Het eiland Texel in de greep van de storm
Toen we zondagmorgen aan het ontbijt zaten, huilde de wind al stevig om het huisje en dan zaten wij nog wel in een dal tussen de duinen. Het weerbericht voorspelde niet veel goeds, er werden – rond de middag – zelfs windsnelheden gemeten van 100 tot 120 kilometer per uur.
Daarnaast vernamen wij, dat aan de westkust van het eiland, de golven een flink stuk van de duinkust weg hadden geslagen, dat was een tijdje geleden ook al eens het geval geweest.
De golven beukten op de kade van de veerhaven – Foto: ©Louis Fraanje
Bar en boos
Vergeleken met gisteren, was het nu echt bar en boos, wat ging de storm tekeer. De veerboot ‘Dokter Wagemaker’ van TESO moest de veerdienst van 13.00 tot 15.00 uur stilleggen. Ja… dan blijf je natuurlijk niet binnen zitten, dan ga je er op uit. Allereerst reden we naar de veerhaven om met eigen ogen te zien, wat er gaande was. Nou… de metershoge golven sloegen met geweld tegen de kade, hier was de storm in al haar hevigheid zichtbaar en voelbaar.
De veerboot lag enkele uren stil in de haven – Foto: ©Fransien Fraanje
Spectaculair
Bij ‘t Horntje was gewoonweg niet te wezen, daar blies de wind je bijna van de kade, we zijn nog wel even uitgestapt, maar dat was echt ondoenlijk. Toen we weer terug in de auto zaten, werd deze – als het ware – heen en weer gerukt, het leek daarbij net of we zelf ook op zee zaten. Zo hebben we nog enige tijd de storm in alle hevigheid ‘aan den lijve’ kunnen ondervinden. Hoewel zoiets natuurlijk heel spectaculair is, kan het ook heel erg beangstigend zijn, vooral als we denken aan de mensen die nu op zee zijn.
Fransien trotseert de storm aan de westkust van Texel – Foto: ©Louis Fraanje
Vrij spel
“Zullen we eens even aan de westkust bij Den Hoorn gaan kijken?” stel ik voor aan Fransien. Zij is er meteen voor in en zo rijden we even later, met de storm op onze hielen naar de andere kant van het eiland. Ik moet het stuur wel stevig en met beide handen vasthouden, want hier op het vlakke land heeft de wind natuurlijk ‘vrij spel’. Ieder weldenkend mens zal ons nu wel voor gek verklaren, als hij of zij dit leest, maar daar geven we niet om, voor ons is het GENIETEN!
De meeuwen spelen hun spel met de golven – Foto: ©Louis Fraanje
Geweld der elementen
Er stonden niet veel auto’s op de parkeerplaats bij Paal 9, maar toen we in de richting van de zee liepen, kwamen we dan toch nog wel een paar mensen tegen, die zich – net als wij – vol overgave, het geweld der elementen over zich heen lieten komen. Je moest hierbij – letterlijk en figuurlijk – wel heel stevig in je schoenen staan, mag ik gerust zeggen en dan met de nadruk op ‘letterlijk’! Ondanks, dat alles, konden wij ons ‘geluk’ niet op, dit was toch schitterend. Ook de acrobatische toeren van de meeuwen, die hun ‘spel’ met de golven speelden, was een belevenis op zich en werd door deze vogels dan ook ‘meesterlijk’ uitgevoerd.
Er lijkt geen einde aan het geweld te komen – Foto: ©Louis Fraanje
Anders
Een hele aparte ervaring is zoiets en je kunt het eigenlijk niet zomaar even in een kort verhaal en wat foto’s vertellen, dit moet je echt persoonlijk meemaken, dan besef je pas, wat het in werkelijkheid is. Tenminste, dat vinden wij wel en het is natuurlijk niet de eerste flinke storm, die we hier op Texel meemaken, maar het is toch iedere keer weer anders.
Een flink stuk van de duinkust was weggeslagen – Foto: ©Louis Fraanje
Weggeblazen
Inmiddels konden we nu met eigen ogen zien, dat er weer een flink stuk van de duinkust was weggeslagen, vergeleken bij gisteren was het een verschil van dag en nacht. Ik heb – zo goed en zo kwaad als het ging – geprobeerd er iets van te filmen. Dat lukte uiteindelijk wel, al ging dat gepaard met veel achtergrondlawaai van de fel blazende en ‘huilende’ stormwind. Fransien probeerde tegen de wind in naar het strand te lopen, maar moest af en toe schuilen achter een grote container, anders werd ze finaal weggeblazen. Dat is in het onderstaande filmpje allemaal heel duidelijk te zien.
Heerlijk om je over te geven aan de kracht der elementen – Foto: ©Fransien Fraanje
Mystieke lading
Zo hebben we ons een tijdlang laten ‘meesleuren’ door het geweld van de storm en deze tot in iedere vezel van ons lichaam laten doordringen, even alles opzij zetten en je overgeven aan de elementen in al haar ‘grootsheid’. Dit is echte en pure natuur, waar je als mens – letterlijk en figuurlijk – door ‘geraakt’ wordt. Dan kraakt de natuur op al haar grondvesten en laat jou even zien hoe machtig en sterk zij wel niet is en respect afdwingt.
We merken dat de wind nu langzaam maar zeker af gaat nemen en het wat rustiger wordt. Op een gegeven moment lijkt het wel, of de natuur een ‘pauze’ heeft ingelast of iets dergelijks. Stilte, na de storm, zeggen we dan, maar dat heeft nu op dit moment, wel een hele ‘mystieke’ lading gekregen, vooral als we naar de duinen voor ons kijken. Er valt nu een heel apart licht over het duin, wat nog eens extra versterkt wordt, door de donker-grijze lucht er achter.
Het lichte duin in een schril contrast met de donkere lucht erachter – Foto: ©Louis Fraanje
Werkelijkheid
Ik wil het nogmaals maar weer eens benadrukken, het ‘waaiweekje’ waarover ik het steeds had, voordat wij zouden vertrekken, lijkt nu steeds meer werkelijkheid te gaan worden. Dus… wie weet wat ons nog te wachten staat? Al moet je daar nooit te lang bij stilstaan, want dan kun je beter met je armen over elkaar op een stoel gaan zitten en hopen dat alles goed gaat. Zo zitten wij gelukkig niet in elkaar en zo lang we gezond mogen blijven, gaan we naar buiten en koersen we zo af en toe NOORDWAARTS!
Lees ook: Noordwaarts naar Texel – Deel 10
__________________________________________________
Bekijk ook het ‘stormachtige’ filmpje:
