemt om over te steken, doet hij dat op z’n eigen(wijze) manier en trekt zich totaal niets aan van ons. Hij doet een paar stappen naar voren en gaat zich midden op het pad staan krabben en vervolgens steekt hij zijn kop in de lucht en met zijn bek ‘wagenwijd’ open verdwijnd hij in het bos aan de overkant.
Einde voorstelling!
