Naar buiten in het “Rauwe Veld” – Deel 2

Rietkragen, slootjes, kleine bosjes is het domein van de reeën

Alles om mij heen ademt de koude sfeer van de winter in het bevroren “Rauwe Veld”, met ijs op de sloten en als ik mijn blik langs de rietkraag naar de horizon laat gaan, zie ik kale bomen en struiken. Op het eerste gezicht misschien een troosteloze boel, maar aan de andere kant heeft het toch iets en kan het mij mateloos bekoren. Dit weidse veengebied, met zijn rietkragen en slootjes, met hier en daar kleine bosjes, waar in de luwte het reewild haar dekking vindt tegen de gure wind, daar voel ik mij thuis. Een oase van rust, aan de uiterste westrand van het Veluwemassief, waar je als natuurliefhebber nooit op uitgekeken raakt, Zo…  dat was dan even een kleine ‘lofzang’ op mijn ‘pareltje’ tussen het riet, mooier kan ik het niet benoemen.

Hier en daar lag er nog sneeuw in het bevroren Rauwe Veld – Foto: ©Louis Fraanje

Kleine sprong

Maar… hoe staat het nou met onze reeën, want daar was ik toch gebleven met mijn verhaal en daarbij had ik al verteld dat er achterin ook nog reewild aanwezig was. Als ik mijn lens die kant op richt, zie ik een drietal stuks zitten, twee geiten en een bok, die daar op hun gemak aan het herkauwen zijn. Wat meer naar links, zie ik heel vaag tussen het riet, nog een kop van een reegeit, dus zijn ze welgeteld met hun vieren, een kleine ‘sprong’ in dit geval. Zo te zien zullen ze voorlopig wel niet overeind komen en laat ik het maar voor wat het is.

Achterin zag ik ook nog drie reeën, de vierde links is bijna onzichtbaar – Foto: ©Louis Fraanje,

Rust

Ondertussen is het bokje nu ook door de knieën gegaan en zit – onder toeziend oog van de geit –  heerlijk op zijn gemakje te herkauwen. Er gaat een zalige rust uit van dit schitterende tafereel, als ik die twee zo relaxed zit te observeren en hoewel de geit in mijn richting kijkt, is er niets van te merken, dat het haar verontrust. Want rust is in dit jaargetijde een ‘groot’ goed, een uiterst belangrijk gegeven om deze ‘schrale’ tijd van het jaar door te komen. Daarbij… weten we, dat er bij de geit, zich ook nog een nieuw leven aan het ontwikkelen is en dat zij straks in mei of juni een kalfje ter wereld mag brengen.

Een schitterend tafereel om die twee daar zo relaxed te zien – Foto: ©Louis Fraanje

Alert

Hun beider blik is nu op mij gericht, althans op de plaats waarvan zij blijkbaar vermoeden dat er iets aan de hand is, want – om verstoring te vermijden – heb ik mij natuurlijk wel enigszins ‘verdekt’ opgesteld. En… volgens mij ben ik onzichtbaar voor het stel, maar ja, je weet het natuurlijk nooit helemaal, want ze zijn zeer alert. Doordat de geit haar vang(neus) steeds aflikt, kan ze nog beter de geur uit de omgeving opvangen en ik ben er vast van overtuigd, mocht ze de zaak niet meer vertrouwen, zij dan ook binnen de kortste keren de ‘benen’ neemt.

Terwijl het bokje uitrust, likt de geit regelmatig haar vang – Foto: ©Louis Fraanje

Verstoring

Plotseling hoor ik in de verte jongelui schreeuwen en ook het tweetal aan de rand van het moeras, heeft de verstoring opgemerkt en we kijken beiden tegelijkertijd in dezelfde richting. Gelukkig komen ze niet onze kant op en langzaam maar zeker wordt het stil en keert de rust weer terug,

Door de verstoring kijken ze beiden tegelijkertijd in dezelfde richting – Foto: ©Louis Fraanje

Weerspiegeling

Als ik op een gegeven ogenblik merk, dat er voorlopig niet veel verandering in de situatie gaat komen, breek ik heel voorzichtig op, want de zon zakt ook steeds lager en misschien is er nog een kans aan de overkant van het water. Dus, houdt ik het hier voor gezien en sjouw met mijn spullen over de schouder naar de auto. Ik zie in het open veld, dat er grote delen van het moeras bevroren zijn. De late middagzon weerspiegeld in het ijs.

De late middagzon weerspiegeld in het ijs – Foto: ©Louis Fraanje

Blij verrast

Ik rijd nog even langs het oude huisje van de inmiddels overleden boer Hardeman, want daar tegenover lopen zo tegen de avond ook nog weleens reeën in de wei. Ondanks dat het nu toch best een heel stuk frisser begint te worden, is het heerlijk om hier buiten in het “Rauwe Veld” rond te struinen. Als ik op de bewuste plek ben aangekomen, ben ik blij verrast… waardoor? Dat vertel ik u in het volgende deel.

Lees ook: Naar buiten in het “Rauwe Veld” – Deel 3

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.de-veluwenaar.nl/2017/01/20/naar-buiten-rauwe-veld-deel-2/