Mel Lieftink in 1970 – Foto: ©NP de Hoge Veluwe
Jachtopzichter op de Hoge Veluwe
In de leeftijd van 75 jaar is te Arnhem op 25 augustus 1992 Melchior (Mel) Lieftink heengegaan, rustend wildschut van het Nationale Park de Hoge Veluwe. Daarbij was hij niet alleen in dienst van de Hoge Veluwe, hij WAS de Hoge Veluwe, voor vriend en vijand van hoog tot laag.
Uniek
In zijn kleurrijke bestaan heeft hij tal van onzekere jagers de geheimen van de grofwildbejaging bijgebracht. Het gemak en de zekerheid waarmee hij iemand bij het wild bracht, soms gewoon met de wind in de rug, waren uniek. Dan leek hij bij tijden zelf een stuk wild, dat een familielid kwam aanzeggen dat het zijn tijd onder de zon had gehad.
Groene schouder
Hij was plichtsgetrouw en zei nooit nee. Zijn kennis van het grofwild was gedegen en op een enorme ervaring gegrondvest.
De bibberende schutter kreeg in open veld steeds een groene schouder aangeboden om op te leggen. Na het schot schudde Mel dan even zijn hoofd als om de knal van zijn trommelvlies weg te werken, maar van al die dreunen is hij in zijn 41-jarig dienstverband niet merkbaar dover geworden.
Jachtopzichter Mel Lieftink blaast een geschoten moeflon dood op de Hoge Veluwe – Illustratie: ©Rien Poortvliet
Extra dimensie
Op zijn 14e jaar kwam hij in de faisanterie in het Noordelijk Cultuurgedeelte van het Park in dienst en hij is de Hoge Veluwe tot aan zijn 65e trouw gebleven, uitgezonderd zijn militaire diensttijd als cavelerist, waar hij zijn paardenkennis en rijkunst verwierf. Hij paste zonder de geringste wrijving in het oude Gilde van Sint Hubert. Een jachtopzichter is nu eenmaal voor iedereen altijd een boeiende figuur, maar hij gaf er nog een extra dimensie aan. Hij had ook het uiterlijk van de klassieke jachtopzichter: fors, met een open gezicht en een schattende blik, die man, vrouw, dier of situatie zelden verkeerd beoordeelde.
Op de foto vlnr. Ed Curré (†), Jan Venema en Mel Lieftink(†) op de Hoge Veluwe – Foto: ©Archief NP de Hoge Veluwe
Humor
Niet alleen het terrein en het wild kende hij op zijn duimpje, maar ook van de mensen die in en om het Park rondzwierven wist hij op de een of andere manier altijd alles, van de goeden en de minder goeden. Soms was het of hij eigenlijk iedereen op de Veluwe kende. Als je vanuit het Park een auto aan de buitenkant van het gaas zag langsrijden en je vroeg: “Wie is dat?” Kon hij met zijn opklinkende, korte lachje, meestal terstond het hele doopceel van de inzittenden lichten, vooral als het stropers of andere duister figuren betrof.Want zin voor humor had hij altijd en aan anekdotes ontbrak het hem nooit, hetgeen de berstochten sterk veraangenaamden; over zijn voorganger Willem Nab, over de familie Kröller Müller, over De Beaufort, over de cavelerie en over de oorlog, teveel om op te noemen. Voor talloze zal hij een onvergetelijke persoonlijkheid blijven.
Tekst: ©Broeders en Oud-Broeders van het Gilde Sint Hubert
Eerder gepubliceerd in de Nederlandse Jager No. 19 – 1992
____________________________________________________________________________________________________
Lees ook: Twee ministers bij afscheid jachtopzichter Willem Nab
