Prikkeldraad als zitplaats
Toen ik onlangs nog weer eens op een avond in het Rauwe Veld aan het struinen was, werd mijn aandacht getrokken een aantal jonge spreeuwen, die met hun gekwetter aan het bedelen waren om voedsel. Ook zat er eentje op het prikkeldraad te posten, dus daar richtte ik mijn lens maar eens op. Wie weet kwamen de ouders voeren op de draad, ik had zoiets wel vaker gezien, namelijk bij zwaluwen is dat ook het geval. Geduldig afwachten maar, dat is vaak het beste.
Jonge spreeuw op het prikkeldraad te wachten op voedsel- Foto: ©Louis Fraanje
Ongeduldig
Het duurde dan ook maar even, of er streek een ouder neer op de heiningpaal in de buurt van het jong. Haar snavel gevuld met een pier, bleef ze eventjes zitten en speurde de omgeving af naar eventuele belagers. Blijkbaar moest ze even wennen aan die grijze man daar iets verderop, die vanuit zijn mobiele schuilhut het hele gebeuren daar op de heiningpaal gadesloeg. Het jong werd daardoor wat ongeduldig en riep luidkeels om eten.
Dan verschijnt een ouder met een lekkere hap – Foto: ©Louis Fraanje
Prikkeldraad
Ja… wat doe je dan als ouder, dat laat je toch niet zomaar gebeuren, dus vloog ze naar het jong en zette zich op het prikkeldraad. Het ongeduldige jong had blijkbaar niet in de gaten, dat het voor de oudervogel best wel even een heel gemanouvreer was op het scherpe prikkeldraad. En het jong maar kwetteren dat het een lieve lust was. Dus zal er – hoe dan ook – toch iets moeten gebeuren. Voor wat betreft mijn foto-positie, zat ik precies verkeerd en kon ik dus ook niet goed zien wat er nou precies gebeurde.
Ja… hoe krijgen we het eten nou naar binnen? – Foto: ©Louis Fraanje
Koorddanser
Uiteindelijk, kwam het wel in orde, maar het was wel even op het nippertje. Alle respect hoor, als ik zag hoe de oudervogel allerlei capriolen uit moest halen om het snaveltje te vullen. Deze balanceerde als een volleerd koorddanser op het prikkeldraad en bijna ging het mis. Nou… dacht ik bij mezelf, dat gaat ‘m niet worden vandaag voor de ongeduldige kleine en zeker niet op dit vlijmscherpe prikkeldraad. Ik kreeg gelijk, want nog geen seconde later vloog hij naar beneden in het gras, dat was een betere landingsplaats voor de ouder, bleek later.
Nou… nou… dit is ook geen comfortabele eettafel – Foto: ©Louis Fraanje
Naastenliefde
Daar in het gras zat nog een jong, deze was dan misschien toch wat verstandiger… of toch niet? Het duurde trouwens maar even of daar was de oudervogel alweer met een dikke pier in de snavel. Het zojuist gelande jong hipte direct naar voren en duwde als het ware de ander gewoon aan de kant. Ja, naastenliefde is bij de meeste dieren een onbekend gegeven. Tenminste, in dit geval met de spreeuwen, bleek dat maar weer eens heel duidelijk.
De oudervogel bekijkt de open snavel eerst eens heel goed – Foto: ©Louis Fraanje
Zelfstandig
De ouders vliegen af en aan met lekkere hapjes uit de wei, maar hoe ze ook hun best doen, de jongen lijken onverzadigbaar. Toch merk ik dat ze zo tussendoor nog weleens wat langer wegblijven en dan zie je de jongen ook zelf naar voedsel zoeken. Dat zal uiteindelijk dan ook de bedoeling zijn, want de ouders blijven niet doorgaan, op een gegeven moment is het voor hen klaar. Dat is dan het tijdstip waarop de jonge spreeuwen er zelf voor staan en wie dat niet lukt, jammer dan, maar dan is het afgelopen… einde verhaal.
Heel behendig wordt de pier naar binnen gewerkt terwijl het andere jong toekijkt – Foto: ©Louis Fraanje
Strijd om het bestaan
Zo zie je maar weer, hoe hard de natuur kan zijn, als je niet slim genoeg bent, heb je geen schijn van kans om te overleven. Je zag het al in de onderlinge verhouding tussen deze twee jongen, de brutaalste en de sterkste overleven de strijd om het bestaan. Zo gaat het al duizenden jaren lang in de natuur.
Zoiets geeft weer genoeg stof tot nadenken!
