Filevorming op het fietspad van NP De Hoge Veluwe
Afgelopen zondagmiddag was het echt weer eens goed raak, met de publieke belangstelling voor het bijzondere hert ‘Hubertus’. Op het fietspad aan de rand van de Eikelkamp stonden tientallen fietsers zich te vergapen aan iets wat daar in het hoge gras te zien moest zijn. Mede door het schitterende weer, waren veel bezoekers naar de Hoge Veluwe gekomen en daarbij ook mensen, die speciaal voor ‘Hubertus’ de reis naar hier gemaakt hadden.
Filevorming op het fietspad bij de Eikelkamp – Foto: ©Louis Fraanje
Lopend vuurtje
Dat ‘Hubertus’ met de dag beroemder aan het worden is, moge nu wel duidelijk zijn, alhoewel hij zelf er niet zo van onder de indruk is. Want toen wij ons deze middag tussen het publiek mengden, was alleen het gewei van Hubertus maar voor een deel zichtbaar, door het hoge gras bleef de rest van het hert verborgen. Toch was het een voorbijganger opgevallen en binnen de kortste keren ging het nieuws als een ‘lopend vuurtje’ door het park.
Door het hoge gras was alleen het gewei voor een deel zichtbaar – Foto: ©Louis Fraanje
Zorgen
Nadat ik hem dinsdagavond 11 oktober voor het laatst had gezien en daarbij geconstateerd, dat hij iets aan of in zijn rechter-voorpoot had zitten, waren wij er niet zo heel erg gerust op. We maakten ons best een beetje zorgen om hem en dat hadden we ook aan de boswachter doorgegeven. Enfin, u heeft er alles over kunnen lezen in het vorige verhaal, dus was het nu extra spannend en hoopten we maar dat het inmiddels wat beter zou gaan met hem.
Plotseling stond Hubertus op en keek in onze richting – Foto: ©Louis Fraanje
Voorzichtig
Of Hubertus onze gedachten kon lezen, of wat dan ook, maar plotseling stond hij op en keek in onze richting, net of hij iets bekends gehoord had. Na verloop van tijd, had hij blijkbaar genoeg gezien en trok hij in de richting van het bos. Voor zover wij het konden zien, liep hij nog niet helemaal zoals het hoorde, het ging allemaal wat stram en hobbelig. Ook zette hij steeds voorzichtig zijn ene voorpoot neer, dus was die blijkbaar nog erg gevoelig.
Na verloop van tijd, trok Hubertus in de richting van het bos – Foto: ©Louis Fraanje
Beter zicht
Halverwege bedacht hij zich ineens en zakte weer door de knieën, maar door het hoge gras konden wij helaas niet ontdekken wat er aan mankeerde. Ondertussen kuierde ik met een omtrekkende beweging ook in de richting van het bos. Want daar aan de overkant, had ik misschien wat beter zicht op hem. Fransien zou nog even blijven staan, want onze vrienden Florus en Jannie waren in aantocht en dan kon zij hen opvangen.
Fransien en Florus in gesprek met de boswachter – Foto: ©Louis Fraanje
De boswachter
Bijna tegelijkertijd met de aankomst van onze vrienden, kwam ook boswachter Jan Willem aangereden. Vanaf mijn plek kon ik zien, dat hij door Fransien werd aangesproken, zo te zien ging het over de toestand met Hubertus. Na enige tijd werd de jeep weer gestart en zag ik hem in de richting van het bos rijden. Om Hubertus op een zo rustig mogelijke manier te kunnen benaderen, liet hij de jeep op het bospad staan en ging hij te voet verder.
Boswachter Jan Willem ‘oog in oog’ met Hubertus- Foto: ©Louis Fraanje
‘Oog in oog’
Want, hoe je het ook wendt of keert, het is en blijft natuurlijk een wild dier en moet je constant op je hoede zijn. Maar, dat hoef ik de boswachter niet te vertellen, die weet dat deksels goed zelf ook wel. Van onze kant af gezien, leek het door de telelens, of hij bijna vlak voor Hubertus stond, maar dat was natuurlijk gezichtsbedrog. Toch gaf het wel een prachtig beeld, toen Jan Willem daar ‘oog in oog’ stond met Hubertus. Heel kalm en beheerst lie hij op enige afstand om het hert heen en Hubertus verloor hem geen moment uit het oog en bleef op zijn hoede, net als de boswachter dat van zijn kant ook deed.
Hubertus wordt van alle kanten bekeken – Foto: ©Louis Fraanje
Positief bericht
Het hele gebeuren hebben we ook op film vastgelegd, want zoiets maak je ook niet elke dag mee. Als dan de boswachter genoeg gezien heeft en even later naar ons toekomt, om verslag uit te brengen, blijkt het gelukkig toch minder ernstig te zijn, dan wij dachten. Natuurlijk heeft Hubertus nog wel wat last van die voorpoot, maar het stukje hout, dat er dinsdag tussen zat, was blijkbaar verdwenen.
Dat positieve bericht van de boswachter, was in ieder geval een hele opluchting voor ons. We bedankten hem en na nog wat heen en weer gepraat te hebben en afspraken, dat we elkaar op de hoogte zouden houden, namen we afscheid.
Op hoop van zegen!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 53
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
