Op eigen bodem
Je hebt mensen die de hele wereld rondgereisd hebben en vaak hun eigen omgeving niet eens goed kennen. Niet dat ik het die mensen kwalijk neem, maar ik vind het wel jammer. Het is zeker niet altijd zo, dat wat je ver haalt altijd beter is. Hoeveel moois is er vaak niet in de directe omgeving aanwezig, maar blijkbaar zien we dat gewoonweg niet. Aan de andere kant zijn er ook mensen, die na een lange reis blij zijn dat ze weer voet op eigen bodem kunnen zetten. Dat zijn mensen die overal thuis zijn, maar thuis het best.
Veluwse zandverstuiving met prachtige wolkenlucht – Foto: ©Louis Fraanje
Kind van de Veluwe
Ook ik heb best wat reizen en reisjes naar het buitenland gemaakt, maar was toch steeds weer blij als ik weer thuis kwam op de Veluwe. Het klinkt misschien wat afgezaagd, maar het is de waarheid. Wat moet ik zonder mijn bossen, heidevelden en zandverstuivingen? De vele ontmoetingen met het wild en de bekoring van het landschap met zijn prachtige wolkenluchten in al haar schoonheid en in alle seizoenen. Belevenissen die mij nog vaak helder voor de geest staan en die mij dierbaar zijn.
Tijdens een wandeling door het uitgestrekte stuifzand blijf ik op een heuvel staan en kijk achterom. Terwijl ik daar zo sta, blaast de wind het zand over mijn voetsporen en even later zijn ze zo goed als verdwenen. Dan voel je pas goed hoe klein je bent, een stipje in het oneindig grote geheel van het universum en voel ik mij een kind van de Veluwe.
Mijn eerste camera – Archieffoto ©LF
Achterom kijken
Bij het ouder worden ga je steeds vaker achterom kijken en vraag je jezelf wel eens af waarom je bepaalde dingen doet en hebt gedaan in je leven. Waarom ben je zo graag buiten in het veld? Het struinen door bos en veld is een onverklaarbare drang die van binnenuit komt.
Als kleine jongen was het er al en mede door mijn moeder, die ons kinderen meenam naar het bos werd dat gevoel alleen maar sterker. Zij was de dochter van een boswachter en leerde mij kijken, want tussen kijken en zien zit een wereld van verschil.
Fotograferen
Later, toen ik wat ouder was, kocht ik een camera (zie foto rechtsboven) en probeerde de dingen die ik zag vast te leggen. Een klein boxje waar een filmpje in kon, waar ik – zeggen en schrijven – zeven zwart/wit foto’s mee kon maken. Later, toen ik wat meer geld had te besteden, kwam er een duurdere camera en zo werden ook langzamerhand de resultaten beter. Een professionele beroepsfotograaf ben ik nooit geworden, maar ik heb door de jaren heen wel hele mooie dingen beleefd en veel ervan op de gevoelige plaat vast kunnen leggen.
Oude stempel
Iemand waarvan ik veel heb geleerd, is de inmiddels overleden natuurfotograaf Jan den Besten uit Apeldoorn, een echte veteraan van de oude stempel. Mede door zijn prachtige wildfoto’s en de vele tips die hij me gaf, kan ik mij nu redelijk goed redden en leer ik nog dagelijks.
Fotoboek
Maar ook anderen, zoals o.a. Gerrit de Graaff uit Barneveld,leerden mij de weg in de natuur op het gebied van de fotografie kennen.
Er is later zelfs een mooi fotoboekje verschenen, met de welluidende titel: “Veluws wild in de seizoenen”.
Dit kunt u bestellen via: Lowieke – Boekwinkeltjes.nl
Tenslotte…
Mijn rugzak zit nog boordevol met grote, kleine, vrolijke en soms aangrijpende verhalen en zo af en toe een gedichtje, allemaal over de natuur en cultuur op de Veluwe. Daarnaast natuurlijk de camera steeds bij de hand, om die prachtige natuurmomenten op de gevoelige plaat vast te leggen, zodat ik deze aan anderen kan laten zien. Ik hoop dat ik het – bij gezondheid – nog lang kan en mag blijven doen!
