Samen eten in de wei
Niet zo ver bij ons uit de buurt is een natuurgebiedje waar pony’s meehelpen bij het beheer. Dat zie je natuurlijk wel op meer plekken, maar vorige week zag ik daar iets leuks. Vlakbij een pony liep een aantal vogeltjes lekker mee te eten. Niet van het gras, nee, dat was voor de grote jongens. Door het geloop van de pony’s kwamen insecten en andere bodembewoners in beweging en dat was tafeltje-dekje voor de vogels.
Koperwieken
Toen ik ze wat dichterbij haalde met de kijker, kon ik ze beter observeren. Ik twijfelde wat voor vogels het waren. Als ik zoiets niet zeker weet raadpleeg ik mijn vogelvriend Gerrit de Graaff. “Geen twijfel mogelijk, dat moeten koperwieken zijn” was zijn commentaar. Duidelijk herkenbaar ook aan de opvallende wenkbrauwstreep.
Het was schitterend om te zien, die stilzwijgende samenwerking in de wei. Af en toe liep zo’n klein vogeltje bijna onder de voeten van de pony, dan keken ze elkaar aan met een blik die boekdelen sprak.
De grazende pony met rechtsonder een koperwiek – Foto: ©Louis Fraanje
Buizerd een ongenode gast
Wat kun je genieten van zulke kleine wondertjes in de natuur. Samen aan tafel in de vrije natuur, geweldig. Maar blijkbaar waren er meer die honger hadden. Even verderop zat een buizerd op een weidepaal, te kijken of er ook voor hem niet iets te eten was. Dat een buizerd zo’n kleine vogel grijpt komt bijna nooit voor, daarvoor is hij vaak te sloom. Toen ik mijn blik weer op het gezellige stel richtte zag ik beroering ontstaan. Blijkbaar waren ze er toch niet echt gerust op. En ja hoor, voor dat ik het goed en wel in de gaten had, kwam de buizerd aangevlogen, maar… te laat!
De koperwieken waren al lang en breed gevlogen. Helaas voor de buizerd en gelukkig voor de koperwieken.
Hun maaltijd was wreed verstoord, maar zo gaat het in de natuur nu eenmaal, eten en gegeten worden.
De aanvliegende buizerd – Foto: ©Louis Fraanje
Koperwieken en een pony delen een wei
