Wakker worden in een witte wereld
Ik ga met u weer even terug naar die bewuste zaterdagmorgen 11 februari, misschien kunt u het zich nog wel herinneren, dat ik in die witte wereld een haas ontdekte die in conflict was met een ekster. Wat was het die morgen mooi buiten, eindelijk kreeg je een beetje dat echte wintergevoel en hoop je, dat het dan ook even blijft liggen. Dat deed het daadwerkelijk al was het met een paar dagen weer verdwenen, maar daarover niet gezeurd, nee… natuurlijk niet, want voor je het weet is het alweer voorbij.
De Veensteeg vanaf de Werftweg gezien, met link de jonge boompjes – Foto: ©Louis Fraanje
De Veensteeg
Mijn eerste gang naar buiten was richting het Binnenveld en bij voorkeur rij ik dan eerst even naar mijn geliefde plekje, u raad het misschien al “De Veensteeg”. Waarom? Nou… omdat het nu nog kan, want deze prachtige kathedraal van populieren gaat helaas verdwijnen, dus moet je iedere gelegenheid aanpakken en zeker nu het sneeuwt.
De Veensteeg is nu net een enorme ‘witte’ kathedraal – Foto: ©Louis Fraanje
Witte kathedraal
Vanaf de Werftweg gezien, staan bij het begin aan de linkerkant al enkele jaren nieuwe boompjes, maar juist die oude populieren hebben mijn hart gestolen. Het is nu net een enorme ‘witte’ kathedraal, waar tussen de coulissen de sneeuw als een sprookjesachtige ‘confetti’ naar beneden dwarrelt. Je komt er gewoon niet los van, zo mooi en puur alles er op dit ‘ultieme’ moment uit komt te zien!
Het Gelders Benedeneind vanaf de brug over de Grift bij het Rauwe Veld – Foto: ©Louis Fraanje
Gelders Benedeneind
Mede omdat je weet, dat zo’n mooie ‘witte’ deken ook maar zo weer verdwenen kan zijn, moet je verder en wordt je voortgedreven om maar niets te hoeven missen van al dat moois. Vooral, als je op het witte bruggetje staat, dat de Dragonderweg met de Rauweveldseweg verbind en waaronder de “Grift” langzaam voortkabbelt, dan lijkt het beeld in noordelijke richting, precies of je in Giethoorn bent.
Onwillekeurig komen dan weer die beelden van vroeger bij mij naar boven, toen er nog heel veel van die mooie gebogen bruggetjes, de oevers van het Gelders Benedeneind met elkaar verbonden. Jac. Gazenbeek heeft er een prachtig verhaal over geschreven: Tussen Veluwe en Sticht
De Meent lijkt nu net een eindeloze en eenzame toendra – Foto: ©Louis Fraanje
Eindeloze sneeuw
Het blijft sneeuwen en langzaam maar zeker breidt het witte tapijt zich steeds verder uit, dat alleen al is toch puur genieten voor een buitenmens als ik. De Meent, ten zuiden van het Rauwe Veld is voor mijn gevoel, nu een echte wildernis en in mijn fantasie zwerf ik als het ware door de eindeloze en eenzame toendra op zoek naar het wild. Maar… hoe ik ook de einder afspeur met mijn verrekijker, in de wijde omgeving is geen dier te bekennen, alleen maar sneeuw en nog eens sneeuw. Op het filmpje hieronder kunt u even met mij meekijken over de eindeloze en wit besneeuwde vlakte
Ik ontdek een aantal reeën en daarbij ook een mooie 6-ender – Foto: ©Louis Fraanje
Matador
Als ik dan tenslotte mijn hoop op het zien van wild, bijna heb opgegeven, ontdek ik opeens iets verderop wat donkers bij een kleine wal, het komt langzaam in beweging en als ik nog eens goed kijk, zie ik dat het een aantal reeën zijn die daar hun stekje hebben verkozen. Maar… wat mij nog veel meer verheugd, dat er een sterke 6-ender zich bij deze kleine sprong bevindt, geweldig toch. In eerste instantie denk ik dat het – de ons zo bekende bok “Matador” moet zijn, maar ik durf het niet met zekerheid te zeggen. Ik zal nu alle voorzichtigheid, die maar mogelijk is in acht moeten nemen, want anders is de vreugde snel voorbij. Hoe dat af gaat lopen en of het daadwerkelijk onze “Matador” is, daarover vertel ik in het volgende deel.
Lees ook: Naar buiten in het “Rauwe Veld” – Deel 8
___________________________________________________________________________________________
Bekijk het winterse beeld in deze korte film:
